به گزارش خبرنگار مهر، سلیمی پس از موفقیت در اجرای نمایشنامه "خرده جنایت های زن و شوهری" از همین نویسنده در حالی "نوای اسرارآمیز" را برای اجرا انتخاب می کند که خود در این باره گفته است: "از سال گذشته که نمایش "خرده جنایت‌های زن و شوهری" را در تالار سایه روی صحنه بردم، زمینه ارتباط و آشنایی من با نویسنده نمایش و شهلا حائری مترجم آن آغاز شد. وقتی وی این متن را در اختیار من گذاشت، تحت تأثیر قرار گرفتم و آن را روی صحنه بردم."
وی یادآور شده است: "ترجمه روان و حفظ ارزش‌ها و زبان صحنه‌ای از مواردی است که در این نمایش مدیون ترجمه شهلا حائری هستم. وقتی شرایط اجرای نمایش "خرده جنایت‌های زن و شوهری" برایم فراهم شد، تصمیم گرفتم اطلاعاتی از اشمیت کسب کنم، با کمک فرزندم به سایت این نویسنده مراجعه کردیم و موفق شدیم اشمیت را به معنای واقعی بشناسیم و این آشنایی طوری بود که باعث شد زمینه‌های ارتباطی مادی‌تر و انسانی‌تر را با او برقرار کنم."
اگر اصل بی طرفی چندوجهی در آثار رئالیستی که بدون تردید اشمیت در کلیت اثر رعایت کرده را در اجرا، یک امتیاز مثبت و عملی سخت به حساب بیاوریم، سلیمی با این اجرا مهارت خود را در اجرای آثار اینچنینی بار دیگر به رخ می کشد و نمایشی با استانداردهای بالا پدید می آورد.
نمایش "نوای اسرارآمیز" را از این منظر می توان مورد بررسی قرار داد که پر است از تلنگر درباره آنچه آدمی در طول زندگی صنعتی و روزمره به دست فراموشی سپرده و چه بسا باعث فرورفتن در مناسبات و تله های خودساخته نیز شده است. آنچه روی صحنه می توان دید، واکنش های آدمی پس از هر یک از این تلنگرهاست که در واقع هر آن که زمان می گذرد، آگاهی و شناخت کاملتر شده و بعضا نوعی از آگاهی آزاردهنده پیکر شخصیت های نمایش و حتی تماشاگر را احاطه می کند.
سلیمی با ظرافت و بکار گیری مولفه های درام با به وجود آوردن تعلیق و کنش در بهترین زمان ها، نقاط اوجی را که نویسنده در نزدیکترین لحظات انتهایی قرار داده را به ارتباطی کاملا دو سویه با مخاطب و تماشاگر تبدیل می کند. از سویی دیگر می توان گفت کارگردان "نوای اسرارآمیز" با پرداختن به داستانی دراماتیک، طوری عمل کرده که تماشاگر با اثری رو به روست که هم تعقل و هم احساساتش را برمی انگیزاند.
بازی ها در این نمایش به خصوص بازی حافظ آهی قابل باور و بر روالی منطقی استوار هستند و کوشش و تلاش دو بازیگر نمایش برای به تصویر کشیدن خواسته کارگردان، قابل تحسین و ستودنی است. اما بازی حمید مظفری کمی از آنچه از او انتظار می رفت فاصله دارد و اغراق های بی دلیل و پرش های بی مورد حسی برای تاثیر بیشتر بر تماشاگر در بعضی صحنه ها آنقدر واضح می شود که از مظفری بعید است. البته خستگی ناشی از دو اجرایی بودن کارها امری جداست که بر مسلط ترین بازیگرها هم تاثیر منفی می گذارد و پرداختن به آن مجالی دیگر را می طلبد.
نورهای صحنه که بنا به فضای خاص متن از تنوع زیادی برخوردار نیستند، گرچه در صحنه هایی زیبایی خاصی دارند، اما جز قسمت پایانی در طول نمایش کاربرد آنچنانی ندارند و در نهایت به نوعی یکنواختی در فضاسازی می انجامند. به بیانی دیگر، نور از آن حیث که بتواند به پیشبرد داستان کمک خاصی بکند، کم اثر است.
موسیقی در این نمایش هر چند می شد با وسواس بیشتری انتخاب شود اما در مجموع با هماهنگی در کنار کلیت اثر انجام وظیفه می کند. در واقع بیش از وظیفه خود نمایان نیست و سعی دارد در کنار صحنه های مختلف نمایش، کمکی باشد برای ساختن فضایی قابل قبولتر و نزدیکتر کردن حس و حال تماشاگر با دیگر صحنه های نمایش.
در "نوای اسرارآمیز" عنصر دیگری که در عین سادگی بسیار چشم نواز می نماید، طراحی صحنه است که گویی شیوه اجرای متن را جهت می دهد. طراحی صحنه بدون اغراق و با پرهیز از این امر که مابقی عناصر را تحت الشعاع قرار دهد، در بعضی صحنه ها به بازی بازیگران هم نوعی بعد می دهد و کاملا در خدمت اثر قرار دارد.
در پایان باید گفت سهراب سلیمی در آخرین کار نمایشی خود در مقام کارگردان، با استفاده از افراد حرفه ای و همچنین بهره بردن بهینه از عناصر متعدد و مختلف تئاتر، گرایش به سوی سلیقه تماشاگر آگاه تئاتری، پرهیز از تکرار در مضمون و ارائه تکنیک های قابل قبول و قابل باور، توانسته "نوای اسرارآمیز" را به نمایشی که در راه رشد و اعتلا هنر نمایش به تمامی جهات گام برمی دارد، معرفی و ارائه کند.
نظر شما