به گزارش خبرگزاری مهر، در ابتدای این نشست عبدالجبار کاکایی جنگ و دفاع ایران را پدیده ای مظلوم خواند و گفت: جنگ همانطور که مظلومانه آغاز شد مظلومانه ادامه یافت و مظلومانه پایان گرفت. آغاز جنگ با زمان سهم خواهی قدرت در میان گروه های سیاسی کشور مصادف شد و این روند با فراز و فرود ادامه یافت و در پایان و پس از سالها سرانجام دشمن ما متجاوز شناخته شد.
کاکایی در ادامه، مواردی را در باب آسیب شناسی ادبیات جنگ تشریح کرد و ادامه داد: از یک سو روشنفکران و از سوی دیگر برخی عملکردها باعث شد ادبیات جنگ آسیب ببیند. نویسندگان این وادی نیز جوان و تازه نفس بودند. از طرف دیگر افزودن کلمه مقدس بر دفاع و جنگ ما باعث شد تا در این عرصه کمتر چون و چرایی را شاهد باشیم و کارهای پژوهشی روندی یکسویه داشته باشند و به دنبال آن بخشی از تصویر فراخ و گسترده جنگ تحمیلی ناگفته و تصویر نشده باقی بماند.
کاکایی اضافه کرد: تمام همتی که برای سربلندی ادبیات دفاع مقدس انجام گرفته است معطوف به برپایی جشنواره و مسابقاتی بوده که بیشتر جنبه موسمی و فصلی داشته است و معتقدم کمتر فعالیت پژوهشی و تطبیقی در خصوص ادبیات جنگ به شکل مطلوب انجام شده باشد.
سپس، کمری پژوهشگر دفتر ادبیات مقاومت حوزه هنری نیز در این نشست به سرانجام رسیدن هر بحث و تلاشی را در عرصه ادبیات دفاع مقدس منوط به تعریق دقیق عرصه های مورد بحث و تحلیل داشته های آن عرصه ها دانست و گفت: آنچه در این نشست و فرصت کوتاه گفته خواهد شد بیشتر فی البداهه و تجربی است و نه مستند و با دلیل و مدرک اما واقعیت این است که آنچه در حرکت رو به آینده و فرار و مدنظر ماست معنی چشم انداز را در خود دارد و دست یافتن به آنچه مطلوب و بایسته است بدون برنامه و تحلیل گذشته و حال ادبیات دفاع مقدس میسر نیست.
این نویسنده و پژوهشگر ادبیات دفاع مقدس با طرح چند پرسش، روند صحیح و رو به جلو تولید، نشر و مصرف آثار ادبیات دفاع مقدس را در گرو برنامه ریزی دقیق، هدفمند وجزئی دانست و ادامه داد: نکات مغفول و نادیده انگاشته شده ای در این عرصه است که پس از گذشت این همه سال از پایان یافتن جنگ همچنان درباره آنان به شایستگی سخنی به میان نیامده است. یک نکته ابتدایی این است که اگر ادبیات جنگ را منفصل از ادبیات بدانیم مثل این است که به حیات گیاهی و آزمایشگاهی این شاخه ادبی اعتقاد داشته باشیم و آن را جدی از ادبیات و به معنای درست آن بدانیم. همچنین می توان به روشنی مدعی بود که یکی از ویژگی های ادبیات دفاع ما این است که ادبیات ضد جنگ و تمام عیار است چرا که غایت آن آرمان های ناب انسانی است.
کمری در بخش دیگری از سخنانش به کارکرد نهادهای دولتی در این عرصه اشاره کرد و گفت: تقریبا پنج، شش نهاد تولیدکننده آثار ادبی دفاع مقدس و چند نهاد شبه دولتی در این عرصه در کشور داریم که کمتر سازوکار روشمند و بایسته ای برای تولید آثار شایسته در این مقوله دارند.
علیرضا قزوه - شاعر دفاع مقدس - نیز در ادامه این نشست بخش اعظم مشکلات و موانع بر سر راه تولید و نشر ادبیات دفاع مقدس را موضع گیری نادرست روشنفکران و رکود عناصر و فعالان حاضر در عرصه ادبیات جنگ ذکر کرد و گفت: به اعتقاد من شعر ما جهانی شده اما جهان در تایید این واقعیت لجاجت می کند. ادبیات ما در قرن هفتم زیارتگاه رندان جهان شد و کسانی مثل هانری کربن و ادوارد براون مهر تاییدی بر این وضعیت دارند. اما آنچه می خواهیم توجه شما را به آن معطوف کنیم کار کردن و بهره بردن بیگانگان از گنجینه های ایرانی است و در مقابل کم کاری و ضعف اعتماد به نفس ماست.
قزوه تصریح کرد: ما از آنچه داریم غافلیم و میدان را برای بیگانگان خالی می کنیم. چرا دانشجویان ما موضوع تحقیق خود را پس از گذشت نزدیک به بیست سال از پایان یافتن جنگ در مواردی نادر راجع به ادبیات دفاع مقدس انتخاب می کنند در حالی که می بینیم رساله دکترا در ادبیات جنگ را در فرانسه می گیرند و متعلق به این کشور است . چرا در کتابفروشی ها به زحمت ده عنوان کتاب جنگ و دفاع مقدس از نویسندگان ما دیده می شود؟ آیا جز این است که جریان روشنفکری به ما در این عرصه لطمه زد؟ چرا شعرهای جنگ بیژن نجدی هیچ گاه طرح نشد؟ چرا از شعر فریدون مشیری که در اولین حمله عراق به ایران سروده شد سخنی به میان نیامده؟ آیا جز وجود آفت های روشنفکری می توان دلایل دیگری را ردیف کرد؟ چرا همچنان شعر گفتن درباره یک بسیجی با اما و اگر همراه است ؟ به این سئوال ها باید فکر کرد و پاسخ داد.
نظر شما