سينماي كودك تنها با مخاطب تعريف مي‌شود

امير سمواتي در مورد سهم اندك سينماي كودك و نوجوان از اكران يك سال سينماي ايران به خبرنگار مهر گفت: "به نظر من اتفاقي كه در ميان مسئولان دولتي و حتي تلويزيون افتاده اين است كه كودكان آنها بزرگ شده و اين مسئولان هم كودكان و كودكي را فراموش كرده‌اند. از عواقب آن همين بس كه توجهي كه اين بخش در دهه 60 به سينماي كودك و نوجوان داشت از بين رفته است. سينماي بعد انقلاب نشان مي‌دهد سينماي كودك در اين دهه چه اوجي داشت و در حال حاضر چه افولي كرده است."

سمواتي ضمن اشاره به نگاههاي مختلفي كه همواره به سينماي كودك بوده، افزود: "يكسري از افراد سينماي كودك را به عنوان نردباني براي دست يافتن به سينماي حرفه‌اي مي‌دانند. يك عده هم از اين سينما براي مطرح‌كردن حرف‌هايشان استفاده مي‌كنند. گروه ديگر هم صرفاً به خود سينماي كودك و نوجوان توجه دارند. بحث ما روي اين گروه سوم است."

وي خصيصه مهم اين سينما را رابطه مستقيم با مخاطبش دانست و ادامه داد: "يكي از مهمترين ويژگي‌هاي اين سينماي اين است كه با مخاطب تعريف مي‌شود. در تمام دنيا هم وقتي بحث سينماي كودك مطرح مي‌شود همواره مخاطب مد نظر است، مخاطبي كه بتوانيم جذبش كنيم. همين مخاطب است كه تعيين مي‌كند سراغ چه مضموني برويم. بنابراين جدا كردن سينماي كودك از مضمون بي‌معني است. ايجاد شرايطي كه از اين محل براي اغراض ديگر استفاده كنيم هم جاي حرف دارد."

اين تهيه‌كننده در تعريف سينماي كودك هم گفت: "سينمائي كه مخاطبش كودك و نوجوان باشد و هر فيلمي كه در راستائي ساخته شود كه بتواند اين مخاطب را جذب كند در اين ژانر جاي مي‌گيرد. به نظر من در قالب سرگرمي هم مي‌توان مضامين متعالي را به كار برد. مثلاً در فيلم "گلنار" يا "گربه آوازه‌خوان" در عين حالي كه مفاهيم خاصي مطرح مي‌شود، كودكان سرگرم هم مي‌شوند."

سمواتي در پايان صرف حضور چند كودك در يك فيلم را دليل تعلق آن به سينماي كودك ندانست و افزود: "مثلاً اگر در مديوم تلويزيون فيلمي بسازيم كه مناسب مخاطب سينما باشد، معلوم مي‌شود مخاطب خود را نشناخته‌ايم."