سينماي كودك جنبه شعاري پيدا كرده است

بهروز غريب‌پور در مورد سهم اندك سينماي كودك و نوجوان از اكران يك سال سينماي ايران به خبرنگار مهر مي‌گويد: "به اعتقاد من به سينماي كودك در حد و اندازه‌هاي ضرورتي كه دارد مطلقاً توجهي نشده است. در اين حيطه ما فقط يكسري شعار و برنامه هاي صوري داشته‌ايم، در حالي كه اين حوزه به سرمايه‌گذاري طولاني‌مدت نياز دارد. در غالب فيلم‌هاي توليدشده هم كودك بهانه‌اي است براي ساختن يك فيلم سينمايي."

غريب‌پور با اشاره به اينكه نياز كودك امروز را انيميشن‌هاي غربي تأمين مي‌كند، مي‌افزايد: "در اين رابطه تلويزيون و وزارت ارشاد هم كار جدي انجام نداده‌اند. اين سينما نياز به تربيت نيرو و ابزارهاي لازم براي اينكه سينماي قصه‌پرداز كودك داشته باشيم. بارها اين مسائل را من و ساير دوستان اعلام كرديم، ولي ترتيب اثري به آنها داده نشد. در كشوري كه بايد روي نيروي كودك و نوجوان براي تربيت اخلاقي نسل آينده سرمايه‌گذاري شود، به سينماي كودك كمترين توجه شده است."

اين كارگردان شرايط فعلي را متأثر از نگاهي مي‌داند كه قبول ندارد "سينما مي‌تواند انسان تربيت كند" و اضافه مي‌كند: "به همين دليل وقتي صحبت از فيلم كودك به ميان مي‌آيد تنها دو گزينه مطرح مي‌شود؛ يا فيلم كودك بايد سطحي و نازل باشد كه بتواند از طريق گيشه خودش را تأمين كند يا بايد جشنواره‌اي باشد كه بتواند چند جايزه بگيرد و به بايگاني تاريخ بپيوندد."

غريب‌پور با اشاره به تجربه تلخش در فيلم "تنبل قهرمان" مي‌گويد: "اين فيلم با حداقل هزينه ساخته شد. تصورم اين بود كه در اين فيلم به خاطر داشتن لوكيشن‌هاي متعدد، لباس‌ها و امكانات خاص از ما حمايت شود. ولي در عمل همه كساني كه بايد از فيلم پشتيباني مي‌كردند پشت ما را خالي كردند و ما با حداقل زمان و بودجه فيلم را ساختيم. در حالي كه مي‌شد با سرمايه و وقت بيشتر فيلمي به مراتب موثرتر بسازيم. به همين دليل فكر مي‌كنم در حال حاضر سينماي كودك جنبه شعاري دارد و هرگز متناسب با نيازهاي مخاطبش اقدامي صورت نگرفته است."

وي معضل مضمون در فيلم‌هاي كودك و نوجوان را قبول دارد و در اين زمينه مي‌گويد: "معتقدم اين سينما نيازمند آزمون و خطا و تأمين نيروهاي هنري است كه به اين زمينه دلبستگي داشته باشند. با ساخت يك فيلم در عرض يك دهه نه زندگي اين افراد تأمين نه اهدافشان در حوزه اين سينما عملي مي‌شود. بايد بتوانيم گنجينه‌اي از فيلمنامه‌ها را در اين حوزه متمركز كنيم. حتي مي‌توان يك هدف كمي و كيفي را متصور شد كه بعد از چند سال در اين ژانر به اعتدال برسد. ولي وقتي اين سعي و خطا نيست، سينماي كودك به وضعيتي مي‌رسد كه در حال حاضر دچار آن است."

اين كارگردان سينماي كودك را چنين تعريف مي‌كند: "بخشي از نياز كودك امروز ازلي و ابدي است كه نگاه مهربانانه به جهان اطراف را مي‌طلبد. اما در كنار اين نگاه، كودك امروز كه هر روز از طريق سينما و تلويزيون و كتاب با خشونت مواجه مي‌شود، بايد با شكل كودكانه و تلطيف‌شده خشونت هم آشنا شود. بنابراين توليدات كودكان امروز بايد متنوع باشد و هرگز تعريف واحدي در زمينه سينماي كودك نداريم. در هاليوود زماني يك فيلم اخلاقگراي رمانتيك براي كودكان ساخته مي‌شود و زماني فيلمي اكشن با چاشني‌هاي اخلاقي. اين سينما بايد در كشور ما هم تجربه شود."