نویسنده داریونی ۲اثر راهی بازار نشر کرد/«عروس آب» همزاد کتاب شد

به گزارش خبرنگار مهر، این نویسنده که اواخر سال ۱۳۸۱ با هزینه شخصی کتابی با عنوان «نقص فنی» را چاپ کرد اکنون پرکارتر از همیشه به داستان نویسی می پردازد.

قاسم شکری پس از ۱۵ سال حال از نویسندگان شناخته شده استان فارس به شمار می رود که برای ناشران دیگر نویسنده تازه کار نیست و آثارش در نوبت چاپ قرار نمی گیرد.

خرداد امسال که رمانی تازه از قاسم شکری با عنوان «عروس آب» توسط نشر نیماژ منتشر شد، از سوی نویسنده به زادگاهش، شهر داریون تقدیم گشت، زیرا داستانی که در آن جریان دارد اتفاقاتی میان واقعیت و خیال را روایت می سازد و مخاطبش را در فضایی اسطوره‌ای به حرکت وا می‌دارد.

به گفته شکری این رمان از تصمیم راوی برای ترک محل زندگی و سفر به زادگاهش آغاز می‌شود. او نامه‌ای از پسر عمویش دریافت کرده که در آن از حضور موجودی عجیب در شهر خبر می‌دهد. موجودی که اهالی بومی از وی به عنوان «آل» یاد می‌کنند و پسر عموی راوی در نامه‌ای به او ذکر می‌کند که دیده است که هر لحظه به شکل موجودی در می آید.

وی عنوان می کند: این نامه و حادثه بهانه‌ای است برای سفر راوی به گذشته خود و مواجهه با داستان‌ها و افسانه‌هایی که از کودکی با آنها مواجه بوده و بسیاری از آنها هنوز نیز برای او نامفهوم باقی مانده است.

او که ۵ سال به نوشتن «عروس آب» اختصاص داده در گفت و گو با خبرنگار مهر می گوید: عروسِ آب داستان بازگشت به مسیری سوای هر مسیر این جهانی است. نویسنده ای هفتاد و یکی دو ساله بعد از چهل سال دوری از وطن، قصد بازگشت می کند تا با غور و کنکاش در افسانه هایی که چونان کلافی پیچ در پیچ، حولِ ایل و تبارش در بازه ی زمانی دویست ساله ای چمبره زده است به جستجوی خودش برآید. راوی مثل چرم دوزی کهنه کار، حاشیه خیس خورده و ناهموار افسانه ها را وصله و کوک می زند تا خود را بیابد.

شکری پیرامون چرایی اینکه نوشتن این کتاب پنچ سال به درازا کشید، یادآوری کرد: ۲ سال نوشتن اثر و پس از جمع خوانی آن و ۳ سال هم بازنویسی این کتاب طول کشیده است. در جمع خوانی و نوشتن بازنویسی از نظر دوستان نویسنده ای چون ابوتراب خسروی، محمد کشاورز، شهلا پروین روح، امین فقیری، ابوالقاسم فقیری، احمد اکبرپور، مهدی جعفری و دیگر دوستان بهره بردم.

در کارنامه داستان نویسی شکری آثاری با عنوان های «زخمی روزگار» و «گانگستری از دیار حافظ» هم قرار دارند که واکنش ها و نقدهایی را بر این آثار در پی داشت. این در حالیست که این نویسنده داریونی را شناخته شده تر ساخت. او که یکی از تجربی‏‌نویس‌ترین و در عین‌حال قصه‌گوترین نویسندگان ادبیات ایران است تاکنون برای رمان‌هایش جوایزی از جمله جایزه‌ بهترین رمانِ متفاوت را از آن خود کرده و موجب شد او در پنجمین دوره جایزه ادبی «واو» رمان «بوی خوش تاریکی» او به عنوان بهترین رمان متفاوت سال برگزیده شود.

آخرین رمان شکری «همزاد» است که به تازگی از سوی نشر چشمه راهی بازار نشر شده و به سیاقِ جهان پُراتفاق و مملو از کشفِ او نوشته شده است.

این رمان نویس شناخته شده استان فارس در این باره می گوید: رمان داستانِ یک داستان‌نویس است؛ مردی که قصه‌اش از روزهای نوجوانی او در شیراز آغاز می‌شود. نوجوانی که می‌خواهد صادق هدایت باشد، چند دوست صمیمی دارد و از بد بودن و تندروی ابایی ندارد. او شاهد تصاویر تند و تلخی  از پرسه ‌زدن در خیابان‌های شهر و همین‌طور دیدن آدم‌های متفاوت است.

دربخشی از رمان «همزاد» که قصه‌ پراتفاقی، ریتمی تند و سریع دارد و مخاطب را تا پایان با خود همراه می‌کند می‌خوانیم: «‌کم‌کم رضا شروع کرد به لودگی. می‌گفتم چوب هم جای تو بود تا حالا ماهی گرفته بود. حرف‌های رضا تمام نشده بود که یکباره دیدم ته آب، میان سیاهی، چیزی وول می‌خورد. ناخواسته صدایی توأم با ترس و خوشحالی از ته گلویم بیرون آمد. نخ قرقره کم‌کم داشت تکان می‌خورد؛ صدا زدم «بچه‌ها بیاید کمک، این یکی خیلی بزرگه.» و بعد ولوله‌ای میان آب افتاد. هر دو نفرشان قلاب‌هایشان را رها کرده، خیز کردند به طرف من. محکم نخ قلاب را چسبیده بودم. ماهی بزرگی آن پایین سوزن قلاب را این طرف و آن‌طرف می‌کشید. خال سیاه و بزرگی روی پشت ماهی به چشم می‌خورد. می‌توانستم قلاب را رها کنم اما نکردم. باید به آن دو نفر ثابت می‌کردم بی‌عرضه نیستم؛ رضا گفت «چه‌قدر بزرگه! به گمونم یکی دو کیلویی وزن داشته باشه.»؛ صادق گفت «رنگش هم انگاری با ماهی‌های دیگه فرق داره.»

رمان «همزاد»، اثر قاسم شکری در ۱۹۲ صفحه، شمارگان ۷۰۰ نسخه و به‌بهای ۱۶ هزار تومان توسط نشر چشمه منتشر شده است.

به گزارش خبرنگار مهر، قاسم شکری متولد ۱۳۵۱ در داریون فارس است. از دیگر رمان‌های او می‌توان به «گانگستری از دیار حافظ» (ققنوس، ۹۲)، «بوی خوش تاریکی»(مرکز، ۱۳۸۶)، «مارمولکی که ماه را بلعید»(ققنوس، ۱۳۸۸)، «زخمی روزگار» (بامداد نو ۹۳)، «آواز داوود»(چشمه ۹۴) و «نقص فنی» (شروع، ۸۱)  اشاره کرد.