آمیتاب باچان در مراسم فرش سبز IIFA
به گزارش خبرگزاری فرانسه، آمیتاب باچان، ابرستاره سینمای هند به همراه پسر بازیگرش آبیشک و عروساش آیشواریا رای ـ نمونه هندی زوج براد پیت و آنجلینا جولی ـ اعلام کرده اند سال آینده در یک تور نمایشی در 18 کشور شرکت می کنند. این سه نفر که حتی برای کسانی که آشنایی زیادی با بالیوود ندارند چهره هایی شناخته شده هستند، ماه گذشته نیز در کنار گروهی از فیلمسازان هندی برای تبلیغ فیلم های جدید به کن رفته بودند.
توجه روزافزون به سینمای هند نشان می دهد این جور تلاش ها بی فایده نبوده است. در بریتانیا و ایرلند، دومین بازار بزرگ بالیوود در سطح جهان، مجموع فروش فیلم های هندی با دو برابر افزایش از 7/5 میلیون پوند در سال 1999 به 4/12 میلیون پوند در سال 2005 رسید. با وجود چنین موفقیت هایی میزان مقبولیت فیلم های هندی در سطح جهان هنوز خیلی چشمگیر نیست.
تاکنون تنها سه فیلم بالیوودی توانسته اند به فهرست نهایی اسکار فیلم غیرانگلیسی زبان راه پیدا کنند: "لاگان" (2001)، "سلام بمبئی" (1988) و "مادر هند" (1957). کارشناسان و دست اندرکاران این مشکلات را ناشی از نوع تحول بالیوود هم به عنوان یک صنعت و هم در قالب مضامین فرهنگی و هنری می دانند.
به اعتقاد جف جونز، استاد تاریخ بازرگانی در مدرسه بازرگانی هاروارد بوستن، احتمالا درآمد پائین یکی از دلایل بالیوود برای مطرح کردن خود در سطح بین المللی است. سال 2005 مجموع درآمد بالیوود 575 میلیون دلار بود که در مقایسه با درآمد 23 میلیارد دلاری هالیوود رقم ناچیزی است. جونز به خبرگزاری فرانسه گفت: "در هند قیمت هر بلیت سینما به طور متوسط 30 سنت است، در حالی که در سطح جهانی یک بلیت چهار دلار و 70 سنت فروخته می شود."
اما جونز پیش بینی کرد طرح های بالیوود برای کسب درآمد بیشتر می تواند به واسطه مبنای مالی ضعیف صنعت و اختلالات تولید، توزیع و نمایش با مانع مواجه شود. این وضعیت در تقابل با شرایط استودیوهای آمریکایی نظیر فاکس قرن بیستم است که معمولا همه این موارد را زیر یک چتر دارند.
جونز گفت: "تا همین چند سال پیش بالیوود به قدری گسیخته و غیرحرفه ای بود که عملا بیرون کشور هیچ شانسی برای بازاریابی نداشت. دولت هند تازه سال 2001 بالیوود را به عنوان یک صنعت به رسمیت شناخت. یعنی تا پیش از آن بخش زیادی از سرمایه گذاری روی فیلم های هندی توسط منابع تبهکار صورت می گرفت."
این موقعیت باعث شده بود بازیگران و کارگردانان به راحتی تهدید به مرگ شوند. سال 2000 راکش روشن، تهیه کننده و کارگردان مورد حمله گروهی آدمکش قرار گرفت و به شدت مجروح شد. جونز در پاسخ به این سئوال که رفع این مشکلات چند سال طول می کشد، گفت: "احتمالا 10 سال یا چیزی در این حدود یا با توجه به سرعت حرکت آنها در حال حاضر، شاید پنج سال."
گروهی هم دلایل هنری و فرهنگی را مانع آن می دانند که بالیوود بتواند واقعا جهانی شود. ناصرالدین شاه، بازیگر و کارگردان شناخته شده هندی که در "عروسمی موسمی" (2001) نقش آفرینی کرد اوایل امسال به رادیو BBC گفت کیفیت فیلم های بالیوود در حد فیلم های ایرانی، کره ای با مکزیکی نیست. او افزود: "این کشورها بهترین فیلم ها را تولید می کنند، آن وقت ما هنوز سرگرم فرمول قدیمی و قابل اطمینان آشنایی پسر و دختر است. فکر می کنم به همین خاطر فیلم هایمان را جدی نمی گیرند."
در همین حال، به اعتقاد بابی دیول، تفاوت های فرهنگی می تواند مانع گسترش فیلم های بالیوودی باشد. او گفت: "خیلی از آسیایی های بریتانیا می خواهند فیلم های بالیوودی ببیند، اما به نظر من به خاطر تفاوت های فرهنگی، برای انگلیسی ها هنوز دیدن این فیلم ها جالب نیست." آمیتاب باچان هم چنین عقیده ای دارد. او در IIFA به خبرنگاران گفت: "در سال های اخیر سینمای هند دست کم گرفته شده، اما پوشش خبری مراسم نشان داد پس از چند سال زحمت و تلاش این سینما پیشرفت هایی داشته است."
جونز تائید می کند: "مضامین فیلم های هندی واقعا در حال تغییر است و با پرداختن به مضامین جدید به تدریج از قالب های سنتی فاصله می گیرد." یکی دیگر از نشانه های مثبت برای آینده بالیوود، بیشتر شدن میزان توجه هالیوود به هند است که سرمایه گذاری سونی پیکچرز در فیلم Saawariya به کارگردانی سانجی لیلا بانسالی از نشانه های آن است.
پیش از این چنین توجهی به فیلم هایی مانند "ببر خیزکرده، اژدهای پنهان" (2000) و "خانه خنجرهای پران" (2004)، سینمای چین را روی نقشه فیلمسازی برجسته کرد. چه بالیوود علیه هالیوود وارد عمل شود و چه کنار آن قرار بگیرد، آینده ای خوب در انتظار سینمای هند است.
نظر شما