پیکر «مهرداد ابروان» از تالار حافظ شیراز تشییع می‌شود

استاد ابروان عزیز چشم از جهان فرو بسته باشی، هر چه هست تکرار است، خبرهای خوب همان لحظات با تو بودن در بعد از ظهرهای گرم دانشکده بود، لحظاتی که صمیمیت تو تمام تفاخر میز استادی را در هم می شکست و با تخته پاره هایش تا همیشه در دیدگان ظاهر بین‌شان به اندازه ای منزلت داشتی تا تن دردمندت لایق مهر طبیبان باشد و بیش ازین در میانمان باشی. ابروان عزیز آسوده بخواب، خبری نیست که از بی خبر ماندنت آهی بکشم و نه تغییری که ندیده چشم. مهرداد عزیز هنر آنچنان بضاعت ندارد تا تن دردمند آموزگارش را درمان کند، کاش دل بزرگت را به یکی از آن رشته هایی فروخته بودی که برای درمان آن تلاشهای فراوان کردی. سمندریان و لطفی هم هیچ کاسبی کرکره پایین نکشید و هیچ مردمی با خبر نشدند از اندازه آدم هایی که از دست داده اند. به تسلیت های عرض نشده در فراغت نیازی نیست، سال هاست که بی نیازی پیشه مردانی است که خبر هجرتشان را به گوشمان میرسانند و چه غریبانه می روی تو که‌ در سرزمین مادری لحظه ای برای خبر رفتنت خرج نمی شود. مهرداد عزیز در غربت غریبه نیستی، در سوگ زاون هم هیچ گوینده خبری بغض نکرد همچنان که در عزای آدم هایی که به اندازه تو نمی‌شناسیم، آدم هایی که به اندازه ما تو را نمی شناسند، آدم هایی که در پیرامونشان آشنایانی دارند تا برایشان مویه کنند و در سرزمین من رسانه هایی هستند که شبانه روز اخبار مرگشان منصب دار تراویده باشد، این روزها در اخبار رسمی خبر اسلحه کشی یانکی ها در مدارس و دانشگاه شان برایمان ضروری تر از خبر نبودن تو تشخیص داده می شود و یا اخبار یومیه از مرگ آدم ها در دور ترین دورها، آدم ها که همیشه با افتخار از آن یاد می کردی بدون تفاخر. گوش سپردن به اخبار، انتظار بیهوده بود برای با خبر شدن از نبودنت چه رسد به شنیدن پیام تسلیتی که به احترام نجابت از نفس افتاده ات، از قلم پشت میز نشینی می تراود. به مناسبت درگذشت استاد مهرداد ابروان هنوز نمیتوانم بگویم مهردادجان، هر چند تو با شاگردانت آن همه مهربان و خودمانی بودی اما بیشتر از همه اینها معلم بودنت را بخاطر دارم با میراثی از بیضایی بزرگ.