به گزارش خبرنگار مهر، در زلزله اخیر در غرب کشور به سرعت عکس هایی از این واقعه مخابره شد که فاز اول آن مربوط به عکس‌هایی بود که مردم عادی گرفته بودند و سپس عکس هایی از سوی رسانه های رسمی و توسط عکاسان حرفه ای منتشر شد. انتشار برخی از این عکس ها بنا به گفته روانشناسان تاثیرات مخربی بر روح و روان افراد جامعه دارد و حتی ممکن است یک فرد را دچار استرس و افسردگی های عمیق کند و از سوی دیگر برخی از کارشناسان رسانه معتقدند این عکس ها باعث ایجاد همدلی میان مردم می شود.
ساعد نیک‌ذات عکاس در گفتگو با خبرنگار مهر درباره استانداردهایی که برای یک عکاس در بطن چنین حوادثی وجود دارد، گفت: به نظر من در چنین مواقعی همه چیز باید از سوی یک عکاس ثبت شود اما آنچه اهمیت پیدا می کند نحوه ارایه آن است. اینکه چه موقع و کدام عکس نشر داده شود دارای یک استانداردی است وگرنه کار عکاس ثبت تک تک لحظات است.
وی با تاکید بر اینکه عکسی که می تواند روی آدم‌ها اثر بگذارد باید ثبت و منتشر شود، بیان کرد: ما در رویداد «۱۰ روز با عکاسان» فیلمی از ساتیار امامی نمایش می دهیم که درباره تاثیرگذاری یک عکس روی مردم جهان است که چگونه می تواند مردم جهان را با یک کشور هم‌دل کند.
این عکاس ادامه داد: به اعتقاد من رسانه های رسمی ما چون درست به وظایفشان عمل نمی کنند موج شبکه های اجتماعی آنها را از میدان به در کرده است. از سوی دیگر اگر قرار است احساسات مردم با دیدن صحنه های دلخراش جریحه دار نشود باید به طور کلی احساساتشان جریحه دار نشود. اگر عکسی بتواند از چنین وقایعی مخابره شود و همدلی مردم را برانگیزاند باید گرفته و منتشر شود.
نیک ذات با بیان اینکه بسیاری از عکاسان معتقدند وقت حضور در چنین حوادثی قدرت تغییر دادن شرایط را ندارند و باید فقط صحنه ها را ثبت کنند، گفت: برخی عکاسان هم در دل حوادث دوربین را زمین می گذارند و به سمت نجات دادن کسی می روند، اما عکاسی که رفته است از یک حادثه گزارش تهیه کند باید عکس هایش را بگیرد و اطلاعات به مردم برساند. در زلزله اخیر اگر حجم عکس های دلخراش زیادی در فضای مجازی منتشر شد، به دلیل بی توجهی مدیران اجرایی کشور بود. اگر یک سیستم کار خود را درست انجام دهد قطعا خروجی عکس ها متفاوت خواهد بود و عکس های امیدوارکننده هم مخابره می شود.
وی در پایان صحبت‌هایش اخلاق عکاسی در چنین وقایعی را شامل ۲ دسته دانست و در این باره اظهار کرد: اخلاق یکی در نشر عکس ها اتفاق می افتد که دانش خاص خود را می خواهد یعنی اینکه چه عکسی را چگونه و چه زمانی منتشر کنیم. این شامل هر کسی که خودش عکس گرفته یا کسی که عکس دیگری را منتشر می کند، می شود. دومین بعد اخلاقی قضیه این است که باید دید عکاس از کسی که عکاسی می کند آیا مخاطب دوربین وی هست یا نه. اگر او مخاطب دوربین نباشد و در حالت ناخوشایندی باشد، شاید بعدها راضی نباشد که چنین عکسی از او نشر داده شده است اما وقتی یک نفر با رضایت با دوربین صحبت می کند و رو به رویش می ایستد دیگر ایرادی در آن نیست.
نظر شما