خبرگزاری مهر؛ گروه استانها- رقیه غلامی: شعر از دیر باز با فرهنگ اصیل ایرانی گره خورده و ایرانی ها اصولا طبعی شاعرانه دارند، تا جایی که می توان گفت، شعر فارسی مبین هویت ایرانی است و در هر عصر و زمان، شاعران آن عصر بیان کننده حال و هوای فرهنگی، اجتماعی و حتی اقتصادی بودند.
شعر والای پارسی، همواره با ارزش ها و معارف عرفانی و دینی گره خورده و همواره رو به تعالی داشته و شعرای ایران مورد توجه جهانیان هستند.
شعرای بزرگی چون فردوسی طوسی، ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلح بن عبدالله متخلص به سعدی شیرازی، شمس الدین محمدملقب به خواجه حافظ شیرازی و ملقب به لسان الغیب، مولانا جلال الدین بلخی، حکیم ابومحمد الیاس بن یوسف بن زکی ابن مؤید نظامی گنجوی و ... بر تارک هنر و شعر ایران و بلکه جهان می درخشند، اما علاوه بر این بزرگان هنرمندان دیگری نیز هستند، که در عرصه شعر پارسی گام برداشته و با عشق و علاقه به خدمتگزاری به فرهنگ این مرز و بوم پرداختند.
در خصوص جایگاه شعر و شعرای پارسی زبان، به سراغ اسماعیل امینی، از شعرا و هنرمندان استان تهران رفته و با وی به گفتگو نشستیم و به ارزیابی شعر شعرای امروزی و مسائل مربوط به آسیب های وارد شده بر پیکره شعر پرداختیم.
امینی که اصلیتی آذری دارد، سال ۴۲ در تهران متولد شده و تا درجه دکترای زبان و ادبیات فارسی تحصیل کرده و سال ها است، با بچه ها و هنرمندان سراسر استان تهران دوست بوده و بیش از ۲۰ سال است که با شاعران دشت ورامین کار می کند، عقیده اش این است که شعرای سرآمد عصر امروز، در در سال های قبل و در دوران نوجوانی بسیار جدی مبحث شعر و شاعری را پیگیری می کردند و همین جدیت باعث شد که از جنوب تهران شاعران خوب زیادی به انجمن و جشنواره ها معرفی شوند، این بزرگان با این که اسم و رسمی ندارند، اما قوی و استخوان دار کار می کنند، امینی معتقد است، باید همین جدیت در عصر حاضر نیز ادامه پیدا کند.
این گفتگو در ادامه می آید:
* عمده مشکلات شاعران امروزی در پردازش یک شعر خوب که حرف برای گفتن داشته باشد، چیست؟
عمده مشکلات شعرای امروزی فقر اندیشه است، با توجه به امکانات امروز که شاعران در جهت انتقال سخنانشان به مخاطب از آن بهره می گیرند، باید معترف باشم، این قشر از مطالعه، کمی غفلت می کنند، در حالی که عموما شعرا و نویسندگان نباید یک روز هم از مطالعه غافل شوند.
* نظر شما در خصوص آموزش شعر در مدارس و دانشگاه ها چیست؟
متاسفانه آموزش وپرورش به مطالعه و شعر اهمیت نمی دهد و آموزش مبتنی بر حساب است تا بر نوشتن و خواندن.
اگر در آموزش و پرورش ما حداقل سواد خواندن و نوشتن است، حداکثر سواد نیز خواندن و نوشتن است.
* آیا فضای مجازی باعث کاهش مطالعه شده است؟
خیر، در کشورهای دیگر علی رغم اینترنت رایگان و فضای مجازی گسترده، دانشجویان و دانش آموزان از مطالعه غفلت نمی کنند و فضای مجازی تاثیری بر کاهش مطالعه ندارد.
ما متاسفانه به دانستن اهمیت نمی دهیم و بیشتر به شهرت توجه داریم.
ما تنها کشوری هستیم که تعداد نویسندگان آن بیشتر از خوانندگان آن است.
* آینده شعر را چگونه می بینید و آیا فاصله گرفتن شاعران امروز از سبک شعر شاعران گذشته خللی در شعر ایجاد می کند یا خیر؟
طبیعت شعر این است که از گذشته فاصله بگیرد.
شعر مثل یک اختراع، مثل یک کشف است که هر روزش باید متفاوت از دیروز باشد.
آینده شعر ایران بسیار طلایی خواهد بود، البته لازم به ذکر است، با توجه به اینکه شعرای بی شماری داریم، اما لابلای این ها آثار درخشانی نیز پیدا می شود.
* نکات امیدوار کننده و نقاط قوت شعر امروز را در چه می بینید؟
از جمله نقاط قوت و امیدوار کننده، شعر زنان است،که بعد از انقلاب گسترش پیدا کرد و رتبه زنان در کیفیت شعر از شاعران مرد بیشتر شده است.
از دیگر موارد، این است، که امروزه بحث درباره گونه های مختلف شعری از قبیل نیمایی، موزون و آزاد، حل شده و همه در کنار هم فعالیت می کنند و جدال های بیهوده تمام شده است.
صداهای مختلف شعری شنیده می شود، قالب های فراموش شده قصیده و ترکیب بند وارد شعر امروز شده است و این مسائل من را بسیار خوشحال می کند.
* و اما حرف آخر
حکمت، فلسفه وتاریخ فقط از طریق شعر به دست ما رسیده و شعر حتی، در حفظ دین و اعتقادات جامعه ما نقش بسزایی ایفا کرده است.
آن چه هویت مملکت ما را نگه داشته، شعر است،به اعتقاد من ما اصلا شعر غیرمتعهد نداریم؛ چراکه شعر در هر حال متعهد است، شعر محمل انتقال جدی میراث فرهنگی است، که کشور را از هجوم مغول نجات داد و باعث شد، هویت ما بعد از آن حمله حفظ شود، در روزگار دفاع مقدس در شعر پیشتاز بودیم.
طبق بیان یکی از استادان دانشگاه بوسنی « در زمان جنگ و نسل کشی بوسنی ضمن تشکر از کمک های مالی که از ایران فرستاده می شد، آن چه آن ها را دل گرم می کرد، شعرهایی بود، که از ایران برای آن ها سروده و ترجمه می شد. »
شعر همیشه با معنویات، دین، خداشناسی و ارزش های انسانی پیوسته بوده است، شعر فقط تفریح و مجلس آرایی نبوده و بیانی جدی در عرصه حکمت است.
نظر شما