خبرگزاری مهر ، گروه استان ها - غلامعباس شمس الدینی؛ ساسان دهقانی متولد شهریور ۱۳۷۲روستای جغدر شهر احمدی حاجی آباد است که با نبوغ داتی اش توانست در دوهای استقامت و فوق استقامت، به سرعت خود را در بین مدعیان مطرح کند. کمتر کسی تصور می کرد در کمتر از ۷سال بتواند با پشتکار و جدیت وصف ناشدنی عناوین مختلفی را در استان ، کشور و مسابقات بین المللی کسب کند.
هر چند آرزویش کسب سهمیه المپیک است اما موانع جدی برای تحقق این هدف پیش روی اوست و می توان با اندک حمایت این موانع را برداشت تا دهقانی به عنوان اولین ورزشکار مدال آور دوومیدانی استقامت هرمزگان در میادین بین المللی معرفی شود. پای صحبت هایش نشستیم تا از وضعیت خود و شرایط آمادگی اش بیشتر مطلع شویم هرچند گلایه های زیادی داشت که بخش عمده آن را به رسم امانت نزد خود نگه داشتیم. ولی حرفهایش نشان از اراده پولادین او برای رسیدن به قلل افتخار داشت. فقط مسئولان حمایت کنند.
به عنوان اولین سئوال، خوتان را معرفی بفرمایید؟
از سال ۱۳۸۹تمرینات خودم را زیر نظر هادی بلالی پور آغاز کردم، تقریبا ۶ماه بعد قهرمان مسابقات دانش آموزی استان در ماده ۸۰۰متر شدم، یکسال بعد در مسابقات قهرمانی استان شرکت کردم و سال ۱۳۹۱به مسابقات قهرمانی سپاه کشور اعزام و در ماده ۸۰۰متر نایب قهرمان شدم.
حدودا دوسال بدلیل اختلاف نظرهایی که با مسئولان ذیربط بوجود آمد ورزش را رها کردم. سال ۱۳۹۴در مسابقات ماراتن کشور در بندرعباس شرکت کردم و در جمع ۱۵نفر برتر قرار گرفتم .در مسابقات جهان پارک قشم که با شرکت ۴۰۰ورزشکار ملی و بین المللی و المپیکی برگزار شد توانستم در جمع برترینها قرار گیرم. در مسابقات مارتن بین المللی تهران هم که ۱۶۰۰ ورزشکار حضور داشتند دوازدهم شدم.
می توانم در مورد رکوردتان در ماراتن بپرسم ؟
بله من در آخرین رکورد گیری زمان ۲ساعت و ۴۸دقیقه را ثبت کرده ام. رکورد ورودی المپیک ۲ساعت و ۱۸دقیقه است. تقریبا ۳۰ دقیقه فاصله دارم.
بعضی ها معتقدند (البته کارشناسان محلی) که هرمزگان در دوهای استقامت و فوق استقامت نمی تواند موفق شود. نظر شما چیست ؟
ببینید غیر ممکن در ذهن افراد ضعیف وجود دارد. کسانی به اهداف خود می رسند که امروز جرأت تلاش کردن به منظور تحقق اهداف را داشته باشند. شاید یکی از دلایل این طرز تلقی این باشد که کسی تاکنون در سالهای اخیر نتوانسته قهرمان شود. به همین واسطه آنها فکر می کنند شاید در آینده هم کسی نتواند به موفقیت برسد.
وقتی مربی بزرگی مثل گلستانی جم به من می گوید با توجه به فیزیک و رکوردهایی که کسب کردم می توانم قهرمان کشور شوم و به مسابقات آسیایی راه پیدا کنم حرف بی ربطی نیست. معتقدم در یک زمان ۴ساله حتی ورودی المپیک را هم می توانم بدست آورم.
