به گزارش خبرنگار مهر ، بسیاری از آثار تاریخی و باستانی ایران قابلیت ثبت جهانی و همچنین جذب گردشگران بی شمار را دارند اما متاسفانه تبلیغات گسترده ای در خصوص معرفی این آثار صورت نگرفته و همین امر مانع شناخت ایران درعرصه بین المللی شده است .
تحقیقات انجام شده نشان می دهد عدم توجه و رسیدگی به آثار تاریخی از سوی مسئولان، مردم و عدم آگاهی از ارزش واقعی آنها باعث تخریب 17 درصدی و همچنین عدم وجود مدیریت کارآمد برای نگهداری آثار نیز باعث تخریب 14 درصدی آثار تاریخی می شود.
همچنین بروز بلایای طبیعی مانند سیل ، زلزله و... نیز تا 8 درصد احتمال تخریب را برای آثار تاریخی و باستانی ایجاد می کند ، بنابراین هر ساله کشورها به منظور جلوگیری از تخریب و همچنین معرفی آثار تاریخی شاخص خود سعی می کنند تعدادی از این آنها را در فهرست آثار بین المللی به ثبت برسانند .
از سویی دیگر ثبت بین المللی آثار تاریخی علاوه بر حفظ ، مانع سوء استفاده های شخصی و تجاری از اثر نیزخواهد شد .
ایران با دارا بودن حدود یک میلیون و 200 هزار آثار تاریخی و محوطه های باستانی در ردیف 10 کشور برتر دنیا قرار گرفته است اما از این میان فقط 8 اثر تاریخی مانند تخت جمشید و میدان امام اصفهان در سال 1979 ، زیگورات چغازنبیل در سال 1979 ، تخت سلیمان در سال 2003 ، پاسارگاد در سال 2004 ، ارگ بم در سال 2004 ، گنبد سلطانیه در سال 2005 و بیستون کرمانشاه نیز در سال 2006 در فهرست آثار بین المللی به ثبت رسیده اند.
هر ساله کشورهای مختلف تمام تلاش خود را برای ثبت بهترین و منحصربه فرد ترین آثار تاریخی شان انجام می دهند ، کشوری مانند ایتالیا در هر سال چندین مورد از آثار تاریخی خود را به ثبت رسانده است بطوریکه از سال 1979 تا 2006 بیش از 40 مورد آثار ثبت شده بین المللی دارد .
همچنین ایالت متحده آمریکا نیز از میان بیش از 100 پارک موجود ، 18 مورد را به ثبت بین المللی رسانده و ثبت مابقی آثار خود را نیز در دست اجرا دارد .
براساس این گزارش ، کشورهایی مانند برزیل ( از سال 1980 تا2001 ) 17 اثر، استرالیا ( از سال 1981 تا 2004 ) 16 اثر ، فرانسه ( از سال 1979 تا 2005 ) 33 اثر ، چین ( از سال 1987 تا 2006 ) 34 اثر و آلمان نیز( از سال 1978 تا 2006 ) با 30 اثر بیشترین آثارتاریخی ثبتی بین المللی را درمیان کشورهای دیگر دارند .
از سوی دیگر کشورهایی مانند افغانستان دو اثر ثبتی طی سالهای 2002 و 2003 ، آلبانی دو اثر در سالهای 1992 و 2005 ، ارمنستان 3 اثر در سالهای 1996 تا 2000 ، جمهوری آذربایجان و بحرین نیز هرکدام یک اثر در سال 2000 و 2005 ، بنگلادش 3 اثر طی سالهای 985 تا 1997 ، بلاروس نیز 3 اثر طی سالهای 2000 تا 2005 ، بولیوی 6 اثر ثبتی طی سالهای 1987 تا 2000 و همچنین کامرون و کامبوج نیز هر کدام با ثبت یک اثر جزء ضعیف ترین کشورها در زمینه ثبت بین المللی آثار تاریخی هستند .
البته کشورهایی مانند کرواسی ، کنگو ، کوبا ، شیلی و بلغار هر کدام با ثبت 8 اثر تاریخی که در فهرست آثارجهانی به ثبت رسیده اند هم ردیف ایران قراردارند این درحالی است که آثار تاریخی موجود در کشورما بسیار بیشتر از آثار این کشورهاست .
کارشناسان معتقدند، کندی روند ثبت بین المللی آثار تاریخی بدلیل عدم شناخت دقیق از آثار منحصربه فرد ایران و همچنین عدم ثبت ملی برخی از آنهاست .
همچنین در برخی موارد اطلاعات کلی اثر که در قالب پرونده ای برای ثبت به یونسکو ارسال می شود کامل نیست و همین امر ثبت اثر را یکسال به تاخیر می اندازد و در شرایطی که هر سال یک پرونده برای ثبت بین المللی بررسی می شود بنابراین بهتر است از زمان ، نهایت بهره برداری صورت گیرد.
در مجموع این سوال مطرح است که با وجود آثار تاریخی و جاذبه های بی شمار ایران ، چند سال زمان برای ثبت بین المللی آنها لازم است و چنانچه روند ثبت به همین کندی پیش رود آیا طی سالهای آینده هنوز هم این آثار سالم و پابرجا خواهند بود؟
نظر شما