به گزارش خبرنگار مهر، حجت الاسلام والمسلمین علی نصیری، رئیس مؤسسه معارف وحی و خرد در یادداشتی به مسئله تحریف ناپذیری قرآن از روی دلایل قرآنی پرداخته است که متن آن پیش روی شماست:
مهم ترین و صریح ترین آیه ای که بر نفی هر گونه تحریف در قرآن دلالت دارد، آیه حفظ است: «إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ. بی تردید، ما این قرآن را نازل کرده ایم و قطعاً نگهبان آن خواهیم بود.» خداوند در این آیه اعلام کرده است که ما قرآن را فرو فرستاده ایم و ما از آن محافظت خواهیم کرد. در این آیه با استفاده از ادات تاکید، حفظ و صیانت قرآن مورد تاکید قرار گرفته است.
ادات تاکید در این آیه عبارتند از:
۱- «إِنَّ» که در این آیه دو بار بکار رفته از ادات تاکید است.
۲- کاربست ضمیر فصل « نَحْنُ» در فقره نخست آیه «إِنَّا نَحْنُ بعثنا الذِّکرَ» چنین کاربستی دلالت بر تاکید دارد.
۳- «لام» در جمله «لَحَافِظُونَ» از جمله ادات تاکید است.
۴- در فقره دوم: «اِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ» کلمه «لَهُ» بر واژه «لَحَافِظُونَ» مقدم شده است در حالی که بر اساس نقش مفعولی باید پس از آن قرار می گرفت. چنین تقدیمی خود از نوعی اختصاص و تاکید حکایت دارد. گویا بر مدار حفظ بر قرآن و نه غیر آن تاکید شده است.
۵- در این آیه به جای ساختار مفرد از ساختار جمع استفاده شده است که بر اراده حتمی و همراه با قدرت الهی در تحقق وعده مبنی بر حفظ و صیانت قرآن دلالت دارد.
گویا خداوند می خواهد اعلام کند که از تمام قدرت و لشکریان خود برای تحقق خواسته خود یعنی حفظ و صیانت قرآن بهره می جوید. هر چند هر آنچه غیر خداوند است هر چه دارند از خداست، اما با این حال چنین بیانی در مخاطب تاثیر می گذارد.
از جمله آیاتی که به روشنی به عدم راهیافت هر گونه دخل و تصرفی در قرآن حکایت دارد، آیه نفی باطل است:
«وَإِنَّهُ لَکتَابٌ عَزِیزٌ لَا یأْتِیهِ الْبَاطِلُ مِنْ بَینِ یدَیهِ وَلَا مِنْ خَلْفِهِ تَنزِیلٌ مِنْ حَکیمٍ حَمِیدٍ. و به راستی که آن کتابی ارجمند است. از پیش روی آن و از پشت سرش باطل به سویش نمی آید، وحی ای است از حکیمی ستوده»
نفی راهیافت باطل در قرآن با توجه به سعه معنایی باطل، همه انواع کارکردهای بر مدار باطل را نفی می کند که عدم امکان تناقض قرآن با دستاوردهای علمی و عدم راهیافت انواع تحریف در آن ازجمله مصادیق باطل است.
در فقره «مِنْ بَینِ یدَیهِ وَلَا مِنْ خَلْفِهِ» بخش نخست آن یعنی «مِنْ بَینِ یدَیهِ» ناظر به عصر رسالت و عصر نزول قرآن ناظر است و بخش دوم آن یعنی فقره «وَلَا مِنْ خَلْفِهِ» به معنای اشاره به دوران پس از نزول دارد و زمان پس از نزول از زمان رحلت پیامبر(ص) تا روز قیامت را در بر می گیرد. بر این اساس معنای آیه آن است که از آغاز نزول قرآن تا روز قیامت امکان راهیافت هر گونه باطل در قرآن منتفی است.
نظر شما