به گزارش خبرنگار مهر، نزهت احمدی - مدرس تاریخ، در ابتدای این نشست، جُنگ ها را مخزن بخش مهمی از اطلاعات تاریخی توصیف کرد و گفت: در ایران به جنگهای ادبی توجه شده اما جنگ های تاریخی مهجور مانده اند.
وی با اشاره به پژوهشی که در زمینه جنگ ها در دست انتشار دارد، افزود: کار اصلی ما روی جنگ های تاریخی وقف نامه های دوره صفوی بوده است و در این مجموعه ها -همان گونه که از تعریف جنگ برمی آید- گاه به افرادی مشهور یا عامی بر می خوریم که مطالبی را که مورد علاقه شان بوده نوشته اند و باقی گذاشته اند. این مطالب گونه های مختلفی را در بر می گیرد؛ از جمله شعر، کتب فقهی، داستان، خاطرات و تاریخ.
میلاد عظیمی - جنگ پژوه ادبی، نیز در این نشست به مطالعه ای که در مورد جنگ های ادبی صورت داده اشاره کرد و گفت: کار من به جنگهای ادبی قرن هشتم و نیمه اول قرن نهم اختصاص دارد و بیشتر از منظر شعر به آنها پرداخته ام. پیشینه کار جنگ پژوهی در ایران به مطالعات علامه قزوینی و به 80 سال پیش بر می گردد. پس از او نیز مجتبی مینوی و سعید نفیسی این کار را ادامه دادند.
وی افزود: جنگها اساسی ترین منبع برای نوشتن تاریخ ادبیات اند اما متاسفانه بهترین تاریخ ادبیات ما که از آن ذبیح الله صفا است از این نظر بسیار فقیر است. در واقع جنگ پژوهی از عمده ترین منابع تصحیح انتقادی متون از جمله دیوان شاعران اند.
سپس جواد بشری نیز با تاکید بر اهمیت جنگها در بازیابی تاریخ و نسخ خطی مختلف گفت: معلوم نیست اگر ما جنگی مانند لباب الالباب محمد عوفی را نداشتیم چه می کردیم؛ چرا که اگر نبود ما حتی اسامی بسیاری از شاعران را هم نمی دانستیم.جنگ ها هستند که اطلاعات تکمیلی یک اثر و یا نویسنده را به ما می دهند و می توانند پرونده ای را باز کنند.
وی با ارائه یک تقسیم بندی از جنگ ها اضافه کرد: برخی از جنگ ها کشکول مانند هستند و در واقع دفترچه یادداشت های یک عالم در دوره ای خاص هستند. برخی نیز فصل بندی هایشان موضوعی است اما برخی از جنگ ها هم که پراکنده تر هستند، بسیار مهم به شمار می آیند. مهمترین جنگ های شعری جنگ های هستند که دسته بندی های خاصی دارند.
نظر شما