به گزارش خبرنگار مهر، کاپیتان تیم ملی والیبال بانوان ایران در سالی که گذشت برای تیم کوچرن ترکیه توپ زد. مائده برهانی با عملکرد خوبش تأثیر به سزایی در پیروزی‌هایی تیمش داشت که منجر به رضایت خود و باشگاه شده است. برهانی بر این باور است بازیکنان و مربیان وقت خود را در مسابقات لیگ ۹۷ تلف کرده‌اند چرا که کیفیت لازم را نداشته است. مسابقات لیگ داخلی با حضور ۶ تیم برگزار شد که رقابت مانند گذشته بین دو تیم پیکان و ذوب آهن اصفهان بود و بازخوردی برای تیم ملی نداشت.
مائده برهانی در گفتگو با خبرنگار مهر درباره مسائلی از جمله حرکت لاک پشتی مسیر پیشرفت والیبال بانوان، تبعیض جنسیتی، شیرین‌ترین و تلخ‌ترین خاطرات زندگی‌اش، عملکردش در تیم کوچرن ترکیه، سوال خارجی‌ها از او درباره دلیل عدم حضور بانوان در ورزشگاه و… صحبت کرد.
* عملکردم در تیم کوچرن ترکیه خوب بود
تصور می‌کنم در پایان فصل عنوان ششم را کسب کنیم. با توجه به اهدافی که باشگاه داشت، تیم عملکرد خوبی به نمایش گذاشت، من نیز عملکرد مثبتی داشتم، امیدوارم فصل جدید این عملکرد را تداوم دهم. صحبت‌هایی برای سال آینده نیز شده اما تا زمانی که قطعی نشده درباره آن صحبت نمی‌کنم. شاید اگر باشگاه کمی اهدافش را برای بازیکنان روشن‌تر می‌کرد و دید وسیع‌تری داشتند، تیم در پلی آف حضور پیدا می‌کرد. از ابتدا تیم با این هدف بسته شده بود که تنها در مسابقات باقی بماند اما رفته رفته نتایج خوبی کسب شد و حتی به پلی آف نیز نزدیک شدیم. به دلیل هزینه‌ها، تمرینات متوقف شد و دو بازیکن به تیم‌های دیگر ملحق شدند. پاداش و دستمزد باید به تیم تعلق می‌گرفت. در مجموع باشگاه به چیزی که می‌خواست رسید. مهمتر از همه چیز، عملکرد خودم بود که از نظر من برای باشگاه مثبت ارزیابی شد.
* بیماری پدر و مادرم بدترین حس زندگی‌ام بود
بیماری پدر و مادرم تلخ‌ترین خاطره زندگی ام بود که خدا را شکر هر دو در سلامت کامل به سر می‌برند. لحظه‌ای که پدر و مادرم را بر روی تخت بیمارستان دیدم، تحملش برایم بسیار سخت بود. مادرم به دلیل آمبولی مغزی حدود ۱۰ سال پیش و پدرم به دلیل آمبولی ریه حدود دو سال پیش به شدت بیمار بودند و این بدترین حس من در زندگی بود.
* شکست با تیم ملی تلخ‌ترین خاطره ورزشی ام است
ورزش پر از خاطرات تلخ و شیرین است. خاطرات تلخم همراهی با تیم ملی بود، شکست‌هایی که با این تیم تجربه کردم. تلاش می‌کردیم اما در نهایت نتیجه بازی واگذار می‌شد، این تلخ‌ترین لحظه برای یک ورزشکار است. امیدوارم تیم ملی شرایط بهتری داشته باشد و این شرایط تغییر کند، دور از دسترس هم نیست و می‌توانیم به اهدافمان برسیم.
* وقت مربیان و بازیکنان در لیگ تلف شد
متأسفانه سال گذشته مسابقات لیگ داخلی ایران اصلاً شرایط خوبی نداشت و از هر سال دیگر بدتر بود. از نظر قراردادهای مالی شرایط خوب نیست، متأسفم که این را می گویم اما وقت بازیکنان و مربیان تلف شد، امیدوارم این روند ادامه پیدا نکند، در لیگ ترکیه همه چیز خوب پیش رفت، تجربه خوب ورزشی برای من بود، امیدوارم سال آینده نیز این تجربه را کسب کنم و شرایطم بهتر شود.
* حیف والیبال اصفهان که نماینده‌ای در جام باشگاه آسیا ندارد
اصالتاً اهل اصفهان هستم، شهری که بازیکنان خوبی در والیبال معرفی کرده است. باشگاه ذوب آهن هر سال زحمات بسیاری کشیده و باسابقه‌ترین باشگاه در والیبال بانوان ایران است، مردم به این ورزش علاقه مند هستند، خوشحالم که ذوب آهن در والیبال زنان ایران حضور داشت. متأسفانه اما این حمایت ادامه دار نبود و تیم را بنا به دلایلی رها کرد و به جام باشگاه‌های آسیا اعزام نمی‌کند که قطعاً بحث شرایط مالی مطرح است. حیف والیبال اصفهان است که نماینده‌ای در جام باشگاه‌های آسیا نداشته باشد.
* ورزش حرفه‌ای بانوان در ایران دیده نمی‌شود
چیزی که بسیار در مدت حضورم در ورزش حرفه‌ای من را اذیت کرد، این است که ورزش حرفه‌ای بانوان در ایران دیده نمی‌شود. شرایط کمی بهتر شده است اما واقعاً دیده نمی‌شود و این برای من به عنوان یک ورزشکار بسیار آزاردهنده است. اینکه به عنوان یک ورزشکار تلاش کنیم اما فقط یک عده خاص تو را تماشا کنند و همه نتوانند تلاش تو را ببینند و برای آن ارزش قائل شوند.
