فیلم‌های دیوید لینچ منتقدان را متحیر می‌کند

به گزارش خبرنگار مهر، یکی از این اقدامات این است که لینچ گاوی را برای قدم زدن در خیابان های شلوغ لس آنجلس با خود همراه می کند یا تصمیم می گیرد به تاجر قهوه تبدیل شود و مخاطبان هنگام دیدن فیلم هایش از قهوه وی بنوشند. لینچ در مورد قدم زدن با گاو می گوید که مردم گاو را دوست دارند، اما در حقیقت این اقدام وی در کنار سایر کارهای عجیب و غریبش بهانه ای برای معرفی و ارتقاء فروش فیلم جدیدش با نام "امپراتوری اینلند" است.

کارگردان فیلم های "مخمل آبی" و "جاده مولهالند" فیلم سه ساعته اش را به صورت شخصی در سراسر کشور توزیع می کند. منتقدان به تحسین بازی لورا درن در این فیلم پرداختند، با این وجود آنها به درستی نمی دانند او در این فیلم کدامین شخصیت را بازی می کند، چرا که تنوع کاراکترها به سه می رسد و آنها مختارند هر شخصیتی را که تمایل دارند در هر لحظه از فیلم انتخاب کنند. منتقدان علاوه بر این نمی دانند "امپراتوری اینلند" درباره چیست. در عین حال معتقدند این فیلم به خوبی با سبک فیلمسازی لینچ منطبق شده است.

این فیلمساز به پاس ساخت آثاری چون "توئین پیکز" و "جاده مولهالند" به یکی از محبوبترین کارگردانان صاحب سبک سینما تبدیل شد. مانولا دارگیس، منتقد نیویورک تایمز، به تازگی در یادداشتی نوشته: "در فیلم ها تنها چند صحنه هراسناک وجود دارد که از فضای ذهنی دیوید لینچ ترسناکتر است. در ذهن او موجودات وحشی رشد می کنند، مانند درخت مو به هم تنیده می شوند و ما را در آغوش خود به دام می اندازند."

و بی تردید این نوشته را می توان با فیلم "امپراتوری اینلند" مرتبط دانست. چرا که این اثر شرح حال یک هنرپیشه موطلائی در یک عمارت بزرگ را در محوریت دارد که نقش آفرینی در یک فیلم نفرین شده را آغاز می کند. به سرعت او با نقشش درمی آمیزد و فیلم به ظاهر در منطقه ای کویری در شرق لس آنجلس شکل می گیرد و به خیابان های برفی لودز در لهستان و بلوار هالیوود منتهی می شود، در آنجا هنرپیشگان زن در جستجوی پناهگاه به سر می برند.

تمام ساختمان ها، خیابان ها و اتاق ها در فیلم به تهدیدی جدی تبدیل می شوند و زمانی بر پیچیدگی داستان افزوده می شود که مخاطب خانواده ای از خرگوش ها را ملاقات می کند که مانند انسان ها لباس می پوشند. هر زمان که خرگوش ها سخن می گویند، صدای خنده ای بلند شنیده می شود. اینکه خرگوش ها در فیلم چه می کنند به منزله رازی است که لینچ می تواند پاسخگوی آن باشد اما نمی خواهد.

این کارگردان 60 ساله در گفتگویی که به تازگی داشت اعلام کرد فیلم را درک می کند، اما فهم آن برای مخاطبان آسان نیست. او افزود: "من از فیلمنامه آغاز نکردم. نوشتم و هر صحنه را پس از صحنه دیگر فیلمبرداری کردم. ابتدا نمی فهمیدم چگونه یک صحنه به صحنه دیگر مرتبط است، اما بعد از مدتی درک کردم. این فیلم یک بداهه گویی نیست که در آن با هنرپیشگان و عوامل همراه شوید و درباره ایده فیلم به توافق برسید. من دیالوگ ها را می نویسم، حسو حال ایجاد، عناصر موجود را حس و سپس فیلمبرداری را آغاز می کنم."

لینچ در مورد ایده استفاده از خرگوش ها که بسیاری از منتقدان را گیج کرده، می گوید: "در صحنه مربوط به خرگوش ها ایده ای است که به شما می گوید اتاق سبز - آبی است و نیمکت، رادیاتور و در و پنجره دارد." اما زمانی که از او سئوال می شود خرگوش ها از منظر نمادین چه مفهومی دارند، او از پاسخ صریح خودداری می کند. او مردی است که کارش را توضیح می دهد اما نه زیاد.

لینچ با اشاره به اینکه در مورد چنین موضوعاتی سخن نمی گوید، تصریح می کند: "چیزی در مورد خرگوش ها وجود دارد که به نظر من درست می آید، به حدی درست است که مرا شاد می کند و با وجود اینکه موضوعاتی انتزاعی هستند به خوبی به فیلم راه می یابند." تا آنجا که به لینچ بازمی گردد او دوست دارد مخاطبانش فیلم را احساس کنند نه اینکه آن را بفهمند. او می گوید: "این یک مبحث ذهنی نیست. من کارگردان حسی هستم و با کشف و شهود کار دارم و اجازه می دهم ایده ام به جای من سخن بگوید."