"ترجمه فرحه الغري " در معرفي تاريخي روايي مضجع شريف امام علي (ع)

از شگفتي هاي روزگار در جهان اسلام است كه چند سال پس ازرحلت بنيان گذار دين مبين، برگزيده خداوند ، محمد مصطفي (ص) دوتن از نزديك ترين افراد به آن چراغ عالم افروز ، تنها فرزندش ، فاطمه (س) و برادر و وصي و جانشين اش ، علي ابن ابي طالب (ع) ، هنگام رحلت و صيت كرده اند كه آنان را در دل سياه شب و بدون حضور غير به خاك بسپارند . چرا؟ جواب آن در تاريخ مسطور است و پاسخ را بيش و كم مي دانيم . اما هنوز جواب قطعي براي محل مرقد دخت گرامي رسو ل الله (ص) يافت نشده است گرچه به دو تا سه مكان محدود كرده اند كه خسراني است براي امت اسلامي . مرقد و محل دفن امير المومنين علي نيز تا ساليان سال مگر براي امامان از فرزندان آن حضرت و برخي خواص شيعه ناشناخته بود زيرا آن حضرت نيز وصيتي چنان وصيت همسر ش  داشت كه شب هنگام بدون حضور غير توسط حسنين (ع) و محدودي از اهل خانواده و يكي دوتن از از اصحاب خاصش تشيع شود و در محل "غري " كه خود تعيين  فرموده اند و فرستادگان خداوند كه پيش روي تابوت را گرفته اند محل آن را مي دانند دفن كنند و مد فن  را به ديگران نشان ند هند.

نويسنده اصلي فرحه الغري ، سيد عبدالكريم بن طاووس  ( 647 --693 ه. ق) اين كتاب را براي پاسخ به پرسش ها و ابهام ها و نشان دادن دقيق مدفن مولاي ما علي (ع) نوشته است زيرا در اين دوره ديگر بساط آل اميه و خاندان بوسفياني بر  افتاده است و خطرات آن دوران سياه متصور نيست. لذا كتاب را در خطبه اي و با دو مقدمه و پانزده باب آغازكرده  و پايان برده است. و همين اثر را علامه محمد باقر مجلسي(1037-- 1110 ه. ق)   فرزند علامه محمد تقي مجلسي ، مولف دائره المعارف حديثي شيعه ؛

 بحارالانوار،  كه از عالمان دوران صفويه است، به زبان فارسي برگردا نيد ه  كه خود در پيشاني تر جمه اين مطلب را مي نشاند و بعد به ترجمه متن مي نشيند. 

اين كتاب را كه جويا جهانبخش ويراسته و آراسته كرده و توسط مركز نشر ميراث مكتوب ، چاپ اول آن در زمستان 1379  در 2000 نسخه منتشر شده است  گذشته از پيشگفتار وي در باب معرفي نويسنده عربي كتاب و مترجم فارسي آن ، داراي پي نوشته هاي پيشگفتار هم مي شود. اما اصل ترجمه محمد باقر مجلسي شامل بخش هاي ذيل است ؛

مقدمه اولي در بيان دليلي كه به حسب نظر و تامل عقل دلالت كند برآن كه قبر آن حضرت (ع) در غري واقع است .

مقدمه ثانيه در بيان سببي كه موجب اخفاي ضريح مقدس آن حضرت شد و چرا علانيه دفن نكردند كه ابتدا بر عالميان ظاهر باشد . واما ابواب ؛ كتاب داراي پانزده باب است . از باب اول تا باب يازده ، نقل اخبار و رواياتي است كه از پيامبر خدا(ص) و امير مومنان(ع) و امامين حسنين (ع)  تا امام يازدهم  در باب مدفن شريف فرزند كعبه وارد شده است .

 باب دوازدهم در نقل اخباري كه از زيد بن علي بن الحسين شهيد وارد شده است . و باب سيزدهم در بيان اخباري كه از منصور دوانيقي و هارون الرشيد ، د راين باب منقول است و ذكر جمعي از خلفاي بني عباس كه تعدادي از ايشان زيارت آن حضرت  در اين  مكان شريف كرده اند موافق آن چه از اخبار رسيده است.

 باب چهاردهم در ذكر اخباري  كه جمعي از بني هاشم و غير ايشان ازعلما و فضلا د راين باب گفته اند. 

 ودر باب پانزدهم در نقل امري  چند از كرامات و معجزات كه در نزد ضريح مقدس آن حضرت به ظهور آمده كه هر يك برهاني است بر رد آن جمعي كه منكر كرا مات ايشان ( امام  علي) اند.

چنان كه از چگونگي تد وين فرحه الغري بر مي آيد ، مولف دانشمند و عالم خبير شيعه بدان سان دقيق مواد  موضوع  را فراهم آورده است كه بتواند همگان را اقناع كند و گردن حجت طلبان را در برابر اين همه روايات از معصوم و غير معصوم به تاييد فرود آورد . اين اثر به همين علت از منابع روايي معتبر هم  به حساب مي آيد . مطالعه دقيق و عميق آن بر طمانينه قلبي مي افزايد و هم شان علي (ع) از جهاتي شناخته مي شود و مظلوميت تاريخي اميرالمومنين آشكار تر مي شود .