خبرگزاری مهر؛گروه استان ها- مریم کشاورز مسعودیان: هنوز از تولد عباس در خانه قدیمی خیابان سعدی، از بازیگوشی هایش کنار حوض ماهی وسط حیاط و درس خواندنش در مدرسه دهخدا و نظام وفا خیلی نگذشته بود.
۳۷ سالی که در آن عباس را از پسر بچه بازیگوش و باهوش جنوب شهری قزوین رسانده بود به دانشجوی قبولی رشته پزشکی و نهایتا به دلیل علاقه خودش دانشجوی ارشد رشته خلبانی، دانشجویی که خیلی زود به دانشکده خلبانی نیروی هوایی راه یافت و پس از گذراندن دوره آموزش مقدماتی برای تکمیل دوره به آمریکا اعزام شد.
عباس بابایی، جوان ایرانی که در تمام دوران تحصیلش چه در ایران و چه خارج از کشور توانسته بود نبوغ علمی و هوش خود را به اثبات برساند.
در این سالها اما، درست در روزهای میانی زندگی عباس، وقتی از آمریکا برگشت این ملیحه بود که توانست سامان دهنده روح پرتلاطم و زندگی شخصی او باشد، همین شد که رده های شغلی را پشت هم طی کرد و هر روز به درجه ای بالاتر منصوب شد.
عباسی معاونت عملیات نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران بود و بابای سلما و حسین و محمد... حرف عباس حالا در همه دهان ها بود، فرماندهی متواضع، باهوش و بسیار دانا که طرح ریزی بسیاری از عملیات هوایی موفق جمهوری اسلامی ایران در زمان جنگ را عهده دار بود.
موفقیت های پی در پی اش هرگز مانع خدمت رسانی به مناطق محروم نشد، تا جایی که او حتی به هنگام فرماندهی پایگاه اصفهان با استفاده از امکانات موجود آن، به عمران و آبادانی روستاهای مستضعف نشین حومه پایگاه و شهر اصفهان پرداخت.
برای او انگار جهاد همواره ادامه داشت و همین شد که در این زمان با تامین آب آشامیدنی و بهداشتی، برق و احداث حمام و دیگر ملزومات بهداشتی و آموزشی در این روستا، همزمان در دو جبهه مبارزه و جهاد پا به میدان گذاشت.
سرتیپ عباس بابایی، معاونت عملیات نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران اما در میانی ترین روزهای گرم مرداد ماه پرواز کرد، پرواز کردن برای عباس به نقل همه آنها که میشناختنش مثل قدم زدن میماند، محکم، با اقتدار، سرافراز و همیشگی.
او ۶۰ عملیات موفق هوایی برای جمهوری اسلامی ایران انجام داده بود. مسیر زمین- آسمان انگار راه هر روزه او بود. اما این بار عباس پرواز نکرد، این بار عباس پر کشید و شاید حتی آنقدر مهربانانه و لطیف رفت که کسی نفهمید افتخار شکار این پرنده تیزپا نصیب کیست.
مقصد عباس این بار همان آسمان بود و جز ملیحه همراه همیشگی زندگی او کسی ندانست عباس چه شد. و چه خوب دیده بود ملیحه، مقصد عباس کعبه بود و همین شد که لحظه شهادت عباس در آسمان لحظه حج او در خانه خدابود.
شهید بابایی وصیتنامه ای هم دارد که خواندن آن آموزنده است:
بسم الله الرحمن الرحیم
انا لله و انا الیه راجعون
خدایا، خدایا، تو را به جان مهدی (عج) تا انقلاب مهدی (عج) خمینی را نگهدار. به خدا قسم من از شهدا و خانواده شهدا خجالت می کشم وصیت نامه بنویسم. حال سخنانم را برای خدا در چند جمله انشاالله خلاصه می کنم.
خدایا مرگ مرا و فرزندان و همسرم را شهادت قرار بده.
خدایا، همسر و فرزندانم را به تو می سپارم.
خدایا، در این دنیا چیزی ندارم، هرچه هست از آن توست.
پدر و مادر عزیزم، ما خیلی به این انقلاب بدهکاریم.
سالگرد شهادت خلبان عباس بابایی گرامی باد.
نظر شما