به گزارش خبرگزاری مهر، با نگاهی به عکس های المپیک در دهه های گذشته، به سختی می توان از ارتباط عجیب بین موهای صورت و برندگان مدال طلا گذشت. از «لانستن الیوت» و «لئونیداس پیرگوس» در المپیک ۱۸۹۶ آتن تا «مارک اسپیتز» در المپیک ۱۹۷۲ مونیخ و «دالی تامسون» در المپیک ۱۹۸۴ لس آنجلس، حضور قهرمانانی با سبیل هایی خیره کننده جای تعجب نداشته است.
بعد از وقفه ای در دهه ۹۰، دهه ای با صورت‌های تراشیده شده، در المپیک ریو ۲۰۱۶ بلند کردن موهای صورت دوباره مد شد. این بار سبیل های کلاسیک جای خود را به ریش دادند. مدل‌های مختلفی از ریش کامل «ست ویل» قایقران آمریکایی گرفته تا ریش های عجیب روی چانه «کاتسویوکی تانامورا» بازیکن واترپولوی ژاپنی و ریش های هنرمندانه «مایکل تینسلی» ورزشکار دوی با مانع آمریکایی، در میان شرکت کنندگان دیده می شود.
حتی در توئیتر گفته می شود «دن کراون» دوچرخه سوار نامیبیا، ریش هایی با قدرت جادویی دارد.
تمام اعضای تیم دوچرخه سواری بریتانیا سبیل های خود را قبل از مسابقه فینال پنجشنبه تراشیدند و مدال طلا بردند.
هشتگ ریش در ریو موضوعی مورد توجه در شبکه های اجتماعی شده است.
«آیا موهای صورت یک ورزشکار می تواند جلوی کار او را بگیرد و یا به او کمک کند؟»؛ این سوالی بود که روز جمعه در پارک المپیک بارا مطرح و با جواب‌های مختلفی رو به رو شد.
یکی از هواداران گفت: اگر ورزشکار شناگر باشد، راهی وجود ندارد که بتواند با ریش شنا کند. من چون ریش دارم شنا نمی کنم!
یکی دیگر از هوادارن گفت: ترجیح می دهم صورت ورزشکاران را تراشیده ببینم. از دیدن صورت دروازه بان تیم واترپلوی ژاپن بسیار شگفت زده شدم. فکر کردم شاید این قولی باشد که ورزشکار ژاپنی برای بردن مدال طلا به خودش داده بود و از شواهد پیداست که شرایط خوب پیش نرفت، چون تیم ژاپن تمام بازی هایش را واگذار کرد.
نظر شما