خبرگزاری مهر، گروه استانها – داوود عبدی: گرمسار شهری گرم و با طروات، مردمانی نجیب و با سخاوت را در خویش جای داده و از هر گلی از گلستان ایران، یکی را در خود می بیند، از هر قوم و نژاد اینجا می توان مردم را دید تا در مجاورت پایتخت شاهد جمعی مهربان باشیم که البته در زبان گله و شکوه همشهریان، بارهاشنیده ایم که در مرز استان مجاور بودن خود، موجب کم توجهی و بی مهری مزمن است.
بدیهی است که گرمسار صاحب ظرفیت هایی است که شاید در روند توسعه شتابان، به عنوان یکی از شهرهای اقماری تهران تلقی شود و شاید کاهش زمان مسافرت به این شهر با ایجاد پل ارتباطی مترو شهری نیز این احتمال را به مرز واقعیت نزدیک سازد که البته این قیاس ذهنی نمی‌تواند گرمسار را از ضرورت توجه مسئولان به تمام زمینه های رشد این شهر بکاهد.
بر اساس آمار و ارقام تعداد قابل توجهی از جمعیت ۸۵هزار نفری گرمسار بیکار هستند. این درحالی است که با ضریب حضور دانشگاه و دانشجو، جمعیت بیکاران عمدتا تحصیل کرده این شهرستان بسیار به نظر می رسند ولی افسوس که در دایره انصاف و قضاوت نمی نشیند که تعدادی از هموطنان از سایراستان‌ها به منظور خدمت در آموزش و پرورش گرمسار و تدریس در مقطع ابتدایی، جای نیروهای بومی گرمسار را بگیرند.
بدیهی است اگر این اتفاق در هر نقطۀ دیگری از کشور، خصوصا در مرکز استان رخ می داد، حتما به یک معضل اجتماعی و واکنش سریع و صریح مسئولان منجر می‌شد ولی در گرمسار که از جمعیت ۱۴هزار نفری دانش آموزان برخوردار است، شاهد حضور قشر کثیری از معلمان غیربومی در مدارس هستیم این شهرستان ۹۰۰ معلم دولتی و ۱۰۰ معلم مراکز غیردولتی و غیرانتفاعی را در خود می بیند که در اوج شگفتی، چشم مسئولان به روی نیروهای بومی بسته شده است.
عدم وجود کُد برای نیروهای بومی در حالی مطرح می شود که نیروهای بومی دارای توانمندی زیادی هستند حال باید اندیشید که چرا از قدرت، توانمندی و درایت نماینده گرمسار در رفع این معضل غفلت شده است اگر مشکل مذکور نزد کاتب مطرح می‌شد بی‌گمان با رایزنی مسئله حل می شد تا نرخ بیکاری نیز به کمترین مقدار تنزل یابد و البته ریسک مهاجرت نیروهای غیر بومی بعد از کسب تجربه در گرمسار نیز آزار دهنده نباشد چرا امروز گرمسار محلی برای آزمون و خطای نیروهای غیربومی است.
طی سال‌های گذشته وحتی هم اکنون به علت فراهم نبودن فرصت‌های شغلی در گرمسار و یا عدم جذب تحصیل‌کردگان، جمعیت قابل توجهی از نخبگان شهرستان به تهران مهاجرت کرده‌اند و این زیبنده شهری با۳۴۰شهید نیست لذا ضرورت دارد منطبق با سند چشم انداز توسعه در شهرستان گرمسار، اولویت‌ها و سمت وسوی توسعه مشخص شود و با تاکید بر استفاده از ظرفیت‌های موجود به دنبال احیا ظرفیت‌های نهفته این منطقه باشیم.
گرمسار از انتهای مرز جغرافیای ایوانکی با تهران حدود۴۵ کیلومتر فاصله دارد و از گرمسار تا تهران هم ۹۰ کیلومتر فاصله است اما قرارگرفتن آن در مرز دو استان تهران و سمنان موجب شده ظرفیت های نهفته زیادی وجود داشته باشد که هرگز به صورت جدی در پی کشف آن برنیامده‌ایم و البته مشکلات و بی‌مهری هایی هم در این موقعیت به خوبی قابل لمس است که به واسطه آن، مورد کم لطفی واقع شده‌ایم.
به هرحال مدیریت خردمندانه، عامل هماهنگ سازی منابع انسانی ومادی با برنامه ریزی عدالت محور است و وظیفه ساماندهی و رهبری برای تحقق اهداف نیز متوجه همین رکن است که گاهی به دلیل فقدان فاکتورهای نظارتی و کنترلی، بخشی از برخوردها و تفاسیر، ممکن است سلیقه‌ای باشد و یا شاید با ارزیابی شایسته‌ای از مشکلات و نواقص اجرایی محک نخورده باشد که رفع ساختن نیازهای جامعه را دچار وقفه می‌کند و یا بعضاً با صرف وقت و هزینه برای اصلاح امور اقدام می‌کنیم که توجیه اقتصادی ندارد.
علی ایحال این موضوع با سیاست‌های گسترش عدالت اجتماعی وصیانت از تعادل منطقه‌ای و رفع بیکاری و محرومیت، درتناقض جدی است. لذا ازاصلی‌ترین حقوق شهروندان گرمساری است تا از مسئولان امر با قید تاکید بخواهند که در اندیشه تعالی و ارتقا شهر خود باشند و با پذیرش کارمندان غیربومی از سایراستان‌ها با سرنوشت همشهریان خود بازی نکنند و در حیطه عاطفی نیز با شهروندان صمیمی گرمسار مهربان باشند.
در پایان توجه مسئولان را به تجربه های ارزشمند کارمندان غیر بومی قبلی درحوزه های مختلف از شهرهای دیگری جلب می‌کنیم که با کوله باری ازتجارب مکتسبه در این شهر که خسران ناشی از کسب تجارب آنان را متحمل شده، عازم شهرخود شدند وگرمسار کماکان با فقر نیرو مواجه شد. استان‌های هم مرز شمالی اگر چه جمعیت متراکمی دارند ولی نرخ پذیرش آن در استخدام‌های کشوری نیز بالا است لذا این هموطنان در دیار خودشان نیزشانس جذب خواهند داشت بنابراین فرصت خدمت به گرمسار راخاص گرمساری‌های نجیب تعریف کنید.
نظر شما