* در زمان ناامیدی با چه چیزی آرام می‌شوید؟
طبیعی است، همیشه نمی‌توان خوشحال بود. زمانی که حس ناراحتی و ناامیدی به من دست می‌دهد، سعی می‌کنم شرایطم را تغییر دهم و در آن وضعیت نمانم و شرایط جدیدی را برای خودم بسازم. خیلی دوست ندارم در حالت غم، ناراحتی و غصه باقی بمانم.
* اگر به عقب برگردید باز هم والیبال را انتخاب می‌کنید؟
هر بار که به عقب بازگردم، قطعاً والیبال را انتخاب می‌کنم، هر چند که فوتبال را نیز دوست دارم اما فکر می‌کنم والیبال ورزشی است که جذابیت‌های آن از فوتبال بیشتر است و الان که به صورت حرفه‌ای بازی می‌کنم جذابیت‌های بیشتری در این رشته می بینم که در فوتبال وجود ندارد.
* چرا بازی در ورزشگاه آزادی به یک دغدغه تبدیل شده است؟
یک ممانعت بی جا است و این دیدگاه باید تغییر کند. به عنوان ورزشکاری که در خارج از ایران بازی می‌کنم، اولین چیزی که از من درباره فرهنگ ایران پرسیده می‌شود، درباره عدم حضور بانوان در ورزشگاه‌های ایرانی است. چه زمانی که در بلغارستان حضور داشتم و چه زمانی که در ترکیه هستم، دلیل این را از من می‌پرسند و این برای فرهنگ کشور ما خوب نیست. باید این نگاه را تغییر دهیم.
* رابطه‌ات با هنر و سینما چگونه است؟
علاقه‌ای به هنر ندارم. گاهی فیلم تماشا می‌کنم، برای همه هنرمندان احترام قائل هستم، چرا که زحمت می کشند.
* الگوی ورزشی دارید؟
طبیعتاً هر ورزشکاری الگوی ورزشی دارد. در رشته ورزشی خودم الگوی خاص ندارم، چرا که الگو باید در دسترس باشد و همه زندگی ات را وقف آن کنی و حتی یک جاهایی باید از او کپی برداری کنید. سبک بازی بازیکنانی مانند اندرسون و زایتسف را دوست دارم، اینها کسانی بودند که از کودکی تا به امروز شخصیت و نوع زندگی ورزشی شأن برای من قابل احترام بود.
* دوستان ورزشی؟
زینب گیوه و شکوفه صفری از دوستان صمیمی من هستند که صمیمی ترین آن گیوه است، چون سال‌های سال هم تیمی بوده‌ایم و در بلغارستان و مالدیو با یکدیگر حضور داشتیم، حال او وارد عرصه مربیگری شده و برایش آرزوی موفقیت دارم.
* استقلالی یا پرسپولیسی؟
با افتخار می گویم که پرسپولیسی هستم. یک پرسپولیس است و یک ایران
* علاقه به سایر رشته‌ها دارید؟
به غیر از والیبال، علاقه زیادی به فوتبال دارم، بسکتبال، پرتاب وزنه و دوی سرعت را دوست دارم و از تماشای آن لذت می برم. برخی از رشته‌های رزمی مانند تکواندو و کاراته را نیز دنبال می‌کنم و به کشتی نیز علاقه دارم، چرا که یک رشته پهلوانی است.
* شیرین‌ترین خاطره ورزشی؟
یکی از خاطرات شیرین ورزشی ام قرارداد بستن با تیم کوچرن ترکیه است. عملکرد خوب تیم ملی در مسابقات AVC CUP و حضور من در بین ۴ اسپکر برتر مسابقات جام ملت‌های آسیا نیز برایم شیرین بودبود. همچنین قهرمانی ام با تیم پیکان در لیگ برتر کشور از جمله خاطرات شیرینم است.
* شیرین‌ترین خاطره زندگی؟
ازدواج و خوشبختی خواهرانم شیرین‌ترین خاطره زندگی ام است، امیدوارم خانواده ام همیشه در سلامت باشند.
* اهداف شما در والیبال چیست؟
از زمانی که این رشته را آغاز کردم، اهدافی برای خودم تدوین کردم. خیلی چیزها را برای خودم منع کردم تا به اهدافم برسم. مهمترین هدفم، موفقیت تیم ملی کشورم در مسابقات آسیایی است. امیدوارم یک روز بانوان ایران را بر سکوی آسیا ببینم و من نیز این را تجربه کنم یا اینکه حداقل در مسابقات جهانی شرکت کنیم. هدف فردی نیز کسب یک عنوان انفرادی در مسابقات بین المللی است. همچنین دوست دارم شرایط قراردادی ام بهبود پیدا کند. آرزو دارم روزی در سوپر لیگ ترکیه و یکی از لیگ‌های اروپایی توپ بزنم.
* آینده والیبال زنان ایران را چگونه می‌بینید؟
مطمئناً آینده روشن است اما با مسیری که ما در پیش گرفته‌ایم کمی ناامید کننده است چون لیگ خوبی نداریم. تا زمانی که این مشکل حل نشود، مسیر هموار نیست. سرعت پیشرفت لاک پشتی است، امیدوارم شاهد ثبات مدیریتی در بخش بانوان باشیم، پس از آن لیگی با برنامه تر برگزار کنیم، بر روی بازیکنان پایه کار کنیم و بازیکنان خارجی مطرح را در لیگ ایران تزریق کنیم. این کارها باید انجام شود تا والیبال زنان ایران پیشرفت کنند.
* صحبت پایانی؟
سال جدید را به مردم ایران، خانواده والیبال و خانواده خودم تبریک می گویم. امیدوارم سالی پر از موفقیت، شادابی و کامیابی برای تک تک مردم ایران باشد.
نظر شما