به گزارش خبرنگار مهر، جمعه های کودکی را با پدر راهی قصه و شعر، نمایش و سینما می شد. آن زمان ها که در محله های کودکی بزرگترها جمع می شدند و قصه گوهای تاریخ بودند و شعرهای ناب را به گوش ها آویزان می کردند، سالن تاریک سینما را بیشتر دوست داشت و جیغ و هورای لحظه پخش فیلم را.
برای دخترم سحر دلسوزی کرد و دست در دست دختران غریب به دنبال گمشده خویش رفت، همراه دختری با کفش های کتانی معنای زندگی را بهتر فهمید، یاس های وحشی را بو کرد و با هزار آرزو بر روی کاغذ بی خط نوشت؛ هرچه باشد من زمین را دوست دارم.
کم کم بزرگ شد، فیلم ها و نمایش ها با افزایش سن او کمرنگ شدند و به مروز زمان محو. دیگر سینمایی نبود که پاکت تخمه پیچ را زنگوله شادی ها کند، سینما رخت تعطیلی به تن کرده و سالن تاریکش در سکوت مانده بود. سینما همانند پیرهای قصه گو رفت و به خاطراتش پیوست.
حال پس از سال ها از آن دوران درهم تلخ و شادی گرچه باید خوشحال از بازگشت همان سالن تاریک باشد اما گویا قرار است این بار شاهد رفتن زنده بازیها باشد
زخم هایی پشت پرده
فضا کمی تاریک است اما حضور مردم و مسئولان برای افتتاح دوباره لبخند هنر پس از سال ها ستودنی است. هنرمندان شهرستان هم آمده اند و به احترام این مکان هنری سر تعظیم فرود می آورند.
شامگاه یکشنبه؛ قرار است ساعت ۱۶ سالن سینمای فردوسی قروه افتتاح شود و این شهر را دارای سینما کند.
قیچی، روبان نازک افتتاح را که می بُرد نگرانی موهومی به چهره اهالی هنر می نشیند. شهر نگاهشان گرچه کنار ساحل خنده است اما موج هایی از این ساحل به صخره نگرانی می خورد.
سینما فردوسی با هجرت سینما فجر سابق گرچه با پخش فیلم بارکٌد مهر افتتاح خورد اما گویا پشت پرده های این افتتاح زخم هایی است که اگر سر باز کنند چه بسا هجرتی عمیق تر را به همراه داشته باشد.
نگاهم در نگاه گروه های نمایشی گره می خورد که انگار به کوچی ناخواسته تن داده باشند و حال سرگردان دیار ناخوش تنهایی هستند.
تلاش برای بقا
کار برای فرهنگ و هنر یعنی ایستادن در برابر بدبیاری ها، چرا که هنر و هنرمند تلاش می کند برای بقا. در همین زمینه دل نگرانی های پیشکسوت ترین فرد هنری شهر؛ کارگردان و نمایشنامه نویس ملی؛ هنرمندی که شاگردانش امروز دستانش را بوسیدند؛ نبض هنر را گرفته و به شمارش در می آید.
«علیرضا حنیفی» سینما را یک عامل فرهنگی با تبادل فرهنگی در جهان می داند و در گفت و گو با خبرنگار مهر، می گوید: «سینما عنصری است که در کل جهان مورد قبول همه اندیشمندان است و اینکه جامعه شهری چنین مسئله ای را می پذیرد یا نه به نوع بینش آنان مربوط است».
به گفته وی سال ها پیش بی توجهی مسئولان وقت باعث رخ دادن فاجعه برای سینما فجر قروه شد و این یعنی وقتی به فرهنگ توجه نشود فاجعه رخ می دهد.
