عرفه پایان دلتنگی از روضه / راز و نیاز با طعم کرونا در بجنورد

خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها، روز عرفه برای خیلی‌ها خاص است. آنها روزی، سلامتی، خواسته‌ها و نیازهای خود را در این روز به دست می‌آورند. روزی که با کلمات بیان شده از زبان سرور و سالار شهیدان عجین شده است.

اما روز عرفه سال ۹۹ متفاوت بود. مانند تمام مناسبت‌های دیگر امسال. تفاوتی از جنس محدودیت؛ اما این محدودیت شور و شوق، اشتیاق و علاقه و نیاز مردم به این روز و این دعا را کاهش نداده بود.

این دعا در بسیاری از نقاط خراسان شمالی و مرکز استان، به خصوص در نقاط غیر سر پوشیده برگزار شد. اما با مراقبت‌های ویژه.

یکی از این نقاط، مزار شهدای گمنام بجنورد بود. نقطه‌ای در نزدیکی و بالا دست امام زاده، سید عباس بن موسی بن جعفر (ع) که به دلیل زیادی جمعیت و رعایت فاصله اجتماعی، این دو نقطه در آستانه اتصال بودند.

مداح شروع کرد. صداهای ناله خیلی زود بالا گرفت. انگار دردی در مردم وجود داشت. دردهایی که بوی دوری می‌داد؛ دوری از روضه، دوری از حسین (ع)، دوری از شادی و جشن‌های اعیاد، و دوری از اربعینی که معلوم نیست امسال برگزار شود یا نه.

مردم دل نگران اشک می‌ریختند و آه می‌کشیدند اما با امید فراوان، دعاهایی که از زبان اربابشان بیان شده بود را می‌خواندند تا مگر گره‌ها باز شود؛ گره‌ی این بیماری نحس که همه بخش‌های زندگی را مختل کرده.

رعایت کامل مسائل بهداشتی در دل دعاخوانی

سید محمد که جوانی حدوداً ۲۴ ساله بود که حال عجیبی داشت و اشکش لحظه‌ای خشک نمی‌شد. پس از پایان مراسم با این جوان گفتگوی کوتاهی کردیم و از علت این اشک‌ها پرسیدیم.

وی دلتنگی را عامل اصلی اشک‌هایش عنوان کرد. دلتنگی از روضه که ماه‌هاست از آن دور شده.

محمد می‌گوید وسواس نه چندان کمی در حوزه رعایت مسائل بهداشتی دارد و به همین خاطر از حضور در تجمع‌ها خودداری می‌کرد اما دیگر در روز عرفه دلش طاقت نیاورد و دل را به دریا زد.

این جوان حضور در محیط سر باز را علتی دانست که خود را توجیه کند که به مراسم بیاید. او می‌گوید ماسک، دستکش و وسایل شخصی‌ام را با خود آورده‌ام و در محل سر باز نیز با فاصله از دیگران نشسته‌ام تا هیچ خطری خود و خانواده‌ام را تهدید نکند.

اخلاق خوش با خانواده همان عبادت است

خوشبختانه فاصله اجتماعی به خوبی رعایت شده بود. خانواده‌ها با فاصله چند متری برای خود حصیری آورده بودند و بر اطراف شهدای گمنام نشسته بودند. محمدرضا با همسر و دو فرزند خود به این مراسم آمده بود و اندکی دور تر از جمعیت نشسته بود.

هرچند دو فرزند این خانواده فرصت زیادی برای عبادت به این زوج نمی‌دادند اما گویی محمدرضا و همسرش از این موضوع ناراحت نبودند. وقتی با آنها صحبت را آغاز کردیم و از شیطنت فرزندان پرسیدیم آنها فرزندان را نعمت‌های خداوند دانستند و معتقد بودند مهربانی و رفتار خوب با فرزند چیزی جز عبادت نیست.

همسر محمد رضا نیز دائم مشغول بازی و سرگرم کردن فرزند دو ساله خود بود اما در گفتگوی کوتاهی که با ما داشت تاکید کرد که باید فرزند را از همان کودکی با محیط‌های این چنینی آشنا کرد تا خوی و منش حسینی بگیرد.

وی گریزی به دعای عرفه نیز زد و گفت: عرفه فرصتی برای افرادی است که شب‌های قدر را از دست داده‌اند؛ همواره سعی می‌کنم برای خواندن این دعا زمان کافی بگذارم که به نظر می‌رسد آقا محمدرضا باید در منزل با کودکان بازی کند تا فرصتی برای خواندن دعا پیدا کنم.

شیوه حاجت خواستن را از عرفه یاد بگیریم

حجت الاسلام علی ولی زاده، طلبه فعال بجنوردی نیز در گفتگو با مهر ضمن تشکر از برپا کنندگان این مراسم معنوی، اظهار کرد: دعای امام حسین (ع) در روز عرفه هم از نظر جایگاه امام که در آن اوضاع با خانواده خود می‌ایستد و دعای عرفه را می‌خوانند و هم از نظر معنا بسیار پراهمیت است. قطعاً اگر کسی با این دعا مأنوس شود، می‌تواند ثمرات زیادی را در ادامه راه خود در مسیر بندگی کسب کند.

وی افزود: خصوصاً فرازهایی که اباعبدالله به صورت مستقیم با خداوند گفتگو می‌کنند می‌تواند ثمر بخش باشد و به ما آموزش‌های خوبی می‌دهد. خوب است انسان زمانی که با خداوند راز و نیاز می‌کند از خدا حاجت‌های خود را بخواهد؛ اما مهم‌تر از آن شیوه بیان و حاجت خواستن است. ما باید شیوه خواستن از خداوند را یاد بگیریم.

ولی زاده در انتها گفت: مهم‌ترین بخش این دعا نیز شکر است. ما باید شاکر خداوند متعال بابت نعمت‌های فراوانش باشیم. امام ما به ما یاد می‌دهد باید شاکر چه نعمت‌هایی باشیم.