همافری که همافر انقلاب بود

خبرگزاری مهر- گروه استانها:حسن شکیب زاده، حاج ناصر همافر، مرد بی تکرار این شهر، سالها قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، بازار و حجره و سرمایه اش را رها کرد تا انقلاب رها نباشد. او از سال ۱۳۴۲ همپای مبارزان انقلاب و در کنار روحانیون انقلابی، به درستی میان گود بود و هیچ بادی نبود که او را بلرزاند.

حاج ناصر با بسیج همه دار و ندارش در صحنه ماند تا امام و مقلدان بی چون و چرایش، در طول حیاتش تنها نمانند و چه در قبل از پیروزی انقلاب و با وجود اندک بودن یاران امام و چه پس از پیروزی انقلاب اسلامی، یک تنه به پای اعتقاداتش که بر گرفته از راه و منش امام راحل بود، ایستادگی کرد.

همافر، همافر انقلاب بود و آنچنان به پای انقلاب و ارزشهای گرانسنگش ایستادگی کرد که خستگی به جان ایستادگی افتاد. او به راستی یکی از یاران صدیق و همراه و همراز حضرت آیت الله باریک بین، نماینده فقید امام امت بود که تحت هیچ شرایطی او را رها نساخت و همواره در همه صحنه ها پا به پایش برگ برگِ انقلاب را رقم و قلم زد.

مردم فهیم، بویژه رزمندگان جان برکف هشت سال دفاع مقدس قزوین که نه، بلکه سراسر ایران اسلامی، هرگز ایثار واز خود گذشتگی های او را از یادها نخواهند برد. اویی که پس از فراغت از روزهای سخت انقلاب اسلامی و همزمان با آغاز جنگ تحمیلی، پای ثابت پشتیبانی رزمندگان در جبهه های مختلف بود و با گرو گذاشتن همه دار و ندارش، کمیته ارزاق را که سنگر اصلی پشتیبانی کننده جبهه ها و رزمندگانش بود را به خوبی اداره کرد.

حاج ناصر را همه آنانی که دستی در انقلاب و دفاع مقدس داشته و دارند بخوبی می شناسند و همت بلندش را می ستایند. نیروی توانمندی که همه زندگیش در انقلاب و دفاع از ارزشهای نظام جمهوری اسلامی ایران خلاصه شده بود و هیچگاه عملکرد ناباوران او و انقلابیون سرزمینش را به پای انقلاب نگذاشت.

و امروز که او به آسایش ابدی رفته است خانواده های بسیاری هستند که به یاد تمام دلسوزی ها و همت بلندش در تهیه جهیزیه نوعروسان و تامین نیازمندی های نیازمندان، اشک فراق می ریزند و به نیکی از او یاد خواهندکرد.

همافر که با احداث مدرسه، از آموزش و پرورش نسلهای آینده انقلاب غافل نبود، خَیّرِ مدرسه ساز نیز نام گرفت و تا آخرین روزهای حیاتش تلاش داشت تا راه امام و اهداف الهی مقتدایش را در هر زمان و مکانی به نادانان انقلاب یادآوری کرده و برای تحقق این مهم از احدی بیم و هراس نداشت.

حال که او و خِیلِ آدمهای همچون او، در بین ما نیستند، تازه به یاد می آوریم که چه گهرهای ناب و بی همتایی را از دست داده و در آینده نیز خواهیم داد. ای کاش بزرگان این شهر به اندازه کافی بزرگی می کردند و بکنند تا به پاس همه مجاهدت ها و تلاش بی چشمداشت پاسداران واقعی سرزمینمان، یادشان و راهشان را در زمان حیاتشان گرامی بداریم و باور داشته باشیم که یک روزی خود نیز همانند آنان خواهیم رفت.

شهر ما همافران بسیاری داشت و دارد که باید آنها را دید تا درسی باشد برای نسلی که بایستی خوب دیدن را آموخته و نوید ماندگاری و تداوم نظام برآمده از خون هزاران هزار شهید راست قامت باشند.

*حسن شکیب زاده: نویسنده، محقق و روزنامه نگار