یعنی هرمزگان پتانسیل مدال آوری در دوهای استقامت و فوق استقامت را دارد ؟
صد درصد. ما چهره ای مثل محمدی فر از بشاگرد را داریم که در نیمه ماراتن توانست جزو سه نفر اول کشور باشد. رضا انباز از رودان در پیشکسوتان واقعا پیشتاز است. کریمی از شهرستان میناب که خداحافظی اش حرف و حدیثهایی به همراه داشت و دهها استعداد ناشناخته دیگر که می توان با برنامه ریزی و حمایت از آنان قهرمانانی ملی و بین المللی ساخت. هرمزگان پتانسیل دارد اما حمایت نمی شود. اگر مورد حمایت قرارگیریم موفقیت حتمی است.
رشته های استقامت تمرین در سطح بالا را می خواهد. یکی از دلایل متولیان هم همین است که تمرین درهرمزگان که سطح ارتفاع کمتری از دریا دارد برای ورزشکار استقامت مناسب نیست. می شود با انتخاب ورزشکاران در هماگ که یک منطقه برفی است تمرینات را برگزار کرد. اصلا چرا مسابقات ماراتن را در شهرهای ساحلی برگزار می کنند ؟ به نظرم همه اینها بهانه است.
واضح تر بفرماییدچطور حمایت لازم صورت نمی گیرد ؟
دوومیدانی ورزش مظلوم استان است. انتظار ما از مسئولان ورزشی این است که نگاهی مثبت به این ورزش داشته باشند و طرح و برنامه سازنده برای رشد و تعالی این ورزش ارائه دهند. معتقدم این نوع نگاه وجود ندارد.
وقتی به بعضی متولیان می گوییم حمایت کنید تا در دوهای استقامت در استان و کشور افتخار کسب کنیم اعتنایی نمی کنند و گاها با تمسخر می گویند رسیدن به رکوردهای بین المللی و آسیایی و المپیک توهم است. این نگرش نه تنها انگیزه را افزایش نمی دهد بلکه ما را ناامید می کند.
همین محمدی فر در دوی کوهستان قهرمان آسیا را پشت سرگذاشت. در مسابقات پیشکسوتان کشور در مراغه رضا انباز بین ۵نفر اول ایستاد. آن هم با کمترین حمایت و توجه. حالا اگر هدفمند و با برنامه باشیم و مورد حمایت قرار گیریم اطمینان داشته باشید نتایجی عالی تر عاید مان خواهد شد. چرا ورزشکار ما در قالب تیم اصفهان در مسابقات شرکت می کندولی برنامه ای برای حضور ورزشکاران در تیم هرمزگان تدارک دیده نمی شود.
من احساس می کنم بی برنامه هستیم. میلیاردها تومان خرج فوتبال می شود، این درحالی است که هرگز نتایج ما را نمی توانند بدست بیاورند. دوومیدانی مدال آورترین رشته المپیکی است. شک نکیند می توانیم موفق شویم. یک شرکت بعنوان اسپانسر سالی یکبار مسابقات ماراتن کشور را در بندرعباس برگزار می کند. آیا باعث شرمندگی نیست که هرمزگان بعنوان میزبان جایی در بین نفرات برتر نداشته نباشد. اصلا سئوال من اینست چرا کریمی از دوومیدانی کنار رفت، چرا محمدی فر ۴ماه پس از مسابقات قهرمانی کشور این ورزش را رها کرد؟
شرایط ورزشکاران دوومیدانی در استانهای دیگر چطور است ؟ واقعا حمایت خاصی می کنند؟
شهر کوچکی مثل مراغه یا رامسر دونده های آماتورش را به مسابقات بین المللی استکهلم اعزام می کند. او با رکورد ۳ساعت و ۲۰دقیقه در مسابقات دوم می شود در صورتی که ورزشکار هرمزگانی رکوردش ۳ساعت ۱۵دقیقه است. یعنی قهرمان این مسابقات در بندرعباس است ولی اعزام نمی شود.
