به گزارش خبرنگار مهر، در بخشی دیگر از این نشست مرتضی رزاق کریمی درباره حضور خود در این اثر سینمایی گفت: "من احساس می کنم در سال های اخیر مخاطب سینمای ایران فرهیخته تر شده و به نوعی سطح سلیقه اش بالا رفته است. متاسفانه سینمای ما همسو با جامعه حرکت نکرده و این موضوع به خوبی در سینمای بلند داستانی مشهود است. البته من سینمای مستند را کمی از این مقوله جدا می دانم و فکر می کنم مستند در ایران جلوتر از سینمای داستانی حرکت می کند."
وی ادامه داد: "من شخصا در سینما فیلم ها را به دو گونه تقسیم می کنم. یکی آثاری که مصرف کننده ذائقه و سلیقه مردم و دسته دوم ایجادکننده ذائقه هستند. من در سینما علاقمند به دسته دوم این تقسیم بندی هستم، زیرا حس می کنم مهمترین ویژگی یک فیلم ایجاد سلیقه در مخاطب است. به همین دلیل من فیلم "چه کسی امیر را کشت" را از این نوع می دانم."
نازنین مفخم در ادامه درباره نوع تدوین و ریتم فیلم "چه کسی امیر را کشت" گفت: "دیالوگ در این فیلم ریتم آن را تعیین می کرد. این اثر از جمله فیلم هایی است که تمرکز بیننده را می طلبد، اما متاسفانه ما در سینما بیننده را بی تربیت کرده ایم. در زمان نمایش برخی فیلم ها مخاطب برای لحظه ای می تواند سالن سینما را ترک کند یا بخشی از فیلم را گوش ندهد، ولی در آخر خواهد فهمید چه اتفاقی در فیلم رخ داده است. اما مخاطب این فیلم نمی تواند گوش نکند یا تمرکز نداشته باشد."
وی افزود: "فیلم "چه کسی امیر را کشت" یک اتفاق نو در سینمای ایران است که پنج سال دیگر می توان درباره آن صحبت کرد. من شخصا علاقمند بودم در یک اثر ماندگار حضور داشته باشم. درست است عده ای معتقدند ساخت این فیلم از نظر اقتصادی ریسک بود، اما باز هم با تمام این اوصاف ساخت آن را یک اتفاق جدید می دانم. تدوین من هنگام اجرا در این کار سخت نبود. البته کار ساده ای نیز به شمار نمی رفت. من با شخصیت ها و دیالوگ ها زندگی کردم تا تدوین این کار را انجام دادم. اما به شدت از خودنمایی در فیلم خودداری کردم."
رزاق کریمی درباره مخاطب سازی در سینما گفت: "مخاطب سازی در سینما نمی تواند وظیفه بخش خصوصی باشد. آثاری که مخاطب خاص خود را دارند و می توانند در این سینما راهگشا باشند، باید با توجه بیشتری رو به رو شوند. مخاطب سازی در این سینما کار کوچکی نیست، ما تنها با ساخت این فیلم یک قدم برداشته ایم. اگر این قدم ها هم تبدیل به زنجیر ادامه دار نشود، راه به جایی نخواهد برد."
وی توجه به مخاطب در فیلم "چه کسی امیر را کشت" را بحثی مهم تلقی کرد و افزود: "ما در ساخت فیلم به بحث مخاطب شناسی و مخاطب سازی در سینما بسیار توجه داشتیم. سرمایه گذاری در فیلم فقط به دوران فیلمبرداری مربوط نمی شد. بلکه ما با روش های علمی و روانشناسی به بحث مخاطب در سینما پرداختیم. در دوران ساخت این فیلم همه چیز با برنامه ریزی پیش می رفت و به نوعی همه اتفاق ها بی سر و صدا انجام شد. برای تمام موارد پیش بینی ها از قبل صورت گرفته بود. این موضوع باعث شد ما مرحله تولید خوبی را پشت سر بگذاریم."
