ضعف‌های جودو پشت مدال‌های کوراش ماند/ طلایی که مربی برباد داد!

به گزارش خبرنگار مهر، فدراسیون جودو، کوراش و جوجیتسو در همین سه رشته نزدیک به ۳۰ ورزشکار را به جاکارتا اعزام کرد و در مجموع یک طلا، سه نقره و سه برنز کسب کرد. جوجیتسو با ۱۰ جودوکار اعزامی با شکست تمام عیار به تهران بازگشت، کوراش با ۱۲ نماینده یک طلا، یک نقره و دو برنز دست آورد و جودو نیز با شش ورزشکار یک نقره و یک برنز صید کرد.

فدراسیونی که سه رشته مختلف را مدیریت می کند، توانایی رسیدگی به آنها را آن طور که باید ندارد و گواه این مدعا نیز همین دوره از بازیهاست. در زیر نگاهی داریم به عملکرد این سه رشته در هجدهمین دوره بازیها:

جوجیتسو و روزهایی که پیش بینی می شد
جوحیتسو با امید زیادی راهی اندونزی شد، ولی این امید فقط در میان مسئولان این رشته بود و اهالی فن با اطلاع از روند انتخاب اعضای تیم و چگونگی اخذ مجوز اعزام، به خوبی می دانستند که اعضای این رشته توفیقی نخواهند داشت. متاسفانه جوجیتسو مشکل مدیریتی دارد و نمی توان از چنین رشته ای که ظرف دو سال گذشته از این فدراسیون به آن فدراسیون در حال اسباب کشی است انتظار بهتری داشت.

از سوی دیگر آقایان مواردی را در علت نتیجه نگرفتن تیم خود ذکر می کنند که گویی کسی از این رشته اطلاعی ندارد. سرمربی تیم ملی خیلی واضح بیان می کند که دلیل شکست شاگردانش فنی نیست! مگر می شود از تیمی ۱۰ نفره همه بازنده شوند، همه اش داوری و اعمال نفوذ باشد؟ زمانی که با جانبداری از نماینده امارات در انتخابات آسیا، موجبات حذف «حیدر فرمان» را رقم زدید باید به فکر چنین روزهایی می بودید؟

مسئولان جوجیتسو مگر نمی دانستند که مسابقات جاکارتا در بخش «نوازا» (خاک) برگزار می شود؟ آیا این همان تیمی نبود که به گفته آقایان قهرمان جهان و آسیاست؟ کدام مسابقات انتخابی برای نفرات اعزامی برگزار شد که اکنون از شاگردان خود دفاع می کنید؟ 

به نظر می رسد مسئولان وزارت ورزش اگر می خواهند در این رشته و طی چهار سال آینده به نتیجه مطلوب برسند، فارق از فشارهای سیاسی و نامه نگاریها، به صورت جدی به مدیریت آن ورود کنند. فدراسیونی که با مشکلات عمده در جودو مواجه است، چگونه می تواند این رشته را نیز مدیریت کند، البته همان زمان که این اتفاق افتاد، خبرگزاری مهر هشدار داد و نتیجه اش هم همین شد که در اندونزی اتفاق افتاد. 

کوراش اسیر دست های پشت پرده
تیم ملی کوراش امید زیادی داشت تا در اولین حضور خود در بازیهای آسیایی به موفقیت دست پیدا کند. شاید کسب یک طلا، یک نقره و دو برنز برای پوشش برخی ضعف های موجود در این فدراسیون عملکرد مناسبی باشد، ولی برای رشته ای که می توانست حداقل دو مدال طلای دیگر کسب کند، این نتیجه شاید به چندان قابل قبول نباشد. البته برای پاسخگویی به مسئولان و رسانه ها دستاویز خوبی خواهد بود.

ولی چرا در رشته ای که عوامل برگزاری آن بیشتر ایرانی بودند تا ازبک، حق ورزشکار ما ضایع می شود. نادواری محض در چند مورد آن هم برای اعضای تیم ایران اتفاق اقتاد. آن طور که از گفتگوی سرمربی و اعضای تیم برمی آید، مدالهای کوراش خارج از میدان مبارزه تقسیم شد و متاسفانه باید به صراحت عنوان کنیم ایرانی های دست اندکار فقط یک مجری بودند و هیج قدرتی در تصمیم گیریها ندارند و اگر هم داشتند برای حفظ جایگاه خود، ترجیح دادند مطیع باشند و برای دفاع از حق ورزشکاری که یکسال شبانه روز زحمت کشیده تلاشی نکنند. 

در خصوص این رشته نیز برای احقاق حق ورزشکاران خود باید از داخل کشور شروع کنیم. با توجه به سیر تحول و پیشرفتی که کوراش در دنیای ورزش در پیش گرفته، مسئولان ورزش کشور باید فکری اساسی کنند. شاید تشکیل فدراسیون مستقل کوراش و انتخاب مدیری قدرتمند بتواند اولین قدم در این مسیر سخت باشد. 

