به گزارش خبرگزاری مهر، این پروتئین وقتی وارد عمل می شود که سلول های سرطانی بخواهند از محل اصلی خود که سرطان اولیه را در آن شکل داده اند برای ایجاد تومرهای ثانویه به محل دیگری حرکت کنند .
توانایی حرکت سلول ها به نقاط دیگر بدن برای مثال، در سیستم ایمنی یا در تشکیل و توسعه جنین یکی از مهمترین فرایندهای فیزیولوژیکی به شمار می رود اما در مورد تومرها، این مهاجرت به معنی انتشار بیماری در دیگر بخش های بدن است .
در این خصوص دانیلا وینیژنوی از موسسه کوری در پاریس اظهار داشت: " از آنجا که سلول های سرطانی توانایی حرکت و تجاوز به بافت های دیگر را دارند، باعث گسترش بیماری می شوند. این رفتار وابسته به اندامک هایی است که در تمام سلول های دارای قابلیت حرکت حضور دارند. به اندامک های پروتئینی " لژنشین " می گویند. لژنشین ها محیط های خارجی را پیدا کرده و به سلول کمک می کنند که درخصوص زمان حرکت تصمیم بگیرد."
این تحقیق با عنوان "مهاجرت سلول ها : از مولکول ها تا ارگانیسم های بیماری" توسط محققان مدرسه پزشکی مولکولی اروپا، دانشگاه مطالعات میلان، بنیاد غددشناسی مولکولی فیرک و موسسه غددشناسی اروپا انجام شد.
بر اساس گزارش پایگاه خبری گالیله، این تحقیق نشان می دهد که تمرکز اندامک های لژنشین در فاز دوم توسعه تومرها افزایش می یابد. به عبارت دیگر، هرچه تومرها به به نقاط بیشتری از بدن راه یابند و بیماری را توسعه دهند، برتعداد این اندامک ها افزوده شده و درمان از شانس کمتری برخوردار می شود.
نظر شما