به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ورابط عمومی حوزه هنری نسیم عرب‌امیری نویسنده و روزنامه‌نگار با اشاره به اینکه طنزنویسی که برای مطبوعات می‌نویسد سعی می‌کند اخبار روز را در مطلب خود بگنجاند، اظهار کرد: مخاطب مطبوعات توقع دارد کار به روزی را بخواند و کسانی مانند ابوالفضل زرویی نصرآباد این مهارت را داشتند که هم به روز بنویسند و هم سوژه‌های عمیق تری را انتخاب کنند. من هم زمانی که در مطبوعات کشور کار می‌کردم، سعی داشتم به این شکل بنویسم و قالب آثاری که در مطبوعات می‌نوشتم بعدها به شکل کتاب چاپ شد.
وی ادامه داد: کتاب طنز، ماندگارتر از آثار ژورنالیستی است و برخی آثاری که در مطبوعات منتشر شده را نمی‌توان در کتاب آورد. برخی آثار در مطبوعات و شب شعرها اقبال عمومی دارند، اما اگر همین آثار در کتابی منتشر شود، آبروی نویسنده و یا شاعر اثر می رود. برخی از طنزپردازانی که لایک‌های زیادی در فضاهای مجازی داشته اند، پس از چاپ اثرشان با شکست مواجه شده اند. چرا که نگاهشان عمیق نبوده و به دنبال مخاطبان تلگرامی و مجازی بوده‌اند.
این شاعر طنزپرداز همچنین گفت: برخی مجموعه شعرهای طنزی که این روزها به چاپ می‌رسد، قالب کتاب را به لحاظ محتوا ندارند. شعرها در یک کتاب باید به هم مرتبط باشند. باید سعی شود شعرها به لحاظ موضوعی و یا قالب ادبی به هم مرتبط باشد. متاسفانه ناشران تنها به دنبال مجموعه طنز می‌روند و شاعر و نویسنده هم هر آنچه در زمینه طنز دارد در یک مجموعه منتشر می‌کند. کتاب فرمت خاص خود را دارد و مولف نباید هر آنچه در اختیار دارد در یک اثر منتشر کند. فکر می‌کنم در حوزه طنز نوعی کتاب‌سازی اتفاق می‌افتد و آسیب شدیدی در این حوزه است.
عرب‌امیری با اشاره به پایه ریزی جلسات شعرخوانی طنز «در حلقه رندان» توسط ابوالفضل زرویی نصرآباد، عنوان کرد: این شب‌های شعر توسط شخصیت آگاه و با تجربه ای در حوزه طنز پایه ریزی شد و به همین دلیل هم موفق بود. اما امروزه می‌بینید که در مراکز فرهنگی مختلف شب شعرهایی را افرادی مدیریت می‌کنند که تجربه ای در طنز مکتوب ندارند. متاسفانه شب شعرهای بیهوده زیاد شده است و همه این شب شعرها افرادی را تربیت می‌کنند که همه توهم شاعر طنزپرداز بودن دارند.
وی با تاکید بر اینکه کتاب سازی در حوزه طنز یکی از جدی‌ترین آسیب های این حوزه است، اظهار کرد: البته خیلی خوب است که از فعالان حوزه طنز حمایت شود، اما این حمایت لزوما نباید به صورت چاپ کتاب باشد و می‌تواند به صورت ایجاد شغل در حوزه طنز باشد. به طور مثال، در شبکه های تلویزیونی چیزی به نام طنز نداریم و می شود از طنزپردازان حوزه مکتوب استفاده کرد. البته انواع شوخ طبعی‌ها در تلویزیون وجود دارد، اما نام طنز را بر آن نمی‌توان گذاشت. لزومی ندارد کسی که به‌تازگی وارد حوزه طنز شده کتاب چاپ کند؛ چرا که خود شخص هم بعدها از چاپ اثرش پشیمان می‌شود.
این طنزپرداز و روزنامه نگار با بیان اینکه آموزش در حوزه طنز مورد غفلت قرار می‌گیرد، عنوان کرد: نسل ما و نسل بعد از ما در مطالعه و آموزش و یادگیری موضوعات تنبلی دارند. البته بخشی از این مسئله بر گردن خود نویسنده‌هاست، وگرنه الان اتفاقات خوبی در زمینه آموزش رخ می‌دهد. امروز در حوزه فیلم‌نامه‌نویسی کتاب های آموزشی زیادی کار شده است، اما در حوزه طنز کتاب آموزشی نداریم. در منابع آموزشی مکتوب خیلی فقیر هستیم. در حوزه تحقیق و پژوهش پیرامون طنز هم کارهای جدی صورت نگرفته است. افراد کمی بوده‌اند که در این زمینه کار کرده‌اند.
وی افزود: طنزنویسان امروز نمی‌توانند پنج طنزنویس پیش از مشروطه و یا دوره مشروطه را نام ببرند و مطالعه ای به‌جز آثار خود و اطرافیانشان ندارند. در زمینه طنز جهان هم شناخت خوبی وجود ندارد. نویسنده ای که کار فیلم‌نامه نویسی انجام می‌دهد، روان‌شناسی هم می‌خواند، اما طنزنویسان احساس نیاز به مطالعه نمی کنند. در کار طنز این فریفتگی است که چیزی می نویسیم و اطرافیان‌مان به آن می‌خندند.
نظر شما