جودو و بی توجهی به انتقاد کارشناسان
تیم ملی جودو با چهار ورزشکار در بخش مردان و دو ورزشکار در بخش زنان روی تاتامی هجدهم آسیایی به مصاف رقبای خود رفت. کسب یک نقره و یک برنز حاصل تلاش این تیم شش نفره بود که با توجه به دوران آماده سازی که تیم مردان در یکسال اخیر طی کرد، کسب این دو مدال دور از ذهن نبود. 

فدراسیون جودو برای تیم ملی و کسب دو مدالی که  در بازیهای آسیایی به مسئولان قول داده بود، هزینه های سنگینی را متحمل شد. اعزام تیم ملی به بیش از ۲۰ تورنمنت و اردوی مشترک در کشورهای مختلف باید ثمره ای بهتر از می داشت.

مدتهاست که کارشناسان و دلسوزان جودو به مشکلات فنی در راس کادر فنی این تیم انتقاد می کنند، نکته ای که به وضوح در جاکارتا همه مردم ایران شاهد آن بودند. محمد منصوری شرایط فنی هدایت تیم ملی را ندارد و اگر سعید ملایی مدال طلایی را که حق مسلم او از دست داد، تنها دلیلش همین ضعف در کادر فنی بود. منصوری که در همه سفرهای تیم ملی حاضر بوده و سالهاست در رده های سنی مختلف مسئولیت دارد، چرا باید دوبار آن هم در حساسترین زمان، از روی صندلی مربیگری اخراج شود؟

سرمربی تیم ملی چه زمانی باید نقش اصلی خود را در تیم تحت رهبری خود ایفا می کردند؟ آیا در ثانیه هایی که سعیدملایی می توانست مدال طلا کسب کند و نکرد، نقش مربی نمایان می شد یا خیر؟ مربی ازبکستانی که در مبارزه فینال هدایت ملایی را برعهده گرفت و کاری از پیش نبرد با کدام هدف اعزام شد؟ 

باخت خجسته به جودوکار  کره شمالی با رنکنیگ ۱۰۹ دنیا نمی تواند توجیهی فنی داشته باشد. جواد محجوب تنها برابر نماینده قرقیزستان با رنکنیگ ۴۴ پیروز شد و بعد از آن نتوانست از توانایی فنی بالای خود به خوبی استفاده کند. محجوب جودوکار قابلی است که سرمربی تیم ملی نتوانست او را در نیمه نهایی و رده بندی مدیریت کند.

سعید ملایی ثابت کرد همچنان بهترین جودوکار ایران و جهان در وزن ۸۱- کیلوگرم است، سعید همه رقبای ریز و درشت خود را شکست داد و اگر به خوبی هدایت می شد، با رسیدن به طلا تنها چند ثانیه فاصله داشت و رئیس فدراسیون هم با آن همه قدرت در اتحادیه آسیا نتوانست مانع از این سختگیری داور شود.

محمد بریمانلو هم مبارزات خوبی را به نمایش گذاشت و رسیدن به مدال بعد از این همه سختی حق او بود. البته می توانست رنگ مدالش بهتر باشد. 

در بخش بانوان انتظار می رفت پس از استخدام مربی ازبک و پرداخت حقوق دلاری، بانوان ایران بتوانند گوشه هایی از پیشرفت را به نمایش بگذارند، ولی «نلیا» آن طور که تعریف و تمجید شد، نیست. هر چند انتظار کسب مدال از بانوان، انتظاری بیهوده است، ولی حداقل ارائه یک مبارزه درخور توجه می تواند انتظار منطقی باشد. عزیزی نزدیک به دو دقیقه و آقایی نزدیک به یک دقیقه مقابل رقبایی خود دوام آوردند. این نتایج با مربیان ایرانی و شاید بهتر از آن هم کسب می شد و نیازی به حقوق دلاری و استخدام مربی به ظاهر سرشناس ازبک نبود. 

فدراسیون جودو مدتهاست با نگاه گلخانه ای تنها روی چهار جودوکار سرمایه گذاری کرده نگاهی به آینده ندارد. جودویی که دو سال پیش قول داده بودند حداقل یک تیم کامل  هفت نفره داشته باشد، کماکان نصف و نیمه راهی مسابقات مختلف می شود و قرار است همین نفرات را هم به مسابقات قهرمانی جهان اعزام کند.

 تیم های نوجوانان و جوانان بازنده هر میدانی را ترک می کنند و برای کسب سهمیه المپیک نوجوانان نیز دست به دامان سهمیه «وایلد کارت» شدند. به نظر می رسد درخشان به جای آنکه به فکر المپیک ۲۰۲۰ باشد، باید قبل از هر چیز در انتخاب کادر فنی و بهره گیری از مربیان زبده دقت نظر بیشتری داشته باشد. 

در پایان امیدواریم مدالهای کوراش و همین نقره و برنز ملایی و بریمانلو سرپوشی روی ضعف های عمده و اساسی در جودو و جوجیتسو نباشد و وزارت ورزش با دعوت از کارشناسان و پیشکسوتان این شه رشته، به خوبی شرایط و نتایج را بررسی و برای آینده جودو تصمیم گیری کند.