رشد هیجانی اقامتگاههای بوم گردی با وام صد میلیونی

به گزارش خبرنگار مهر، ایجاد خانه هایی به سبک و سیاق زندگی های قدیم و سادگی زیست در آنها بسیاری از افرادی که مدتها در خانه‌های مجلل و یا دور از زندگی سنتی بوده اند را چند سالی است مجذوب خود کرده است مردم می پسندند به خانه هایی بروند که در ساده ترین شکل ممکن و یا با همان سبک قدیمی در مطبخ آشپزی می کنند زیر کرسی می‌خوابند و یا در ظروفی غذا می‌خورند که حاصل دسترنج افراد است نه ماشین.

ارایه غذاهای ارگانیک همراه با بازدید از جاذبه‌های روستایی یکی از دلخوشی های این دسته از مسافران است که با شوق و ذوق دنبال یک خانه محلی برای اقامت در یک روستا میگردند برخی از روستاییان از این سلیقه مسافران آگاه شده اند و از آنها در خانه های خود با همان غذای محلی در ظروف صنایع دستی زیر همان کرسی های قدیمی پذیرایی می‌کردند تا به گردشگران یاد بدهند که فرهنگ شان چیست اما حالا قضیه متفاوت شده است حالا هر کسی میتواند درخواست اقامتگاه بوم گردی بدهد و با صد میلیون وام برای آپارتمان خود مجوز بوم گردی بگیرد و آپارتمانش را با چند تا صنایع دستی تزیین کند و به اسم بوم گردی از مسافر پول بگیرد برایش سفره یک بار مصرف بیندازد و جوجه کباب کند و از او در لیوان پلاستیکی پذیرایی کند و کسی با او کاری نداشته باشد چون هیچ ضوابطی برای ایجاد یک اقامتگاه بوم گردی وجود ندارد.

جالب اینجاست که علی اصغر مونسان رییس سازمان میراث‌فرهنگی خبر از ایجاد دو هزار اقامتگاه بوم گردی تا سال آینده می دهد. این آمار یعنی اینکه قرار است چنان تعداد اقامتگاههای بوم گردی افزایش پیدا کند که 16 هزار شغل ایجاد کنند. این درحالی است که هنوز این سازمان هیچ ضوابط مشخصی را برای اینکه یک اقامتگاه چگونه باید باشد تدوین نکرده است و آنچه که اکنون در حال ایجاد است بیشتر شبیه به خانه مسافر می ماند تا اقامتگاه سنتی و بومی.

قرار نبود داشتن اقامتگاه بومی به شغل تبدیل شود

این اقامتگاهها از هر طرف و در هر شهری به هر شکلی رشد می‌کنند و از آنچه که بانیان ایجاد اقامتگاههای بوم گردی مدنظر داشتند فاصله گرفته اند این یک رشد هیجانی را نشان می دهد که البته دادن وام صد میلیونی به متقاضیان آن موجب چنین هیجانی شده است. هر کسی می خواهد تنها کافی است به معاونت گردشگری اعلام کند که قصد ایجاد اقامتگاه دارد و به راحتی صد میلیون وام بگیرد حالا اصلا آیا کسی نظارت می کند که این وام در خانه بوم گردی هزینه شده یا نه بماند. اما گذشته از آن حالا خانه های بومی فقط به اقامتگاه تبدیل شده اند یعنی جایی که مسافر در آن تنها شب را به صبح برساند خیلی از آنها دیگر به این موضوع فکر نمی کنند که زمانی قرار بود غذای محلی سرو شود و یا ایین های سنتی در آنها اجرا شود.

این را آرش نور آقایی کارشناس گردشگری هم در گفتگو با خبرنگار مهر تاکید می‌کند و می‌گوید که الان همه به موضوع ایجاد اقامتگاه تنها به عنوان یک شغل نگاه می‌کنند اصلا قرار نبود که این خانه ها شبیه به هتل شود قرار بود مردم از زندگی شهری خود به خانه ای بروند که در عین سادگی جذاب است. 

او ادامه می دهد: به خاطر می‌آورم که وقتی افراد در روستاهای گرمه و یا کاشان ایده اولیه این خانه‌های بوم گردی را اجرا کردند این اقامتگاهها نام خانه را به همراه داشت ولی اکنون همه به آن اقامتگاه می‌گویند؛ طرح اولیه این بود که وقتی این‌ها خانه بودند یعنی مهمانی که به خانه می‌آید شما برایش یک مدل غذا درست می‌کنید و یا از غذایی به او می‌دهید که خودتان دارید اما وقتی این خانه به اقامتگاه تبدیل می‌شود یعنی باید طبق سلیقه مسافر تنوع غذایی را بالا ببرید اینجا یک تغییر به وجود آمده است، ما از یک جایی به بعد دیگر خانه بوم‌گردی نداشتیم، بلکه اقامتگاه بومی داشتیم.  این خانه‌ها را بخش خصوصی راه‌اندازی کرد، اما وقتی به جایی رسید که مردم آن را پسندیدند دولت وسط آمد! 

