خبرگزاری مهر، گروه استانها – بهنام عبداللهی: «شناساندن میراث فرهنگ ایرانی و به تبع آن شناساندن فرهنگ بومی تبریز، استفاده از ظرفیت مجسمه سازان بین المللی به منظور ایجاد تعامل سازنده با هنرمندان دیگر کشورها و شناساندن فرهنگ و هنر ایران زمین و تبریز، تشویق هنرمندان به ارائه ایده‌های خود در قالب مجسمه‌های شهری با هدف ایجاد ارتباط موثر با شهروندان و مخاطبان هنرشهری، و آموزش و انتقال مهارت های هنری به دانشجویان و علاقمندان، بخشی از اهدافی است که برای سومین سمپوزیوم مجسمه‌سازی تعریف شده است.»
این‌ها بخشی از اظهارات مدیر عامل سابق سازمان زیباسازی شهرداری تبریز پیش از برگزاری سومین سمپوزیوم مجسمه‌سازی در سطحی بین‌المللی در تبریز است.
برای برگزاری سومین دوره سمپوزیوم مجسمه‌سازی با سنگ در تبریز که در مردادماه سال گذشته با حضور هنرمندان داخلی و خارجی برگزار شد، طبق برخی گفته‌ها ۴میلیاردتومان هزینه شده بود که همین موضوع انتقاد بسیاری را به همراه داشت مبنی بر اینکه «ما خرج‌های واجب‌تری توی این شهر داریم!»که بعدها توسط مسئولین امر این رقم تکذیب شد.
زخم‌های کاری
اما حالا باز هم حاشیه‌ها دنبال مجسمه‌ها هستند، یا شاید هم این مجسمه‌ها هستند که حاشیه‌آفرینی می‌کنند.
به تازگی تصاویری در فضای مجازی منتشر می‌شوند که حاکی از رها شدن مجسمه‌ها و به عبارتی خروجی‌های سومین سمپوزیوم مجسمه‌سازی تبریز هستند که اصلا حال خوبی نداشته و زخم‌های عمیق و کاری برداشته‌اند.
اسماعیل رضایی، مجسمه‌ساز برگزیده دوره دوم، و مسئول کارگاه دوره سوم بوده است. وی در گفتگو با خبرنگار مهر توضیح می‌دهد: برگزاری سمپوزیوم از سال ۱۹۶۰ از آمریکا و اروپا آغاز شده و در طول این مدت سمپوزیوم‌های بسیار سنگ و فایبرگلاس و نقاشی و... در نقاط مختلف دنیا برگزار شده است. در هر سمپوزیوم هنرمندان مکلف هستند در مدت زمانی معین، در یک مکان و با متریالی یکسان آثار خود را خلق کنند.
سنگ‌هایی بزرگ، دردسرهایی عظیم
وی ادامه می‌دهد: در تبریز نیز ۳سال بود که سمپوزیوم مجسمه‌سازی با سنگ برگزار می‌شد که دوره اول و دوم آن ملی، و دوره سوم آن بین‌المللی بود. در دوره اول این سمپوزیوم ۱۲اثر، دوره دوم ۳۰ اثر و دوره سوم ۴۵ اثر کار شدند.
رضایی تصریح می‌کند: سال دوم بنده مقام اول کشوری را کسب کردم که همین موضوع باعث شد در دوره سوم به عنوان مسئول کارگاه انتخاب شوم ولی در کمیته سیاست‌گذاری و داوری آثار حضور نداشتم.
وی در بخش دیگری از سخنان خود عنوان می‌کند: اندازه بین‌المللی سنگی که در سمپوزیوم‌ها در اختیار هنرمندان قرار می‌گیرد، ۲ متر است درحالی که این عدد در تبریز ۶متر بود و همین، باعث به وجود آمدن بسیاری از مشکلات شد.
وی می‌افزاید: بدیهی است زمانی که اندازه سنگ بزرگ‌تر انتخاب می‌شود، باید زمانی که در اختیار هنرمندان قرار می‌گیرد نیز بیش‌تر باشد و همچنین به سلامت فنی سنگ هم توجه زیادی شود.
مجسمه‌ساز تبریزی درباره علت شکسته‌شدن آثار سمپوزیوم تبریز تشریح می‌کند: سنگ‌های تراورتنی که انتخاب شده بودند تخلل‌دار بودند. وقتی سنگ تخلل‌دار انتخاب می‌شود باید پس از اتمام کار با تزریق اپوکسی به مجسمه آن‌ها را پر کرد ولی چنین نکردند.
مجسمه من که دو سال قبل مقام اول کشوری را کسب کرد، مدتی در یکی از فلکه‌های شهر نصب شد ولی الان نمی‌دانم کجاست و چه به سرش آمدهوی اضافه می‌کند: وقتی قطع سنگ بزرگ انتخاب می‌شود، معمولا در محلی کار می‌کنند که قرار است در آنجا نگه‌داری شود وگرنه حمل و نقل آن بسیار سخت است همانطور که شاهد هستیم بسیاری از کارها در حین حمل و نقل شکسته‌اند و برخی دیگر نیز دست‌نخورده دچار شکستگی شده اند.
وی با اشاره به اینکه سنگ‌ها بسیار ناشیانه و بدون آینده‌نگری انتخاب شده بودند بیان می‌کند: مجسمه من که دو سال قبل مقام اول کشوری را کسب کرد، مدتی در یکی از فلکه‌های شهر نصب شد ولی الان نمی‌دانم کجاست و چه به سرش آمده. دیگر کاری هم ندارم اثرم که آن‌همه هزینه برداشته و برایش زحمت کشیده‌شده الان کجاست!
