مجله مهر - شاید یادتان باشد هنرمندی را که برای جلب توجه مردم به افزایش تولید زباله و خطر بحران افزایش این پسماندها، بطری های پسماند را به خود بست و در خیابان ولیعصر تهران به حرکت پرداخت. اکنون این هنرمند تلاشی دیگر را با همین محتوا و مضمون سامان داده است. درباره این اثر جدید، با او مصاحبه ای ترتیب دادهایم تا توضیحات او را در اینباره بشنویم.
لطفا از خودتان و فعالیتهای خود برای ما بیشتر بگویید؟
من مسعود نیکدل هستم. هنرمند طرفدار محیط زیست. این جمله به این معنی است که محتوای آثار هنری من اغلب درباره محیط زیست و در ارتباط با این موضوع است. این مسیر را با اجرای پرفورمنس آرتی در برج میلاد و با موضوع بحران آب آغاز کردم و به تدریج به موضوعات مهم دیگر محیط زیست پرداخته ام. موضوعاتی چون تولید بی رویه زباله، رها کردن ته سیگار ها در بستر فضای شهری و طبیعت، نقش اتومبیل ها در بحران آلودگی هوای شهرها، نقش مردم در کنترل بحران آب و غیره. اکنون نیز با اجرای چیدمان هنری (( پلی به آینده)) شما می توانید، مسعود نیکدل و همسرش خانم شیما رئیسی را به عنوان یک زوج هنری حامی محیط زیست، در کنار هم ببینید، تا به ادامه این مسیر از سوی ما مطمعن باشید.
درباره چیدمان هنری جدید خود برایمان توضیح دهید؟
چیدمان هنری پلی به آینده ، اولین اثر از فاز دوم آثار هنری من، با موضوع هشدار محیط زیستی است. اگر یادتان باشد در مجموعه اول کارهایم، خود به تجربه بحران های محیط زیستی می پرداختم و مخاطبین، با من همذات پنداری می کردند. مثلا تعداد زیادی بطری خالی آب معدنی و نوشابه را به دست و پای خود بستم و مسیر زیادی را در خیابان ولیعصر تهران طی کردم تا دست و پا گیر بودن و معزلات تولید زباله های پلاستیکی را تجربه کنم. اما در این اثر، مخاطب خود به تجربه این شرایط می پردازد. وقتی مخاطبین از طریق آسانسورهای پل هوایی برج آرمیتاژ به پل وارد می شوند و انتظار دیدن یک فضای جذاب شهری را دارند، به ناگاه با انبوه بطری های آویزان شده از فضای داخلی پل، روبرو می شوند. آنها مجبورند از میان این پسماندهایی که تولید کرده اند عبورکنند و به مقصد برسند. به قول این ضرب المثل معروف که می گوید (( یک سوزن به خودت بزن، یک جوالدوز به دیگران))، من در آثار پیش از این، سوزن ها را به خود زده ام و حال وقت آن شده که به دیگران جوالدوز بزنم.
علت اصلی و دلیل شما برای اینهمه مخالفت با بطریهای پلاستیک یا همان پت چیست؟
همه می‌دانیم که در دهه های قبل بطری های شیشه ای برای بسته بندی انواع محصولات خوراکی مورد استفاده قرار می گرفتند. با پیشرفت تکنولوژی و وارد شدن پت ها به بازار تولید، شاهد رشد بی رویه تولید این محصول و استقبال شدید مصرف کنندگان از آن بوده ایم. دلیل اصلی این استقبال هم اطمینان خانواده ها از دسته اول بودن بسته بندی و دفع راحت آن به عنوان پسماند است. مثلا دیگر لزومی ندارد که شیشه نوشابه را به فروشگاه بازگردانند. یا می توانند آب آشامیدنی را به سادگی در اختیار داشته باشند.
اما نکته مهم این است که واقعا چند درصد این بسته بندی ها را جهت بازیافت به مراکز بازیافت تحویل می دهند و آیا مسئولیت دفع درست آنها را نیز به عهده می گیرند؟ آیا تکنولوژی استریرل کردن ظروف شیشه ای نتوانسته همپای دیگر تکنولوژی ها پیشرفت کند تا نگرانی های بهداشتی مردم را برطرف نماید؟
صاحبان صنایع تولیدی، با توجه به تسهیل تولید و بسته بندی و فروش، چه سهمی در بازیافت و برطرف کردن بحران خارج از کنترل تولید پت دارند؟
من مخالف تولید پت نیستم، اما تلاش من این است که این سوالات را در ذهن مخاطبین به وجود آورده و در این زمینه به آنها تلنگری زده باشم.
مدت اجرای این چیدمان، چه مدت است؟
این چیدمان به مدت یک هفته بر روی پل عابر پیاده برج آرمیتاژ گلشن در مشهد، باقی خواهد ماند. تلاش ما با همکاری مسئولان فرهنگی و شهری بر این بوده تا حداکثر تاثیر را بر مخاطبین بگذاریم.
نظر شما