چه حمایتهایی از سوی مسئولان باید صورت گیرد تا شما با کمترین دغدغه بتوانید افتخار آفرین باشید؟
خیلی واضح عرض می کنم. من از محمدی فر خواستم که برای آمادگی بندرعباس بیاید تا باهم تمرین کنیم. او فقط یک جای خواب می خواست، همین را هم دریغ کردند. در استانهای دیگر شورای شهر، استانداری، شهرداری، شرکتها حتی افراد ورزشکاران مدال آورشان را حمایت می کنند.
ورزشکاری مثل مهدی شریفی قهرمان کشور یا حتی جعفر مرادی قهرمان المپیک از اسپانسرهای زیادی بهره می برند. مربی داخلی و خارجی، تغذیه مناسب، البسه و کفش، اردوهای درون و برون مرزی و...و...و... برایشان درنظر گرفته می شود. برای ما چه کرده اند. اصلا سالی حداقل ۳۰۰میلیون تومان برای برگزاری تورنمنت ماراتن کشور در بندرعباس هزینه می شود فقط ۵۰میلیون تومان برای ما هزینه کنند، موفقیت را از ما بخواهند.
بطور میانگین یک ورزشکار در سطح جنابعالی سالانه چقدر هزینه دارد تا بتواند بی دغدغه به فعالیت ادامه دهد؟
این جواب را یک ورزشکار حرفه ای می دهد که ماهانه ۵میلیون تومان هزینه تغذیه می شود، هزینه اردوها، مربی، تهیه امکانات لازم تقریباسالانه ۱۵۰میلیون تومان می شود . این درحالی است که برای ورزشکار فوتبال لیگ یک کشور بیش از ۲۵۰میلیون قرار داد می بندند ولی حتی در یک فصل ۹۰دقیقه بازی نمی کند.
به خدا نیمی از این هزینه را می توانند برای ورزشکار دوومیدانی هزینه کنند، نام هرمزگان در عرصه های ملی و بین المللی خواهد درخشید. شک نداشته باشید. من نمی خواهم یک شرکت یا یک نفر هزینه های ما را متقبل شود. مسئولان ورزش و هیئت اسپانسرهای متعددی را پیدا کنند و به نوبت حمایت کنند تا هزینه ها سرشکن شود.
ولی این روزها پیست های دوومیدانی خالی است و اگر هم معدود کسانی تمرین می کنند برای قهرمانی تمرین نمی کنند چرا؟
خیلی واضح است وقتی جوانی می خواهد وارد این رشته شود و نگاه متولیان اینست که کسب مدال در استقامت و فوق استقامت تخیل و توهم است، نا امید می شود، تصور جوان اینست که پس از قهرمانی در استان برای شکوفایی استعدادش هزینه می شود و مورد حمایت قرار می گیرد، اما وقتی می بیند خبری از حمایت نیست خود بخود کنار می رود. هرمزگان منبع استعداد دوومیدانی است کمی توجه می خواهد همین.
آینده خود را چطور تصور می کنید؟
در دوی ۵کیلومتر با قهرمان کشور ۵۷ثانیه فاصله دارم. اطمینان دارم اگر حمایت شوم و برنامه مدارانه عمل کنم براحتی می توانم از سکوهای قهرمانی کشور بالا بروم و برای استانم افتخار آفرینی کنم. من خودم را در میادین بزرگتر می بینم و حتی امید برای کسب سهمیه المپیک را هم دارم ولی این کارها باید با برنامه و حمایت باشد.
سخن آخر؟
در پایان جا دارد از هادی بلالی پور ، روشن قیاس که زمینه موفقیت مرا به عنوان مربی فراهم کردند ، همچنین از استاد عزیز جناب آقای گلستانی جم از مربیان باتجربه و صاحب سبک کشور که همواره مرا مورد حمایت و لطف قرار داده صمیمانه قدردانی نمایم از حمایت های دکتر محسنی مدیریت محترم بندرشهید باهنر هم تشکر می کنم .از شما و همکارانتان هم ممنونم.
نظر شما