رزاق کریمی در ارتباط با روش های علمی استفاده شده در این فیلم بیان کرد: "ما در این فیلم به همراه مانا نیستانی و مهرداد فخیمی از روش استوری بردهای در سینما استفاده کردیم تا از این طریق این ساخته سینمایی را به روش های علمی دنیا نزدیک کنیم. هدف ما در این کار احترام به مخاطب بود. ما در تولید این فیلم از گروه حرفه ای و بهترین های سینما استفاده کردیم. اگر ساخته متفاوت بود برای ارتباط با مخاطب سعی شد از حرفه ای ها در سینما استفاده شود."
مفخم در ادامه مبحث اصلی این فیلم را مضمون ریا دانست و گفت: "مهدی کرم پور به عنوان کارگردان بر اساس مضمون ریا این فیلم را ساخت. افراد در این فیلم ابتدا یک واکنش دارند و همگی از خوبی های امیر می گویند، اما کم کم در ادامه فیلم این شخصیت ها رازهایی را برملا می کنند و ما حتی در بخشی از فیلم متوجه می شویم این کاراکترها هر کدام به گونه ای در مرگ امیر متهم هستند. من نیز در بحث تدوین به این موضوع توجه داشتم."
مفخم در ادامه توضیح داد: "شخصیت دوربین در این فیلم برای مخاطب مشخص نیست. حتی بیننده متوجه نمی شود ممکن است این دوربین شخص دیگری باشد یا آئینه ای مقابل کاراکترها که با خود در آن صحبت می کنند. من اگر این مطلب را در فیلم نمی دانستم قطعا وسوسه می شدم شگردهایی را به کار ببرم که دیده شوم. روایت در این فیلم بر هر چیزی حاکم بود. ما قبل از نمایش فیلم و زمان مراحل فنی مخاطب را بارها آزمایش کردیم و واکنش های آنها را در بخش های مختلف فیلم در نظر گرفتیم و حالا نیز قصد داریم با مخاطبان فیلم را در سینما ببینیم."
رزاق کریمی درباره ظرفیت نقدپذیری در سینما گفت: "متاسفانه در سال های اخیر در سینما ظرفیت نقدپذیری به شدت پائین آمده و این موضوع با واکنش هایی رو به رو می شود. "چه کسی امیر را کشت" نقدی به جامعه و لایه های دورنی شخصیت افراد است. این لایه برداری در فیلم به جایی می رسد که همه شخصیت ها اعتراف می کنند و مخاطبی که نقدپذیر باشد می تواند این فیلم را قبول کند. فیلم در نوع دیگر خود نقدی جدی به سیاست زدگی جامعه است."
تهیه کننده این فیلم درباره حضور نیافتن فیلم در جشنواره فیلم فجر سال گذشته و حضور موفق آن در جشن خانه سینما گفت: "این فیلم در بخش فیلم های اول و دوم جشنواره فجر سال گذشته انتخاب شد و شانس جدی هم داشت. اما متاسفانه در آنجا هم با واکنش های متفاوتی رو به رو شد. همین مباحث باعث شد ما تصمیم بگیریم فیلم را به شکل و ساختاری که هست در این جشنواره شرکت ندهیم، زیرا هنوز مراحل فنی آن به طور کامل تمام نشده بود."
وی در ادامه بیان کرد: "من معتقدم جشنواره ملاک انتخاب و ارزیابی برای فیلم ها نیست. در مورد این فیلم هم فکر می کنم باید چند سال دیگر صحبت کرد. البته همانطور که می دانید این فیلم در سه رشته در جشن خانه سینما نامزد شد. اگر این نامزدها در یک بخش بود ما باز می توانستیم بگوئیم این موضوع به استعداد فردی مربوط می شود. اما در حقیقت آن امر یک استعداد جمعی با هماهنگی های درست بود. البته حضور کارگردانی مانند کرم پور یکی از نقاط عطف این فیلم بود."
وی در پایان خاطرنشان کرد: "تمامی عوامل در این فیلم همکاری مفیدی داشتند. تمام آنها از کارگردان، مجری طرح و ... همه بهترین های سینما بودند که البته من معتقدم این اتفاق با یک نگاه صنعتی شکل گرفت. نگاه ما در این پروژه نگاه هنر - صنعت بود و توامان هر دو را کنار هم پیش بردیم تا به این موفقیت رسیدیم."
نظر شما