نیازی که سالهاست شنا انتظارش را می‌کشد/ شیرجه در امکانات خالی!

خبرگزاری مهر - گروه ورزشی: شنای ایران در بازی های المپیک ۲۰۱۶ ریو با یک نماینده شرکت کرد. آریا نسیمی شاد تنها نماینده ایران در این بازی ها بود که وی هم به با سهیمه اعطایی در این رقابتها حضور پیدا کرد.

شناگر ۱۷ ساله تیم ایران در رقابت‌های شنای ۲۰۰ متر قورباغه با زمان ٢:٢٠:١٨  دقیقه آخر شد و از رسیدن به مرحله نیمه نهایی بازماند.

خشایار حضرتی، مربی تیم ملی شنای ایران، در ارتباط با وضعیت حال حاضر شنای ایران و راه های بُرون رفت از این وضعیت با خبرنگار مهر به گفتگو پرداخت:

رکود ۲۱ ساله بر شنا حاکم بود
شنای ایران نسبت به گذشته ها پیشرفت فراوانی کرده است هرچند که سرعت پیشرفت در بسیاری از کشورهای دیگر به دلیل داشتن امکانات بالاتر بوده است. ببینید ما پس از سال ۱۳۵۳ که بازی‌های آسیایی در تهران برگزار شد نزدیک به ۲۱ سال دچار افت شدیم و گهگاهی شاهد رکوردشکنی بودیم. به عنوان مثال تا سال ۷۳ فقط یک رکورد در ۱۰۰ متر کرال سینه بزرگسالان جا به جا شد. ما ۲۰ سال عقبگرد داشتیم که این هم البته دلایل فراوانی داشت و شاید اعزام نشدن شناگران به مسابقات برون مرزی و برگزار نشدن لیگ را می‌توان از جمله این عوامل برشمرد. دوباره از اوایل دهه ۸۰ شاهد رکوردشکنی بودیم و جهش خیلی خوبی را شاهد بودیم.

بی ثباتی مدیریتی به شنا ضربه می زند
ببینید شنا هم به مانند هر رشته دیگری به ثبات مدیریتی نیاز دارد. فدراسیون شنا در سال های گذشته دستخوش تغییر و تحولاتی بوده که این امر می تواند تاثیرات منفی در پی داشته باشد. در اوایل دهه ۸۰ در تیم ملی تغییراتی صورت گرفت و طی آن آقای پازوکی از سمت سرمربی به رئیس کمیته فنی ارتقا پیدا کردند و بهزاد خبازیان سرمربی تیم ملی شنا شد. با حضور آقای خبازیان اتفاقات بسیار مهمی در بسیاری از ماده ها رخ داد و در بسیاری از رشته های انفرادی و تیمی رکوردشکنی صورت گرفت.

سال ۲۰۰۵ سال طلایی برای شنای کشور
در سال ۸۴ که دومین دوره رقابتهای لیگ هم برگزار شد شاهد اتفاقات ویژه ای در شنای کشور بودیم و تیم جوانی از دل لیگ بیرون آمد. تیمی جوان که مسن ترین شناگر آن  محمد علیرضایی با ۲۰سال سن بود. این تیم در سال ۲۰۰۵ و رقابتهای غرب آسیا موفق شد ۵ طلا، ۵ نقره و ۲ برنز کسب کند. شناگرانی مثل سهیل آشتیانی، سعید آشتیانی ، امین نوشادی، حمیدرضا مبرز و محمد علیرضایی محصول آن دوره بودند که در بازی های آسیایی ۲۰۰۶ دوحه در دو ماده ۴در ۲۰۰ متر و ۴ در ۱۰۰ متر مختلط تیمی دو بار موفق به رکوردشکنی کشور شدند. در سال ۲۰۰۷ هم علیرضایی موفق شد در رقابتهای داخل سالن ماکائو به مدال طلا دست پیدا کند. پس از آن این شناگر در ۱۰۰ متر قورباغه صاحب سهمیه المپیک شد و بیداریان رکورد خودش را ارتقا داد.

برگزاری اردو در کشورهای صاحبنام
با توجه به مشکلاتی که کشور ما به لحاظ امکانات دارد بهتر است که اردوهای ورزشکاران ما در کشورهای صاحبنام در این رشته برگزار شود. ما در سال ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ دو اردوی بلندمدت برای علیرضایی در کشور کرواسی برپا کردیم. در حال حاضر اکثر شناگران دنیا اردوهای خود را در کشور آمریکا برگزار می کنند. بهتر است به جای اینکه مربی به کشورمان بیاوریم، شناگر به کشورهای دیگر اعزام کنیم. این اردوها برای شنای ایران جواب داد و در رقابتهای قهرمانی جهان که در سال ۲۰۰۹ در رم برگزار شد شناگران ایران رکوردهایی به دست آوردند که تا به امروز دست نخورده باقی مانده است.

