علی باباچاهی - شاعر، در گفتگو با خبرنگار مهر، با بیان این مطلب افزود: روش بیان استثنایی سعدی در حکایت ها که معطوف به نتایج خاصی می شود، چنان غافلگیرکننده است که خواننده با اشتیاق چشمگیری به گونه ای که انگار در عالم شعر به سر می برد، حکایت را دنبال کرده و به پایان می رساند.
وی ادامه داد: سعدی حداقل در سه ژانر ادبی حضور برجسته ای از خود به یادگار گذاشته است که این سه غزل ، نظم و نثر هستند. اگر برای فصاحت و بلاغت تعاریف مختلفی قائل باشیم سعدی درغزل هایش در اوج فصاحت به سر می برد. به عبارتی چنین به نظر می رسد که با اشراف بر زبان ادبی و کتابت و توجه به زبان روزانه مردم ، وی توانست به زبانی گفتاری دست یابد.
این شاعر خاطرنشان کرد: نباید این نکته را فراموش کرد که زبان در غزل سعدی به عنوان وسیله ای برای اطلاع رسانی صرف به کار نمی رود. بلکه نوعی خیال انگیزی مستتر در زبان شعر یا غزل های اوست، که همین مساله او را شاعری منحصر به فرد می نمایاند. اگر قرار باشد هر شاعری چیزی به بدنه ادبیات بیفزاید، باید گفت سعدی موارد گوناگون و درخور توجهی را به ادبیات فارسی افزود. غزل های سعدی، بی نظیر و متمایز و همچنین سهل و ممتنع به نظر می رسد. در نثرها یا حکایات او، سجع و جناس و دیگر صنایع ادبی دلپذیری خاصی دارند.
باباچاهی تصریح کرد: به بیان دیگر سعدی با تسلط بر تمهیدات صناعی نوعی بلاغت را در عرصه نثر خود می نشاند. با توجه به وجود محتوای حکایات سعدی که مبتنی بر پند و اندرز و مسائل حکمی است ، بازهم نوعی شعریت و خیال انگیزی در آثارش به چشم می خورد؛ یعنی در حیطه نثر نیز سعدی به نقطه اوج و تکامل دست می یابد.
نظر شما