به گزارش خبرنگار مهر، عبدالله صلواتی استاد دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی در یادداشت کوتاه پیش رو با عنوان «سبک زندگی باده بنیان» به تبیین این موضوع که اوصاف بهشتی تنها برای آن دنیا نیستند می پردازد. این یادداشت را در ادامه می خوانید؛
زندگی کنونی پر از زرق و برق و سرگرمی است اما شور و نشاط در آن کمی کم رونق شده؛ دنیای جدید در فضاهایی خدا را از بشر گرفته و به جای آن زمین را برایش تزئین کرده و مقدس نموده و وانمود می کند که راهی برای رفتن نیست. اما قرآن کریم زندگی ای را تصویر می کند که در قابش، ولایت، آسمان را به زمین نزدیک می کند و ما را به رفتن فرا می خواند.
این ولایت، هدایتش مستی در پی دارد و شور و مستی ولایت، از اول تا انتهایش سرکشیدنی و لذت بخش است و خوشبو. خِتامُهُ مِسْکٌ وَ فِی ذالِکَ فَلْیَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ (سوره مطففین آیة ۲۶) کسانی که بینایند به باده شناسی ناب، در نوشیدن این شراب آسمانی و طهور از یکدیگر پیشی می گیرند و موحدان طریق هم آگاهند که این شراب غیرافکن را از دست کدام ساقی سیمین ساقی می گیرند وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً (سوره انسان آیه ۲۱) علامه حسن زاده آملی در ممد الهمم در شرح فصوص الحکم، ص ۶۵۹ ذیل این آیه این بیان را از امام صادق(ع) می آورد: و فسّره الامام جعفر بن محمد بقوله القویم: «أی یطهّرهم عن کلّ شیء سوی اللّه إذ لا طاهر من تدنّس بشیء من الأکوان إلّا اللّه»
و اما اشتباه ما این است که رحیق مختوم و دیگر پدیده ها و اوصاف بهشتی را فقط از آن دنیای دگر می دانیم در حالی که این امور برای این دنیا و برای زیستن این جهانی ما هم هست و انسان می تواند با تصویری که از بهشت از سوی بهشت آفرین ترسیم می شود بهشت، یعنی دنیایی بی دروغ، بی لغو، مملو از خیرخواهی، و سراسر مستیِ معصومانه و پاک را در خود بیافریند و چون در این دنیا بهشتی زیست، بهشت موعود مشتاقانه منتظر اوست تا او را تنگ در آغوش گیرد و اگر عشق را در خود بیافریند انتهای گام هایش به خدا می رسد. فِی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِیکٍ مُقْتَدِرٍ (سوره قمر آیه ۵۵).
نظر شما