از قطب های شنای کشور خبری نیست
شیراز همیشه یکی از قطب های شنای کشور بوده است. ببینید ما رهام پیروانی و احمدرضا جلالی را در استان فارس داشتیم اما اکنون از این قطب شنا خبری نیست. خوزستان و گیلان هم در رشته شنا سرآمد دیگر استان ها بودند اما با وضعی که شاهد آن هستیم و طی آن استخرها کمتر می شود، رفته رفته وضعیت از این که هست هم بدتر خواهد شد. تا زمانی که اداره کل ها استخرها را می گیرند اتفاق مثبتی برای شنا رخ نخواهد داد. در واقع استخرها زیاد می شوند اما دسترسی کمتر. زمانی که خود من شنا می کردم در ورزشگاه شیرودی دو استخر روباز و سرپوشیده بود که برای من رایگان بود.

شرکت تجهیز به شنا لطمه می زند
شرکت تجهیز که با همت آقای هاشمی طبا برای تجهیز و نگهداری اماکن ورزشی بنیان گذاشته شد اکنون استخر را به قیمت دو میلیارد تومان به شرکت های خصوصی اجاره می دهد. به عنوان مثال برای یک خانواده که بخواهد فرزندش را به استخر بفرستد باید جلسه ای ۱۵ هزار توان آن هم به تعداد ۲۴ جلسه هزینه کند که نزدیک به ۴۰۰ هزار تومان در ماه می شود که منجر به این خواهد شد که خانواده ها قید شنا را بزنند.

نبود امکانات مشکل همیشگی شنای ایران
اصلی ترین مشکل شنای ایران نبود اماکن ورزشی است. ما در حال حاضر فقط دو استخر استاندارد به نام آزادی و ۹ دی داریم. ما هر سال که برای برپایی اردو به مجارستان می رویم می بینیم که یک استخر به استخرهای آنها اضافه شده است. در حالیکه ما احداث استخر ۹ دی را از سال ۱۳۷۳ آغاز کردیم و در سال ۹۱ آن را به پایان رساندیم و هنوز هم ایراداتی متوجه آن است.

شناگر را نمی توان در یک محیط نگه داشت
شناگر نیاز به تغییر محیط دارد. هر شناگری نیاز به هم‌تمرینی دارد. محمد علیرضایی اگر در برهه ای موفق بود برای این بود که انواع و اقسام اردو و مسابقه داشت. همانطور که قبلا هم گفتم شنا نیاز به تمرین و امکانات دارد. «جوزف اسکولینگ» سنگاپوری  که در ماده  ۱۰۰ متر پروانه در المپیک شرکت کرده بود در کشور آمریکا و زیر نظر یک مربی اسپانیایی تمرین می کند.

حقوق مربی خارجی گران است
شما نمی توانید یک مربی خارجی استخدام کنید و ماهی ۱۰ هزار دلار به وی حقوق بدهید و برای تیم خود هزار دلار هزینه کنید. بهتر این است که شما شناگر خود را به اردوهای خارجی اعزام کنید تا تحت نظر مربیان مورد نظر کار کند. به هر حال ما همانطور که گفتم از حیث امکانات با محدودیت هایی مواجه هستیم.

به ریو نرفتم چون حق رفتن نداشتم
نه آقای کشتکار به عنوان سرمربی و نه من به عنوان مربی حق حضور در المپیک را نداشتیم و برای همین نسیمی شاد بدون مربی به ریو اعزام شد. اگر قرار باشد تمام ورزشکارانی که با سهمیه اعطایی به المپیک اعزام می شوند به همراه مربیان خود به آنجا بروند میزبان از حیث برگزاری و امکانات دچار مشکل خواهد شد. به هر حال المپیک محدودیت دارد. به عنوان مثال شما ببینید تکواندو باید با سه سهیمه در این بازی ها شرکت می کرد.

حرف آخر؛ خانواده ها برای شنا انگیزه می خواهند
رشته هایی مثل والیبال چون از طریق رسانه ملی حمایت می شوند بسیاری از خانواده ها را جذب خود کرده اند. در دهه های ۵۰ و ۶۰ تعداد زیادی از مردم را می دیدیم که در پارک ها والیبال بازی می کردند اما این قضیه متوقف شد تا اینکه دوباره شاهد اقبال عمومی این رشته در کوچه و خیابان و مدارس هستیم. شنا و هر ورزش دیگر نیاز به انگیزه دارد. باید شرایطی را فراهم کنیم که خانواده ها به این رشته روی خوش نشان دهند.