خبرگزاری مهر - گروه استانها، آرش صالحی: شهرستان آبیک که در فاصله ۵۰ کیلومتری شهر قزوین قرار دارد، نخستین منطقه پیش روی افرادی است که از طرف پایتخت وارد استان قزوین می‌شوند.
شهری صنعتی و مهاجرنشین که اقتصاد غالب آن بر اساس کشاورزی است و در سال ۱۳۸۰ به عنوان شهرستان انتخاب شد.
آبیک با وسعت ۱۵۳۴ کیلومتر مربع دارای یک شهر، ۲ بخش، ۵ دهستان و ۹۹ روستای زیباست و در کنار ۲ جاده ترانزیتی مهم کشور، یکی بزرگراه و دیگری جاده آسفالته قدیم تهران قرار دارد.
از جاذبه‌های آبیک می‌توان به مقبره رئیس المجاهدین، امامزاده علی شکر ناب، منطقه فشکل دره با آداب و رسوم خاص، زبان رو مانلو و همچنین مناطق ییلاقی زیاران و مراسم باشکوه تعزیه خوانی د روستاهای این منطقه اشاره کرد که به جز ماه‌های محرم و صفر، در سایر روزهای سال هم برپا می‌شود.
مقبره رئیس المجاهدین
این آرامگاه محل دفن میرزا حسن شیخ الاسلام (فرزند میرزا مسعود) رهبر نهضت آزادی خواهان مشروطه در قزوین است؛ مردی ظلم ستیز و مردم دوست که به خاطر مجاهدات و جانفشانی‌های فراوانش در براندازی نظام استبدادی از سوی بزرگان مشروطه به رئیس المجاهدین معروف شد و به ساختن تأسیسات عام المنفعه علاقه زیادی داشت. او در سال ۱۳۳۶ هجری قمری از دنیا رفت و در آرامگاهی که برای خود ساخته بود، مدفون شد.
شیخ الاسلام همچنین در این محل یک آب انبار و چند اتاق بنا کرد و موقوفاتی از جمله یک کاروان سرا و مقداری زمین برای آن تعیین کرد تا از محل عایدات آنها وسایل پذیرایی رایگان از رهگذران و مسافران فراهم آید، ولی یکی از دامادهایش کاروانسرا را تخریب و مصالح آن را به یغما برد و اراضی موقوفه هم به تصرف دیگران درآمد.
این بنا دارای طرحی مستطیل شکل به طول ۱۵ و عرض ۱۲ متر است و مجموعه آن از آجر شکل گرفته و تنها یک ردیف سنگ، هم کف ایوان و دور تا دور آن به کار رفته است.
در روی اتاق مقبره، گنبدی آجری قرار دارد و روی آن با کاشی‌های رنگی با طرح هندسی تزئین شده که در این مقبره تاریخی، همسر رئیس المجاهدین هم مدفون است.
یکی از کارشناسان گردشگری استان در گفتگو با خبرنگار مهر، مقبره رئیس المجاهدین را از جمله میراث فرهنگی مهم قزوین به لحاظ تاریخ سیاسی دانست و گفت: با توجه به حضور مداوم میرزا حسن شیخ الاسلام در مبارزات دوره مشروطه و نقش اثرگذار او در جلوگیری از بازگشت استبداد قاجاری، این بنا برای دوستداران تاریخ و فرهنگ مشروطه ارزش ویژه ای دارد.
رامین سعید خانی با اشاره به موقعیت مکانی این اثر، افزود: از آنجایی که رئیس المجاهدین همیشه مجبور به سفر و حضور در تهران بود و از طرفی هم سفر از قزوین برایش دشوار بود، به همین خاطر مقر سکونت خود را آبیک قرار داد و در نهایت هم محل تدفین خود را این شهر انتخاب کرد که به مثابه پلی بین فرهنگ تهران و قزوین است.
امامزاده علی شکرناب
آرامگاه علی ابن عون (ع) در روستای شکرناب از توابع آبیک قرار دارد. بنای بقعه هشت ضلعی است که هر ضلع آن ۸/۷ متر طول دارد. جرزها و طاق نماهای خارجی با قوس‌های تیزه دار قالب سازی شده‌اند. داخل حرم نیز به شکل هشت ضلعی است و روی هر ضلع آن طاق
نمایی دیده می‌شود و گنبد ترک دار آجری بر روی امامزاده قرار گرفته است.
ورودی حرم در شمال بقعه واقع شده و در کتیبه بالای در ورودی، سال ساخت بنای اصلی حرم ۸۸۴ هجری قمری و نام سازنده آن «درویش نورالدین» ذکر شده است.
