به گزارش خبرگزاری مهر، دانشمندان کالج لندن در تحقیقی مجموعه ای از اصوات را برای گروهی پخش کردند و واکنش های مغزی آنها را با اسکنر ام آر آی اندازه گرفتند.
اصواتی چون صدای خنده و فریاد پیروزی اصواتی مثبت و مابقی همچون جیغ کشیدن یا اوغ زدن اصواتی منفی در نظر گرفته شدند.
تمامی این اصوات واکنش هایی را در منطقه بیرونی پیش حرکتی مغز که ماهیچه های صورت را برای حرکت به شیوه ای مرتبط با صداها آماده می کند، به وجود می آورند.
اما واکنش به اصوات مثبت با این فرض که این صداها مسری تر از صداهای منفی هستند، بیشتر است. این روند دلیل لبخند بی اختیار ما را زمانی که شاهد خنده دیگران هستیم، توضیح می دهد.
بنا بر گزارش لایوساینس، این تیم حرکات ماهیچه های صورتی را به هنگام پخش اصوات آزمایش کردند و دریافتند: مردم زمانی که صدای خنده را می شنوند تمایل بیشتری به تبسم دارند در حالی که به هنگام شنیدن صدای اوغ حالت استفراغ را به خود نمی گیرند.
مسری بودن احساسات مثبت ممکن است یکی از فاکتورهای اجتماعی مهم محسوب شود. برخی از دانشمندان معتقدند: اجداد انسان ها قبل از کسب توانایی حرف زدن به صورت دسته جمعی می خندیدند و در واقع خندیدن از قدمتی بیش از زبان باز کردن برخوردار است.
نظر شما