این فعال گردشگری با اشاره به صحبت مونسان درباره ایجاد شغل به واسطه ایجاد این اقامتگاهها می‌گوید دولت برای بالا بردن آمار اشتغال خود، به تقویت بخش خصوصی برای ایجاد اقامتگاه بوم‌گردی پرداخت، در حالی که هنوز ضوابط شفاف این اقامتگاه‎ها مشخص نشده بود.

ضوابط را راهنمای گردشگری تعیین می کند!

ازیار آل داوود یکی از افرادی است که در حوزه بوم گردی در روستای گرمه یکی از روستاهای استان اصفهان پیشرو بوده است استانی که بیشترین آمار اقامتگاههای بومی را دارد او می‌گوید: متاسفانه اکنون راهنماهای تور هستند که به مدیر یک اقامتگاه بوم گردی میگویند چطور خانه اش را تکمیل کند و یا چه غذاهایی را به مسافر بدهد. چون هنوز یک ساز و کار مشخصی برای بوم گردی ها تعریف نشده است. مسافران هم به حرف راهنماها عمل می‌کنند چون می‌بینند که بالاخره آنها هستند که برایشان مسافر می آورند به همین دلیل از بوم گردی واقعی فاصله می‌گیرند.

او از الگو برداری مردم از یکدیگر خبر می دهد و می گوید: بیشتر مردم به هم نگاه می‌کنند ببینند چطور دیگرانی که مسافر زیاد دارند خانه شان را درست کرده اند همان کار را میکنند و اگر کسی موفق شده مسافر بیشتری داشته باشد فکر میکنند باید از روی آن الگو برداری کنند درحالی که اصل قضیه چیز دیگری است و مهمان به دلیل تجربه در یک فضای متفاوت و خونگرمی میزبان جذب این خانه ها می‌شود.

او ادامه می‌دهد: بوم گردی در حال تبدیل شدن به یک شغل معمولی است شغلی که سرمایه اندکی میخواهد مسوولان هم به این قضیه دامن می‌زنند و با دادن وام باعث شده اند که افراد به آن به عنوان یک شغل درآمد زا نگاه کنند الان هر کسی به راحتی می‌تواند یک وام بگیرد و یک بوم گردی ایجاد کنند درحالی که مهمترین موضوع برای ورود به این عرصه آموزش است حتی آموزش قبل از ایجاد یک خانه.

گردشگران حتی گردشگران خارجی به راحتی حس میکنند که آیا این خانه بوم گردی درست شده و یا اینکه همین طوری ساده و سنتی بوده‌است پس اگر مالک، آن خانه را ساخته باشد به راحتس مصنوعی بودن آن را درک می‌کنند.

او به انجمن بوم گردی اشاره میکند ادامه می‌دهد : شاید باید زودتر به این موضوع سر و سامان داده شود چون اگر قرار است که در تعداد زیاد اقامتگاه بوم گردی ایجاد شود باید قبل از هر چیزی افراد آموزش ببینند و برای ایجاد این خانه ها ضابطه تعیین شود.

دارندگان اقامتگاه بومی نمی دانند گردشگری چیست

اکبر رضوانیان که سه خانه بوم گردی در کاشان دارد نیز در گفتگویی با خبرنگار مهر از عدم آموزش و افزایش صدور مجوز بوم گردی گلایه مند است و می‌گوید افرادی وارد این حوزه شده اند که اصلا نمی‌داند گردشگری چیست حتی برخی از آنها آپارتمان را به جای بوم گردی به مسافر نشان می‌دهند. یکی از موضوعات مهم درباره ایجاد یک انجمن برای خانه های بوم گردی این است که تمام اتفاقات مربوط به بوم گردی به این انجمن واگذار می‌شود مانند آموزش و نظارت و غیره  الان که با صدور مجوزهای بی رویه مواجه هستیم این نیاز  بیشتر احساس میشود.

او به تصورات اشتباه درباره بوم گردی اشاره میکند و میگوید: برخی تصور می‌کنند که باید خانه بوم گردی را از اول بسازند درحالی که این طور نیست یکی از بندهای مهم آیین نامه ایجاد اقامتگاه بوم گردی احیای بنای قدیمی است نه ساخت و ساز.

 بررسی تعدادی از اقامتگاههای مندرج در فهرست خانه های بوم گردی که توسط سازمان میراث فرهنگی تهیه شده نشان می‌دهد که بسیاری از این خانه ها اصلا یا وجود خارجی ندارند و یا هنوز در مرحله تقاضا هستند با این وجود به عنوان آمار بوم گردی از سوی متولیان گردشگری ارایه می‌شود بوم گردی هایی که در واقع از هویت اصلی خود فاصله گرفته اند.