به گزارش خبرنگارمهر، اواخر مهر ماه امسال نمایشگاهی با عنوان «سی نام» در گالری «چهار» تهران برپا شد که تا آخر این هفته برپاست. این نمایشگاه با حضور ۳۰ نقاش از میان استادان دانشگاه های هنر و فارغ التحصیلان این رشته از سوی انجمن علمی پژوهش های هنری ایران برگزار شده است.
بهنام زنگی نایب رییس این انجمن که هنرگردان (کیوریتور) این نمایشگاه نیز است درباره اطلاق صفت تحلیلی به این نمایشگاه و تاکیداتی که در بیانیه آن منتشر شده است به خبرنگار مهر گفت: انجمن علمی پژوهش های هنری ایران در ادامه فعالیت های پژوهشی و فرهنگی خود در زمینه هنر ایران، تصمیم دارد زمینه های لازم برای بررسی و تحلیل نقاشی معاصر ایران را به سهم خود فراهم آورد. در همین راستا، برگزاری نمایشگاه های آثار هنری به گونه ای که زمینه نقد و تحلیل آثار را فراهم آورند، در دستور کار این انجمن قرار گرفته است که نمایشگاه گروهی نقاشی با عنوان «سی نام» از جمله همین فعالیت هاست.
وی درباره ضرورت برپایی چنین نمایشگاهی بیان کرد: فضای هنرهای تجسمی معاصر ایران و فعالیت هایی نظیر نمایشگاه ها و حراجی های هنری در نبود بی ینال های نقاشی نتوانسته اند ابعاد نظری و تحلیلی نقاشی معاصر را پشتیبانی کنند و نمایشگاه ها صرفاً به مدت زمان اندک برگزاریشان محدود می شوند. این نمایشگاه ها فاقد پیوست فرهنگی و هنری لازمند و چنین استنباط می شود که عامل اقتصادی هدف نهایی آنهاست. در این بین، هنر نقاشی به عنوان یکی از رشته های ناب و اصیل هنر، از زمینه های شناختی و اجتماعی بی بهره می ماند.
این استاد دانشگاه در پاسخ به این پرسش که پیوست فرهنگی در نقاشی معاصر چه چیزی می تواند باشد و آیا می توان آن را از برگزاری نمایشگاه های کوتاه مدت انتظار داشت، اظهار کرد: کمی که به گذشته هنر نقاشی ایران برگردیم، ردپای مکاتب هنری را می توانیم در آن ببینیم. هر کدام از این مکاتب خصوصیات متمایز و خاص خود را داشته اند. صرف نظر از نگارگری که در خدمت کتاب آرایی بوده است، در دهه های اخیر نیز جریان های اجتماعی فعالی در نقاشی پدیدار شدند که از آن جمله می توان به نقاشی قهوه خانه های و حتی مکتب سقاخانه اشاره کرد. هر دو جریان اشاره شده، دارای موضع فکری و باورهای خاص خود بودند و در قبال انتقال این باور به جامعه برای خود مسیر حرکت تعریف کردند و به ایفای نقش پرداختند.
زنگی ادامه داد: تحولات نقاشی نوین ایران نیز به همین ترتیب، حاصل شکل گیری انجمن ها و محافل هنری بود که توسط شخصیت هایی چون زنده یاد ضیاپور و دیگر هنرمندان پایه گذاری شده بود. در دوره بعد، هنر نقاشی انقلاب هم از طریق گردهم آیی نقاشان در حوزه هنری شکل گرفت و به عنوان یک جریان به جامعه شناسانده شد. در مقام ارزیابی یا مقایسه هیچ کدام از جریان های ذکر شده نیستم و تاکیدم صرفاً بر این مساله است که تمام جریان های عمیق، ریشه دار و اجتماعی هنر نقاشی در اثر گردهمایی هنرمندان و تضارب دیدگاه های آنان شکل گرفته است و این زمینه سازی در سال های اخیر به چشم نمی خورد.