حنیفی با گذری بر اهمیت فرهنگ و هنر، عنوان کرد: «بعد از جنگ جهانی دوم در کشور هلند، زمانی که کاملاً نابود شد و کشورهای پیشرفته وجه نقد برای کمک به این کشور فرستادند، رئیس جمهوری هلند تمام پول های دریافتی را صرف ساخت آمفی تئاتر و سینما کرد و آن زمان که مورد بازخواست مسئولان کمک رسان قرار گرفت اعلام کرد ابتدا باید زیرساخت های فرهنگی ساخته شوند چرا که از فرهنگ همه چیز بنا می شود». و این یعنی بقای یک جامعه با تأمین بنیان فرهنگ آن است.
تئاتریهای خانه به دوش
به دنبال افتتاح، فیلم بارکُد که پخش می شود رنج پنهان هنرمندان نمایان است. گویا فردوسی شاهنامه خوان خوبی ندارد و باعث شده گروه های نمایشی شهرستان خانه به دوش شوند و بار دیگر رج به رنج زده و ایستاده سکوت کنند.
علیرضا حنیفی با ناراحتی آشکار، به این موضوع اشاره کرد و گفت: «بعد از چند سال سینما افتتاح شد اما در کنار این مسئله فاجعه ای دیگر رخ داد و آن هم بستن تنها سالن آمفی تئاتر این شهر بود که باعث شد جامعه نمایش شهرستان آواره شوند».
به گفته وی این دومین بار است که چنین فاجعه تلخی برای جامعه نمایش رخ می دهد، درست برای یک کار فرهنگی دیگر سال ها قبل سالن اصلی آمفی تئاتر قروه را تبدیل کردند به کتابخانه و مهر توسعه فرهنگی بر آن کوبیدند و حال امسال بار دیگر تئاتریان توانای این منطقه را رها کردند».
حنیفی با بیان اینکه تئاتر به عنوان یک معجزه در طول تاریخ توانسته اندیشه ها را نشر دهد، اضافه کرد: «هر جامعه ای که به دنبال تغییر بوده با کارهای نمایشی چون تئاتر اقدام کرده است».
وی با اشاره به اینکه در انگلیس افتخار خانواده ها این است که می گویند بعد از سه ماه رزرو بلیط می توانند تئاتر ببینند، تصریح کرد: «در آن کشور افتخارشان فرهنگ و سینما و تئاتر است چون معتقدند که اندیشه هایشان را تکان می دهد و این یعنی توجه به سالم سازی ذهن و افکار یک جامعه به کمک فرهنگ».
این هنرمند قروه ای تأکید کرد: «در کنار سینما، سالن آمفی تئاتری باید تدارک دیده شود در غیر این صورت فاجعه دیگری در فرهنگ نه تنها در عرصه هنر که در پیشرفت ادبیات، شعر و موسیقی اتفاق خواهد افتاد».
حنیفی مکان سینما را بسیار نامناسب دانست و اظهار داشت: «سالن سینما باید ویترینی جلوی چشم باشد نه خارج از مرکز شهر و دور از دید عموم، در واقع امروز افتتاح پخش فیلم است نه سینما چرا که یک سالن سینما باید استانداردهای لازم خود را داشته باشد».
به گفته وی با این کار سالن نمایش را از گروه نمایش گرفته اند و این یعنی تناقض در برقراری فرهنگ که به چشم دیده می شود.
«علیرضا حنیفی» با تأکید بر اینکه یک مکان هنری و فرهنگی باید به گونه ای باشد که زمان استراحت هم مردم رغبت به حضور در آن داشته باشند، یادآور شد: «مکان برای سینما و تئاترها و نمایش ها بسیار اهمیت دارد چرا که فضا بیشتر از خود اثر به نمایش درآمده، جذب مخاطب می کند، درست همانند کشور چین که تمامی اوقات فراغتشان در مکان های فرهنگی و هنری سپری می شود».
وی که بعد از ۳۵ سال کار فرهنگی با امید تغییر و تحول در قروه، نا امیدانه بار سفر بست؛ تبلیغ بسیار، هزینه کردن درست، توجه شورا و شهرداری در تولید تئاتر و فیلم را از مجموعه راهبردهایی برای عادت دادن مردم به دیدن فیلم و نمایش عنوان کرد.
نظر شما