مستندA۱۵۷؛ روایتی از رنج یک ملت

خبرگزاری مهر – غریب سجادی: شامگاه شنبه در مجتمع فجر شهر سنندج مستند «A۱۵۷» ساخته بهروز نورانی پور کارگردان جوان سنندجی را دیدم. روایت وحشتاک و نابود کننده ای از فروپاشی اخلاق در میان بخشی از مدعیان دینمدارانی از پیامبری را دارند که آمد تا رحمتی باشد برای عالمیان.

مستندی که بدون هیچ حجابی به بازنمایی رنج تاریخی انسانهایی می پردازد که به «شرافت و خاکشان» تجاوز شده! انسان هایی که برای سرنوشت خاکشان نالان هستند!

روایت دردناکتر از تصور است و با هیچ احساس و کلمه ای نمی توان توصیف کرد و تنها باید برای یکبار هم که شده این مستند را دید تا لمس کرد رنج دشوار شنگالی و سوری بودنِ دختران کردی که جسمشان اسیر هوس «مردان سیاه پوشی» شده است که به خیالشان دختران سوریه ای و عراقی بخشی از بهشت وعده داده شده خدایشان هستند.

 قبل از ظهور داعش و تفکر منحوسشان تصور زجر آوری که از شکنجه در ذهنم نقشه بسته بود برگرفته از روایت فوکو در کتاب مراقبت و مجازات: تولد زندان بود که در آن به توصیف صحنه هولناک شکنجه و اعدام محکومی در ملاء عام اشاره می کند که جرمش شاه کشی است در این روایت «نخست، بدن محکوم را سوراخ سوراخ می کنند و در سوراخ ها موم و سرب مذاب می ریزند، سپس چهار دست و پای او را به چهار اسب می بندند و با رم دادن اسب ها تنش را چهار پاره می کنند».

از زمانی که داعش بلای جان انسانهای مظلوم خاورمیانه شده است تصور عینی و زجر آور از انواع و اقسام شکنجه جای روایت تاریخی فوکو را گرفته است و یقینا اگر فوکو فرصت دوباره بازنویسی کتابش را می یافت این بار کتابش را نه با روایت هولناک نحوه مجازات جوان شاه کش، بلکه با روایت نحوه زجر کشیدن دختران معصوم کوبانی و شنگال و سوریه آغاز می کرد تا برای همیشه زندگی آنها روایت وحشیانه ترین شکل شکنجه و مرگی باشد که می تواند نصیب آدمی شود، کاری که مستند ساز سنندجی در مستندA۱۵۷ انجام داد و به بیان رنج و محنتی پرداخت که تصورش نه تنها برای کردها بلکه برای هیچ انسانی ممکن نیست.

روایتی که به ما نحوه تجاوز به وجدان جمعی و شعور بشری را بدون هیچ سانسوری به نمایش می گذارد تا بیش از هر زمان دیگری پوچی بسیاری از تصورات و کلان روایت هایی که از قبل داشته ای برایت هویدا شود و انگار دختران مظلوم که در کودکی مادر بودن را به نظاره نشسته اند در مقابل تو انگشتانشان را در هستی فرو می برند تا به ما القا کنند بوی پوچی می دهد.

دختر کردی که با نگاه معصومش آرزوی یک بار دیدن مادر و دور سفره نشستن اعضای خانواده برایش دست نیافتنی شده است و با حسرتی در نگاهش همه ی هستی و کائنات را به چالش می کشد تا بگوید چه کسی مرا به این دام انداخته و اکنون مرا وانهاده است؟ و دختری که با خودکشی اش به همه کسانی که زندگی فلاکت گونه را برای خود برگزیده اند یادآور می شود که حفظ شرافت از حفظ جان واجب تر است.

* غریب سجادی عضو شورای اسلامی شهر سنندج