منطقه فشگلدره
این منطقه که پشگلدره هم نامیده می‌شود، در بخش مرکزی آبیک قرار دارد و آثار به دست آمده متعلق به هزاره چهارم قبل از میلاد، بر قدمت تاریخی گران سنگ آن گواهی می‌کند.
معیشت غالب مردم ناحیه از راه دامپروری و کشاورزی است و از روستاهای آن می‌توان به آتانک، کهوان، طیخور، توداران، بهجت آباد، صمغ آباد، تازه آباد و جزمه اشاره کرد.
آداب و رسوم، تعزیه خوانی، زبان تاجیکی، طبیعت بکر و ییلاقی بخش زیاران و صنایع دستی آن از شاخصه‌های منحصر به فرد فرهنگی این منطقه محسوب می‌شوند که هر یک به تنهایی منطقه را مستعد جذب گردشگر کرده‌اند.
یکی از فعالان گردشگری منطقه ضمن دعوت از مسافران نوروزی برای بازدید از این منطقه، به خبرنگار مهر گفت: خوشبختانه در این ناحیه اقامت گاه‌های بوم گردی و روستایی زیادی وجود دارد که با ارزان‌ترین نرخ ممکن، امکان اقامت را برای گردشگران مهیا می‌کنند و
خوشبختانه در سال‌های اخیر، اروپایی‌ها سفرهای زیادی به این منطقه داشته‌اند.
مرتضی میرتقی اضافه کرد: اگر میراث فرهنگی استان قزوین به این ناحیه توجه ویژه ای کند، پشگلدره می‌تواند در آینده‌ای نزدیک به قطب گردشگری استان و حتی ایران مبدل شود.
روستای پررمز و راز زرگر
از شاخصه‌های قومی منطقه آبیک می‌توان به قوم زرگر اشاره کرد. این قوم که در روستاهای زرگر، باقرآباد ترک و کرد مستقر هستند خود را مهاجرانی از اروپا و از اعقاب امپراطوری پرتغال در دوران صفوی می‌دانند که در گذشته‌های دور به این ناحیه آمده و در روستای
تاریخی زرگر ساکن شده‌اند.
استخوان بندی و شکل ظاهری مردمان این طایفه آنها را از دیگر اقوام حاضر در ایران متمایز می‌کند.
همچنین زرگری‌ها زبان خاصی دارند که خودشان به آن رومانلویی و مردم منطقه به آن زرگری می‌گویند.
نصرت‌الله زرگر، از ساکنان روستای قشلاق زرگرها از جمله کسانی است که برای اولین بار اشعاری را به این زبان سرود و اشعار چندین شاعر را، از جمله «تیلیم خان» و «ماذون قشقایی» به زبان زرگری ترجمه کرد و از سال ۱۳۷۲ فعالیت خود را در رادیو تهران در برنامه فرهنگ و مردم شروع کرد.
در ضمن «کتاب علی زرگر» ملقب به عاشق کتاب که در روستای زرگر زندگی می‌کند نیز متولد سال ۱۳۰۲ می‌باشد که از سن ۱۲ سالگی به نواختن ساز زهی به نام چگور مشغول است.
او در حال حاضر در روستا زندگی می‌کند و حدود ۱۵ هزار بیت شعر در حافظه خود دارد که یکی از میراث فرهنگی ملموس و از جاذبه‌های مردم شناسی منطقه به شمار می‌آید. نواختن ساز در خانواده عاشق کتاب اهمیت بسزایی دارد و به گفته وی نواختن ساز ژنتیکی می‌باشد زیرا خود به عاشق علیجان اشاره کرد که پدربزرگ مادر خویش بود و در حال حاضر زبان زرگری زبان کاملی است و دارای دستور زبان می‌باشد.
«حسن رضایی باغ بیدی» بررسی زبان شناختی جامعی از زبان روستای زرگر کرده و همچنین «دکتر علی تک روستا» فعالیت چشمگیری در جمع آوری مطالب جهت چاپ فرهنگ لغت کامل زبان زرگری دارد.
بر اساس منابع پژوهش موجود، گستره زبان زرگری از استان قزوین فراتر رفته و به عنوان نمونه اهالی روستای وسمق در شهرستان زرندیه (واقع در استان مرکزی) هم به این زبان تکلم می‌کنند و در استان لرستان، شهر خرم آباد هم طایفه‌ای به نام رومانی (رومیانی) وجود دارد.
با توجه به تمرکز بالای سفر و اقامت نوروزی در استان‌های شمالی و اینکه قزوین، همواره پلی برای ورود به تهران و مناطق مرکزی و غرب کشور است، شهرستان آبیک و جلوه‌های گردشگری آن می‌تواند حسن ختام زیبایی برای گشت و گذار در استان تاریخی قزوین باشد.
نظر شما