مهدی مقیم نژاد عکاس، مدرس دانشگاه و مولف درباره جدیدترین فعالیت های هنری خود به خبرنگار مهر گفت: خبر اصلی برای من همیشه تدریس در گروه عکاسی دانشگاه هنر تهران است البته مشغله تدریس در هر دو مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد و به دنبالش کارهای پژوهشی و پایان نامه ها به قدری زیاد است که بعد از هر ترم آموزشی باید کمی استراحت کنم.
وی ادامه داد: از ابتدای سال ۹۶ در چند نمایشگاه گروهی عکس حضور داشتم و در حال حاضر نیز یک اثرم در نمایشگاه «فراجهش» حضور دارد. در عین حال برای امسال هم دو کتاب در بازار نشر خواهم داشت که یکی از آنها تجدید چاپ کتاب «عکاسی نظریه» است که با اصلاحاتی به بازار می آید. کتاب «گزیده مقالات» را هم در مرحله صفحه‌آرایی دارم که مربوط به مقالاتی است که یک دهه اخیر در حوزه تجسمی نگاشته ام.
این عکاس با بیان اینکه عکس هایش در نمایشگاه های «بزرگداشت سعدی» در گالری هپتا و «بزرگداشت عباس کیارستمی» در گالری ایوان حضور داشته درباره عکسی که در نمایشگاه «فراجهش» ارائه داده است، بیان کرد: من از دیربار مفعهوم فرگشت و فراجهش را دوست داشتم. برای این نمایشگاه هم خیلی زحمت کشیده شده است و کمتر نمایشگاهی را پیدا می کنید که این میزان نشست تخصصی برای آن قبل از برپایی برگزار شود. در نشست هایی که برای این نمایشگاه برپا شد افراد از حوزه های بین رشته ای درباره این مفهوم صحبت کردند و من با همین دید به سراغ آثارم رفتم و یک فتومونتاژی در بین کارهایم که متعلق به ۱۰ سال پیش بود پیدا کردم و به ذهنم رسید ایده آن را گسترش دهم.
این مدرس دانشگاه ادامه داد: در مکان های خاصی مردم سکه به آب می اندازند تا آرزوهایشان برآورده شود و من از باغ فین کاشان چنین عکسی گرفته بودم. بعد در کامپیوتر دخل و تصرف هایی در این عکس کردم و از سکه ها جداگانه عکاسی و به آن اضافه کردم. بعد دیدم چقدر جالب می شود این سکه ها به دوره های مختلف تاریخی اشاره داشته باشد و نشان دهم انگار آرزوها نیز مثل فرگشت گونه به گونه می شوند و تغییر شکل می دهند اما لزوما مسیر رو به جلویی نمی روند. بعد سکه ها را از کشورهای مختلف خاورمیانه انتخاب کردم؛ از ایران تا ترکیه و سوریه و عراق و کویت و عربستان و پاکستان و... . با این اثر نشان می دهم دوره های تاریخی می آیند و می روند و این نفس آرزو کردن است که پا بر جا می ماند.
مقیم نژاد در پاسخ به این پرسش که آیا بعد از سه سال که از برپایی آخرین نمایشگاه انفرادیتان می گذرد امسال شاهد برپایی نمایشگاه انفرادیتان خواهیم بود، گفت: شاید امسال نمایشگاه انفرادی داشته باشم و شاید بعد از برپایی چهار نمایشگاه انفرادی، نمایشگاه جدیدم را خارج از ایران برپا کنم اما به هر حال پروژه ام آماده نمایش است. تکنیک و شکل این آثار مانند آثار قبلی ام فتومونتاژ است و موضوع آثار هم مانند کارهای قبلی ام به فرهنگ و تاریخ ایران می پردازد اما خوانش آن کمی متفاوت است و آثار بیشتر به سمت کانسپچوال میل پیدا کرده و از سه بخش عکس به معنای کلاسیک آن، چیدمان عکس و ویدیو تشکیل شده است.
این پژوهشگر بیان کرد: من در سه سال اخیر بسیار درگیر کارهای پژوهشی بودم و کتاب های «عکاسی نظریه»، «هنر در عصر دیجیتال» و همچنین مجموعه شعر «باران شمال» را منتشر کردم. به طور کلی آدمی نیستم که اهل کار فی البداهه باشم و باید سر فرصت روی پروژه ای کار کنم و پروژه اخیرم هم یک سال وقتم را گرفت.
وی درباره وضعیت نقد و پژوهش در عرصه هنرهای تجسمی در کشور نیز گفت: اینکه هرازگاهی درباره نمایشگاه های به خصوصی نقدهایی نوشته شود و حتی حواشی داشته باشد اسمش جریان نقد در کشور نیست. شاید از نظر تعداد نقد نسبت به دهه های قبل بتوان گفت رشد داشته ایم اما نقدها درباره نمایشگاه مشخص است و نقد می تواند سر و شکل موثرتری داشته باشد. ما نظام نقد در کشور نداریم و یک ساز و کاری نداریم که جریان نقد فراگیر باشد و در برگیرنده اکثر فعالیت های تجسمی کشور باشد. برای همین نقدها عموما جریان ساز نیستند حتی درباره بسیاری از نمایشگاه های خوب حرفی زده نمی شود.
این عکاس در پاسخ به اینکه آیا نبود نظام نقد در کشور باعث نشده حتی مبانی تئوریکی مانند کپی برداری و گرته برداری در عرصه تجسمی محل مباحث حاشیه ای شود، بیان کرد: کسانی که عموما مدعی چنین مباحثی هستند باید یک بار برای همیشه این موضوع را از باب تئوری و تحلیلی پیش بکشند و تفاوت و مرزهای بین تاثیرپذیری، الهام، اقتباس، از آن خودسازی و کپی را مشخص کنند، اما در این بحث ها حتی این مفاهیم جای یکدیگر به کار برده می شود و تکلیف هم درباره آنها روشن نمی شود.
نظر شما