به گزارش بازرگانی خبرگزاری مهر، یکی از نزدیکترین دوستانم در زمینه خدمات پرستار بیمار، پرستار کودک و پرستار سالمند با مؤسسه‌ای همکاری داشت. ما که از دبیرستان همدیگر را می‌شناختیم، هنوز نیز با یکدیگر ارتباط گرم و صمیمی داشتیم. از همان دوران دبیرستان هم، وقتی بحث آینده و انتخاب رشته می‌شد، او پرستار شدن را انتخاب می‌کرد. سرانجام هم در همین زمینه شروع به فعالیت کرد. از زمانی که مشغول شده بود، هر زمان که با او صحبت می‌کردم، از شغلی که انتخاب کرده بود، خوشحال و راضی بود.
فرزندم، فرنیا حالا یک سالش شده بود، و زمان مرخصی من برای نگهداری از او داشت به اتمام می‌رسید و من شدیداً دغدغه نگهداری از او در زمانی که منزل نیستم را داشتم. میان حرف‌هایم با مادر و اطرافیانم، به دنبال راه حل مشکلم از زبان آنها بودم. اما راه حل‌هایی که آن‌هایی که به من پیشنهاد می‌دادند، جوابی نبود که من انتظارش را می‌کشیدم.
زمانی که در این باره با دوست دوران دبیرستانم صحبت کردم، او ایده‌ی استخدام پرستار کودک را مناسب می‌دانست. اما من به شدت مخالف بودم. به این دلیل که من آن پرستار را نمی‌شناسم و به توانایی‌های او اطمینان ندارم.
او که خود در زمینه پرستار بیمار فعالیت می‌کرد، نظر دیگری داشت. نظر او این بود که یک پرستار کودک در این زمینه حتی بسیار بیشتر از من به عنوان مادر آموزش‌های خاص و مرتبط گذرانده است. آموزش‌هایی هر دو زمینه روانشناسی و نیز نگهداری و مراقبت از کودک را در بر می‌گرفت.
وقتی نظر او را شنیدم، کاملاً به فکر فرو رفتم. و به این نتیجه رسیدم که حق با اوست. خود من مطالعه و تجربه زیادی در این زمینه نداشتم. تصمیم گرفتم مطالعه خودم را در این باره بیشتر کنم.
از دوستم خواستم مؤسسه خوبی را برای استخدام پرستار کودک به من معرفی کند. که در جواب مؤسسه ایی که خود در آن فعالیت داشت را به من پیشنهاد داد. چرا که می‌گفت از حساسیت‌های مدیر مؤسسه نسبت به استخدام نیروهایی که از هر نظر توانمند و مناسب باشند، آگاهست و همینطور نسبت به دیگر موسساتی که می‌شناسد، در مؤسسه پارسیان آوید سطح آموزش‌های بسیار بیشتر و بالاتری ارائه می‌شود.
شماره مؤسسه را از او گرفتم. روزی که با مدیر مؤسسه و فرد پیشنهادی او به عنوان پرستار فرزندم صحبت کردم، متوجه شدم انتخاب درستی کرده‌ام.
این مطلب، یک خبرآگهی بوده و خبرگزاری مهر در محتوای آن هیچ نظری ندارد.
نظر شما