نایب رییس انجمن علمی پژوهش های هنری ایران درباره اینکه این نوع زمینه سازی برای بروز ایده ها و تلاقی افکار در جامعه نقاشان چه تاثیراتی بر کمیت و کیفیت این هنر خواهد داشت، گفت: طبعاً تا زمانی که نمایشگاه ها و نشست های تحلیلی در زمینه نقاشی معاصر راه اندازی نشوند، نمی توان به طور روشن درباره دستاوردهای آن صحبت کرد، اما به طور آشکار، خروج هنر نقاشی از فرم رایج نمایشگاه های کنونی و ایجاد فضای نقد و تحلیل در گام نخست می تواند به جامعه پذیری نقاشی معاصر ایران کمک کند.
وی ادامه داد: نظام ارتباطی نقاشان به تعدادی گالری محدود شده است که آنها هم هر کدام، پذیرای گروه کوچکی از مخاطبان و مشتریانشان هستند. این مساله باعث شده است که نقاشی معاصر به تعداد معدود و مشخصی از افراد بسنده کند و جامعه مخاطبان آن به شدت کوچک شود. کوچک شدن جامعه از نظر نقاشان یعنی این که اثرگذاری و اثرپذیری هنرمند و جامعه که رکن مهمی در تحولات فکری و انقیاد اجتماعی دیدگاه های اوست، مبتنی بر سلایق و علایق گروه های کوچکی از مخاطبان است که طبعاً و به دلایل متعددی که هر یک موضوع گفتگوی مستقلی هستند، هرگز نمی تواند بدنه اصلی جامعه را نمایندگی کند بنابراین، نقاشان معاصر به عنوان یکی از گروه های نخبه از ارتباط موسع و مورد نیاز با جامعه و محیط پیرامونی محروم می شوند و این مساله از جامعه پذیری نقاشی جلوگیری می کند.
نایب رییس انجمن علمی پژوهش های هنری ایران درباره دیگر برنامه های این انجمن توضیح داد: انجمن های علمی به تبع ماموریت هایشان و حسب وظایفی که اساسنامه هایشان مشخص کرده است، می توانند فعالیت کنند. انجمن علمی پژوهش های هنری ایران نیز در دو کمیته گرافیک و نقاشی خود تلاش دارد تا زمینه مباحث نظری را در این دو هنر گشوده و دنبال کند. گرافیک و نقاشی نیازمند رشد و اعتلای موزون هستند به این معنا که هم چهارچوب های مهارتی، تکنیکی و کیفیتی آنها و هم ابعاد نظری و تعاریفشان باید به موازات هم مورد توجه قرار گیرد. هر چند در محیط دانشگاه ها این مباحث مطرح می شود، اما خروج این بحث ها از محدوده دانشگاه و مشارکت فعالان حرفه ای نقاش و طراح که عموماً و الزاماً ارتباط مستمری با دانشگاه نداشته اند، باعث می شود که دغدغه ها، کاستی ها و آرمان های هنرهای نقاشی و گرافیک به معنای واقعی آن در بین جمعیت فعالان این هنرها و حتی مخاطبان آنها طرح و بیان شود.
وی در پایان گفت: در همین راستا، انجمن علمی پژوهش های هنری ایران موضوعات مبتلابه هنرهای تجسمی را رصد می کند و در قالب برگزاری نشست های تخصصی، کارگاه های آموزشی و سمینارهای علمی به آنها خواهد پرداخت. از جمله این برنامه ها می توانم به کنفرانس ملی اقتصاد هنر و فرهنگ اشاره کنم که دوره نخست آن در سال ۱۳۹۴ برگزار شده و دوره دوم آن در دست برنامه ریزی است. این کنفرانس با هدف تاکید بر اقتصاد اثربخش و بزرگ هنر و فرهنگ و یادآوری تاثیرات مثبت آن بر اقتصاد عمومی برگزار می شود و در خلال مباحث آن، مشکلات، نابرابری و سازوکارهای مورد نیاز اقتصاد هنر نیز مورد بررسی قرار می گیرد.
نظر شما