وی در پایان سخنان خود اظهار می‌دارد: سمپوزیوم مجسمه‌سازی در تبریز رویداد خوبی بود که امسال دیگر برگزار نشد ولی در دوره‌های قبل هنرمندان خوبی آمدند، هنرمندان ما چیزهای بسیاری آموختند اما برخی کم و کاست در سیاست‌گذاری و نحوه اجرا به چشم می‌خورد و نکات فنی نگه‌داری آثار لحاظ نشده بود.
عملیات درمانی مجسمه‌ها شروع شده
بیش‌ترین انتقاد از سوی مردم واهالی هنر، متوجه سازمان زیباسازی شهرداری تبریز است؛ سازمانی که متولی برگزاری ۳ دوره سمپوزیوم بود. کریم میمنت‌نژاد، معاون فنی و اجرایی این سازمان در گفتگو با خبرنگار مهر اقدامات انجام‌گرفته در این زمینه شرح داده و اضافه می‌کند: به دلیل اینکه سنگ‌های به کار برده شده در سمپوزیوم دارای رگه و خلل بودند، احتمال شکستن بسیار زیاد بود و در نتیجه امکان جا به جایی حتی در مقیاس میلی‌متری برای سازمان فراهم نشد.
وی عنوان می‌کند: باید آثار خلق‌شده توسط هنرمندان درمحل کارگاه نگه‌داری می‌شد تا زمانی که مرمت و محکم‌سازی به صورت کامل انجام شود.
معاون فنی و اجرایی سازمان زیباسازی شهرداری تبریز خاطرنشان می‌کند: بعد از این فاصله ۳ماهه‌ای که وجود داشت؛ بعد از کارشناسی متخصصان و کارشناسان، نهایتا تصویب شد که برای نگه‌داری و مرمت هر مجسمه باید چه اقداماتی دقیقا صورت بگیرد.
وی تصریح می‌کند: از سه‌شنبه این هفته، یعنی ۱۳ تیرماه اجرای عملیات مقاوم‌سازی و مرمت آغاز شده و در نهایت تا یک‌ماه آینده آماده خواهند شد.
قول می‌دهیم عین روز اول‌شان شوند
میمنت‌نژاد همچنین تاکید می‌کند: کارشناسان با حوصله مشغول کار روی مجسمه‌ها هستند زیرا چنین عملیاتی قطعا نیازمند حوصله و به خرج دادن دقت و هنر است تا نتیجه مطلوب حاصل گردد.
وی اظهار می‌کند: بعد از عملیات مقاوم‌سازی نیز مکان‌هایی که قرار است مجسمه‌ها در سطح شهر جانمایی شوند مشخص شده و انجام خواهد شد.
تصمیم‌گیری شده که چون مجسمه‌ها همواره در معرض نور خورشید و سرما و باران و... هستند، عایقی با تکنولوژی نانو روی تمام سنگ‌ها کشیده شودوی همچنین درباره عکس‌های منتشرشده در فضای مجازی حاکی از شکستن و آسیب‌دیدن بسیاری از مجسمه‌های سمپوزیوم تشریح می‌کند: زمانی که ما مشغول مطالعه نحوه مرمت آثار بودیم متاسفانه برخی جا به جایی‌های غیراصولی انجام شد که منجر به این اتفاق گردید ولی سازمان قول می‌دهد آثار آسیب‌دیده را هم طوری مرمت کند که عین روز اولش شود.
معاون فنی و اجرایی سازمان زیباسازی شهرداری تبریز با اشاره به اینکه چنین اتفاقاتی طبیعی است، عنوان می‌کند: تصمیم‌گیری شده که چون مجسمه‌ها همواره در معرض نور خورشید و سرما و باران و... هستند، عایقی با تکنولوژی نانو روی تمام سنگ‌ها کشیده شود.
وی می‌افزاید: این کار بر روی تمامی مجسمه‌ها انجام خواهد شد که در افزایش عمر آن‌ها بسیار مفید واقع خواهد شد.
وی در پایان درباره برخی اخباری که در فضای مجازی مبنی بر هزینه‌برداشتن ۴میلیاردی سمپوزیوم دوره سوم منتشر می‌شود، تصریح می‌کند: این رقم به شکل بسیار غیرحرفه‌ای اغراق شده است و حتی اگر ما هزینه‌های ۳دوره را روی هم جمع کنیم باز ۴میلیارد تومان نمی‌شود.
شاید اکنون درست نباشد که مسئولان شکسته‌شدن دل مجسمه‌ها را به سر همدیگر بیندازند بلکه دقیقا زمان آن است که در به دست آوردن دل مجسمه‌ها و دل مردم، با همدیگر رقابت کنند.
اتفاقاتی این‌چنین که باعث جلب هنرمندان از سراسر دنیا می‌شوند قطعا جزو نیک‌ترین اتفاقات هنری هستند اما از آنجایی که هنر، هنرمند و حتی آثار هنری حساس هستند، باید بعد از اتفاق نیز همچنان با حساسیت مراقب اوضاع بود و به هیچ‌وجه به حال خود رها نکرد.
امیدواریم در آینده‌ای نه چندان دور با یکدلی بین دستگاه‌ها، مسئولان و شهروندان مجسمه‌ها را ببینیم که هرکدام در گوشه‌ای از شهر به سوی یکی شهروندان تبریزی لبخند زده و روزهای سخت‌شان را از خاطر سنگی‌شان می‌زدایند.
نظر شما