به گزارش خبرنگار مهر، در این نشست که پس از نمایش فیلم یادشده برگزار شد، مهدی فرد قادری کارگردان فیلم و اتابک نادری بازیگر و علیرضا عیسوی به عنوان منتقد حضور داشتند.
در مقدمه ندا محمدیان مجری برنامه با خوشامد گویی در معرفی مهدی فردقادری و سوابق هنری وی گفت: جاودانگی که در پلان- سکانی 145 دقیقه ای تولید شده است.
وی افزود: تمام این اتفاقات این فیلم که اولین اثر بلند سینمایی این کارگردان محسوب می شود در شبی بارانی در قطار رخ می دهد و در تکامل فیلم های کوتاه پلان – سکانس «تناوب»، «دایره های معکوس» و «ماجرای یک شب بارانی» ساخته شده است.
در ادامه علیرضا عیسوی نشست را با صحبت درباره سختی‌های تولید فیلم «جاودانگی»آغاز کرد و گفت: تولید یک پلان سکانس طولانی مخصوصا درفیلم اول کاری بسیار دشوار است؛ ساخت فیلم‌های پلان سکانس در سینما تازگی ندارد و قبل از همه پیشگامان عرصه سینما در این حوزه فعالیت کرده‌اند. به نظر من نباید اینجور ساختارها را فیلم تجربی قلمداد کرد، انتخاب قطار به لحاظ نمادین اهمیت زیادی دارد اما دست و پای کارگردان را بسته است.
وی با بیان اینکه به دلیل محدودیت فضا در لوکیشن قطار جلوی چرخش دوربین گرفته شده و اساسا دوربین دریک حرکت مستقیم رفت و برگشت دارد و در بعضی مواقع فیلم دچار افت می‌شود، عنوان کرد: به طوری که ما باید کاراکترها را بدون دلیل از ابتدا تا انتهای قطار دنبال کنیم.
عیسوی در ادامه بحث درباره چگونگی انتخاب روایت فیلم با فرم سکانس- پلان پرسش کرد و اینکه چرا کارگردان به همچین ایده ای رسید و کار خود را سخت کرد؟
مهدی فرد قادری توضیح داد: ما فیلم را ۱۲ بار از ابتدا تا انتها ضبط کرده و از بین آن‌ها بهترین نسخه را برای نمایش انتخاب کردیم. قرار بود طی یک ماه فیلم را در قطار تصویربرداری کنیم تا به نسخه مطلوب‌مان برسیم اما در شب چهاردهم توانستیم نسخه نهایی را فیلم‌برداری کنیم. فیلم بارها در دقیقه ۸۰ یا ۱۰۰ به خاطر برخی از مشکلات قطع می‌شد و ما دوباره کل اتفاقات را فیلم‌برداری می‌کردیم.
وی ادامه داد: کل فیلم در رویای پیرمرد اتفاق می‌افتد و او انتخاب نمی‌کند که کدام قسمت از دوره زندگی‌اش را ببیند، بلکه این رویا بینی خود به خود اتفاق می‌افتد، به همین دلیل اینطور نیست که فیلم منظم و خطی داستانش را پیش ببرد.
ممتد بودن باید در تمام عناصر فیلم وجود می داشت
فرد قادری اضافه کرد: وقتی ما در ذهنیت‌مان زندگی می‌کنیم، فضای سیالی برای ما شکل می‌گیرد و بدون اینکه از جا تکان بخوریم و حتی بدون اینکه مردمک چشم‌مان را تکان دهیم، به بچگی، نوجوانی و بخش‌های مختلف زندگی‌مان فکر کنیم. خصوصیت رویابینی، سیال بودن آن است و اینکه هیچ قطع و مکثی در آن اتفاق نمی‌افتد. کات برای زندگی واقعی است، چون ما آگاه هستیم که داریم به چه چیزی فکر می‌کنیم. این ممتد بودن باید در تمام عناصر فیلم وجود می‌داشت.مثل باران که در کل فیلم می‌بارد و هیچ مکثی در آن اتفاق نمی‌افتد.
وی ادامه داد: پلان – سکانس بودن فیلم هم از همین‌جا نشأت گرفت. البته بخشی هم به علاقه من به این مدل سینما برمی‌گردد و طبیعی است که وقتی فیلم‌های کوتاهم اینگونه بوده‌اند، فیلم‌های بلندم هم به همین شیوه کار کنم. تا به حال هفت فیلم کوتاه ساختم که همه آن‌ها قصه غیرخطی داشتند و مسلما در فیلم بلندم هم سراغ قصه خطی نمی‌روم.
در پایان اتابک نادری در خصوص علت ایفای نقش در فیلم سینمایی «جاودانگی» عنوان کرد: نقشم در این فیلم خیلی شیرین بود، البته شخصیت تلخی بود و اگر می‌گویم شیرین از نظر بازیگری منظورم است. شخصیتی است که مادرش را از دست داده و زنش در مرز ناامیدی برای زندگی است و باید به او هم علاقه و امید دهد و به همین سبب در یک تضاد موقعیتی قرار گرفته است.
وی ادامه داد: در خصوص خود فیلم هم سکانس_پلان بودن آن، برای من خیلی هیجان انگیز بود و به غیر از آن صحبت کردن با مهدی فرد
قادری به عنوان کارگردان و شنیدن ایده و نظر او راجع به فیلم، برایم جالب شد که بازی در این فیلم را تجربه کنم. الان هم به جرئت می گویم که این فیلم یکی از تجربه های موفق کاری‌ام شد و این کار ویژگی منحصر به فرد خود را دارد. این کار خط مرز بین سینما، تئاتر و مستند بود.
نظر شما