به گزارش خبرنگار مهر، وی از 8 سالگی وارد حوزه کار و زندگی شد و به مشاغل مختلف روی آورد . از جمله کارگری در یک چاپخانه بود که امکان مطالعه کتاب های فراوانی را برای او به همراه آورد . کلاس سوم دبستان بود که کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مرکز فرهنگی هنری 6 تاسیس شد . یک سال پنهانی عضو کتابخانه کانون در باغ بی سیم نجف آباد شد ( به خاطر این که پدرش مخالف بود و سرانجام کارت عضویتش را پاره کرد .)
وی از قدرت حافظه بسیار بالایی برخوردار بود ، به طوری که بعدها توانست از این قدرت استفاده کند و کودکی و نوجوانی خود را در قصه هایش تصویر کند. پس از پیروزی انقلاب در کلاس های نمایش حوزه هنری شرکت کرد و تعدادی نمایشنامه نوشت که با همکاری بچه های جنوب شهر در مدارس ، مساجد ، گاراژها و انبارهای تجاری آنها را به اجرا در آورد .
میرکیانی در سال 60 اولین داستان خود با نام " قلعه شاه مال منه " را نوشت . آشنایی او با رضا رهگذر سبب جدی تر گرفتن داستان نویسی و ورود به عرصه حرفه ای ادبیات شد . او از سال 61 در گروه کودک رادیو به نوشتن نمایشنامه برای برنامه کودک و نوشتن قصه برای برنامه قصه ظهر جمعه پرداخت .
سردبیری چند برنامه رادیویی مثل قصه ظهر جمعه ، از سرزمین نور ، گفته ها و ناگفته ها ، سردبیری در هفته نامه سوره نوجوانان ، عضویت در شوراهای ادبی انتشاراتی ها ، عضویت در هیات داوری چندین دوره جشنواره های مختلف کتاب کودک و نوجوان در وزارت ارشاد ، کانون قصه های قرآنی ، مدیر انتشارات کانون ، مدیر گروه کودک شبکه اول صدا و سیما و ... از جمله فعالیت های او بوده است .
تاکنون نزدیک به 50 اثر از وی منتشر شده است . داستان های وی از نظر سبک و گروه سنی مخاطب تنوع زیادی دارد و قصه های عامیانه ، کارگری ، داستان های تخیلی ، واقع گرا ، پهلوانی و مذهبی را شامل می ود.
از جمله آثار مهم وی می توان به قلعه شاه مال منه ، شاید فردا نباشه ، پهلوان حیدر، عمو رستم ، روزتنهایی من، افسانه خوشبختی ، زمستان و آتش ، سماور زغالی ، قصه ما همین بود ( در 5 جلد ) ، بعد از سفر بابا ، شهر فرنگ، حوض کاشی، جنگ بادکنک ها ، پا پر ، اشک پهلوان، دلاوران قلعه خورشید و ... اشاره کرد.
میرکیانی در مقدمه کتاب " قصه های شیرین " آورده است: " شنیدن قصه یکی از نیازهای همیشگی خردسالان و کودکان است . کمتر کودکی را می توان یافت که دوست نداشته باشد شب های شیرین زندگی را با شنیدن قصه ای از زبان پدر ، مادر و بزرگ تر دیگری سپری کند . لحظه های شب - آن هم پیش از خواب - لحظه هایی لبریز از سکوت و آرامش است که قصه گو با سخن مهرانگیز خود خوابی خوش را برای کودک به ارمغان می آورد . همان گونه که نظامی می گوید :
حکایت های مهر انگیز می گفت که بر بانگ حکایت خوش توان خفت
دراین حال قصه گو با بیان پی درپی ماجراهای یک قصه، لذتی آسمانی به کودک می بخشد. گویی او را دردنیایی پرازتصویرهای دوست داشتنی و شگفت انگیز رها می کند .
از این رو اگر قصه گویی به درستی انجام پذیرد ، خود قصه گو نیز احساس می کند با گفتن : " یکی بود یکی نبود ، غیر از خدا هیچ کس نبود ،" کلمه های جادویی بر زبان می راند و می تواند تاثیر این افسونگری را در گفتار و نگاه و رفتار کودک ببیند . این کار بزرگی است که از هیچ یک از رسانه های امروزی بر نمی آید . زیرا در قصه گویی ماجراها ابتدا با احساس عاطفه قصه گویان در می آمیزد ، آنگاه وارد دنیای اندیشه و خیال کودکان می شود . به همین دلیل قصه های دوران کودکی را که از زبان قصه گویان شنیده ایم هیچ گاه از یاد نمی بریم و اثر آن چون نقش بر سنگ تا پایان زندگی در یاد ما می ماند .
یکی از کمبودهای سال های اخیر برای قصه گویی ، نوشته هایی مناسب برای آموزگاران ، پدران ، مادران و قصه گویان بوده است ، نوشته ای که با شنیدن آن خردسالان و کودکان احساس کنند ، یک نفر برای آنها قصه می گوید نه آن که قصه می خواند . روشن تر آن که زبان و فضای این قصه ها به زبان قصه گویان قدیم و پدربزرگ ها و مادربزرگ ها بسیار نزدیک باشد . به همین دلیل نوشت قصه ای مناسب قصه گویی یک فن است که نیازمند تجربه و دانش اندوزی است ...
در پایان بر این نکته پا می فشارم که قصه گویی یک هنر است . این هنر هم مثل همه هنرها نیاز به تلاش همیشگی دارد . از این رو هر چه بیشتر قصه بگویید ، تواناتر خواهید شد و زبان کار شما به زبان نقالی که همان زبان قصه گویان کهن است نزدیک تر خواهد شد ."
نظر شما