خبرگزاری مهر، گروه استان ها- مائده اسفندمز: «دنیای ناجی» عنوان نمایشگاهی از ۳۰ اثر نقاشی ناجی (جواد) صدیق صفت جوان ۲۸ ساله مبتلا به سندروم داون است که تا ۳۰ دی ماه در گالری مارلیک مجتمع فرهنگی و هنری خاتم الانبیاء(ص) رشت برپاست.
این جوان که دنیایش در رنگ و نقاشی تعریف می شود، به رغم ابتلا به سندروم داون نه تنها از فعالیت های اجتماعی دست نکشیده که حتی هر بار به تجربه ای تازه دست زده و برای حضور بیشتر و موثرتر در جامعه گام های موثر تری برمی دارد.
او با این آثار، تماشاگران آثارش را به چالشی جالب فرا می خواند. چالشی که با تماشای نقاشی های ساده و کمتر فهمیده شده ناجی، دنیای دیگری را به روی تماشاگران می گشاید.
در سالن مارلیک که برای نخستین بار میزبان نمایشگاه انفرادی نقاشی های یک نقاش مبتلا به سندروم داون است، تابلوها بر دیوارها در اندازه های مختلف نصب شده است. آنچه که توجه هر بیننده ای را به خود جلب می کند، بازی با رنگ و خطوط است که در نقاشی های ناجی به وضوح دیده می شود. آنجایی که درختان، در معنای همیشگی درخت نقاشی نشده اند، یا فضای مدرسه پر از دانش آموز با نیمخط ها و نقطه های رنگارنگ نشان داده می شود.
در دنیای ناجی تعریف دیگری از انسان، انسان بودن و شاید شادی بتوان یافت. آنجا که رنگ ها با مدادرنگی های ساده و همیشه در دسترس فریاد شوق سر می دهند یا شمایل دوستان ناجی به راحتی فارغ از اینکه چه سن و سالی دارند معصومانه نقاشی شده اند.
تجربه نقاشی کردن ناجی سالهاست که با او همراه است. از زمانی که مداد را در دست گرفت ذوق و علاقه خود به نقاشی کردن را به اعضای خانواده نشان داد. در عین حال که طولانی بودن تمام کردن یک تابلوی نقاشی همانند سایر رفتارهای ناجی محصور به زمان خاصی نیست و ممکن است ماه ها برای اتمام نقاشی وقت بگذارد، چارچوب زندگی ناجی فارغ از زمان است. دنیای او هم شاید رهاتر از چارچوب های روتین و تکراری دنیای دیگران.
اما فعالیت های اجتماعی ناجی تنها به نقاشی هایش محدود نمی شود. سال گذشته بود که فعالیت او در یکی از فروشگاه های بزرگ عرضه اقلام در سطح شهر رشت مورد توجه خبرگزاری مهر قرار گرفت. آنجا که با لبخند دلنشین خود به مشتریان در گذاشتن اقلام خریداری شده در نایلون ها کمک می کرد و فارغ از جنسیت با هر مشتری خوش و بش کوتاهی کرده و حتی دست می داد.
فعالیت های این جوان سندروم دان اگرچه بدون دستمزد در آن فروشگاه بود اما ناجی و محبوبیت او در میان شهروندانی که از فروشگاه خرید می کردند به خوبی نمایان بود.
مادر ناجی او را هر روز همراهی می کند. مادر هر جا که از ابتدای کودکی ناجی می رفت او را با خود می برد. باور خانواده ناجی به اینکه وی مانند هر شهروند دیگری حق زندگی در جامعه و شهر را دارد به وضوح در حمایت هایشان از وی دیده می شود.
هرچند که حمایت از فرزندی که به چنین عارضه ای دچار است با هزینه های فراوان درمانی و مراقبتی که ضروری است در کمتر خانواده ای که چنین فرزندانی دارند، دیده می شود اما با اینهمه حمایت عاطفی از ناجی سبب شده که او هر سال بر تجربیاتش بیفزاید و عرصه های تازه ای را در زندگی اش تجربه کند که کمتر کسی قادر به حضور در همه انهاست. ناجی در عکاسی نیز مهارت دارد و حجم سازی نیز از علایق اوست.
آنچه که در نمایشگاه نقاشی برای هر تماشاچی رقم می خورد، خروج از عادت های هر روزه زندگی و یافتن دیدی تازه و متفاوت از زندگی اطراف است.
شاید نگاه انتزاعی و خیالی ناجی از درخت، خورشید، مدرسه، شهربازی و حتی «برج آزادی» زیباتر از نگاه تکراری هر شهروندی باشد که زندگی پر از دغدغه هر روزه را تکرار می کند، نه زندگی.
نظر شما