به گزارش خبرگزاری مهر، علی دهباشی در آغاز این مراسم گفت : انگیزه بخارا از برپایی این شب ها ادای دینی بوده است نسبت به خدمات فرهنگی همکاران خود. برای بخارا ارزش های فرهنگی و مطبوعاتی اهمیت داشته است و از این به خود می بالد که می تواند در تجلیل از همکاران مطبوعاتی پیشگام باشد.
وی تصریح کرد: « تندیس » اولین تجربه مطبوعاتی در حوزه هنرهای تجسمی است که از ابتدا فاصله زمانی انتشار خود را هفتگی اعلام کرد و از آن جا که این زمان بندی با شرایط فرهنگی هماهنگی نداشت پس از 25 شماره ترتیب انتشار آن رسما به دو هفته نامه تغییر پیدا کرد و از آن پس به طور منظم و هر سال 25 شماره به دست مخاطبین خود رسانده است .
مدیر مجله بخارا ادامه داد: با نگاهی آماری به تندیس باید گفت به جز نقدها و یادداشت‌هایی که بر نمایشگاه‌های هنری تجسمی نوشته شده، بیشترین مطالب در میان شاخه‌های هنرهای تجسمی با 146 نوشته به نقاشی اختصاص دارد. گرافیک، مجسمه‌سازی، عکاسی، هنر جدید و طراحی نیز به ترتیب با اعداد 130، 126، 116، 87 و 74 در ردیف‌های پس از نقاشی از نظر تعداد مطالب نگارش شده هستند.
دهباشی افزود: تندیس طی صد شماره توانسته است 49 هنرمند مجسمه‌ساز، 29 هنرمند عکاس، 35 هنرمند نقاش، 28 هنرمند در هنر جدید، 21 طراح و 27 گرافیست خارجی را به خوانندگانش معرفی کند. در این خصوص تعداد هنرمندان در حوزه مجسمه در شرایطی که به نظر می‌رسد بیشترین توجه نشریه به هنر نقاشی بوده است، قابل تأمل است. همچنین معرفی هنرمندان طراح به نظر یکی از مواردی است که در میان نشریات داخلی، تندیس در آن پیشرو بوده است.
وی تاکید کرد: براساس یک فرضیه نه چندان قابل اعتنا و شاید ابطال‌پذیر که کثیری از هنرمندان ایرانی مقیم اروپا و آمریکا آن را اعلام و بسیاری دیگر بر آن صحه گذاشته‌اند، تندیس تنها دوهفته‌نامه تخصصی هنرهای تجسمی معاصر است. البته در ادامه این فرضیه می‌توان گفت که بی‌گمان هستند ماهنامه‌هایی که چندین برابر نشریه نحیف تندیس قطر دارند و با نگاهی تخصصی‌تر مثلاً تنها در شاخه گرافیک یا عکاسی، کار خود را دنبال می‌کنند و یا هستند هفته‌نامه‌هایی که به صورت لایی در روزنامه‌های کثیرالانتشار خارجی به چاپ می‌رسند اما دو هفته‌نامه‌ایی که هویت مستقل داشته باشد، ظاهراً وجود ندارد.بدیهی است ذکر این ادعا پیش از آنکه تفاخری را به دنبال داشته باشد، موید نیاز، استعداد و یا پتانسیلی است که در کشور ما وجود داشته و دارد و تندیس نیز ماحصل آن است.
سپس حسن حامدی سردبیر « تندیس » با تشکر از مجله بخارا در برگزاری چنین مراسمی گفت: کاش در شرایط دشوار امروز که به فرهنگ کمتر پرداخته می شود ، نشریات بیشتری می توانست منتشر شود و مخاطبین بیشتری را نیز به خود می خواند و از تمام کسانی که بی هیچ چشمداشتی در این پنج سال همراه تندیس بودند و به حیات ادبی این نشریه یاری رساندند سپاسگزاری کرد.
پس از آن آیدین آغداشلو اظهار داشت : برای من نهایت افتخار است که در جمع دوستان باشم و چند جمله از باب همدلی عرض کنم. امیدوارم این چند کلمه از معنایی حکایت کند که معنای مشترک همه ما باشد. در اینجا به دو نکته اصلی به عنوان دو مطلب محوری اشاره می کنم . در وهله اول مجله تندیس مجله مهمی است و قبل از آنکه مهم باشد مجله لازمی است. اگر به تاریخ نشر در باب هنرهای تجسمی نگاه کنیم ، می بینیم که انتشار یک مجله در این خصوص چه کار عظیمی است .
وی اضافه کرد: عمر چنین مجله هایی زیاد نیست . حتی مجله « خروس جنگی » ( اولین مجله مطرح در عرصه مدرنیسم ) چندان دوام نیاورد. اهمیت چنین مجله ای به وجود آوردن نسلی از اهل قلم است. تا وقتی نشریاتی مثل تندیس نداشته باشیم نمی توانیم اهل قلم و ناقدینی را در این زمینه داشته باشیم . اهمیت مجله در این است که برعکس روزنامه ها که روزانه منتشر می شوند و از یاد می روند مجله این امکان را دارد که می شود آن را جلد کرد و نگهش داشت. هنر جدید عرصه بسیار گسترده ای دارد. به همه چیز امکان حضور می دهد. هیچ چیز در آن محدود نیست. وقتی چنین است کار منقد دشوار می شود.
آغداشلو ادامه داد: آرزو می کنم که مجله تندیس در جاهایی پخش شود که هنوز باب نقد و تحلیل باز نشده. چنین مجله ای نه تنها برای مخاطبین خود توضیح می دهد در جهان چه می گذرد بلکه راه تمیز کپی را از اصل فراهم می کند و من آنها را تحسین می کنم و همینطور این آزاد اندیشی را در گردانندگان این مجله می ستایم و می خواهم به خودمان بگویم که کمتر اهل دسته بندی باشیم و به دنبال حقیقت برویم و بکوشیم تا درخت فرهنگ تن آورتر شود.
در ادامه، جواد مجابی خطاب به حاضران گفت: هنر در درجه اول یک لذت ذهنی است و هنرمند از ذهن خودش به مخاطب پل می بندد و جز همدلی چیزی نمی خواهد. اما بی اعتنایی خلایق و بی اعتنایی سیاست گذاران دولتی همواره باعث رنجش نقاشان و هنرمندان تجسمی شده است .
این نویسنده و کاریکاتوریست افزود: از اولین نشریه ها در این زمینه می توان به « خروس جنگی » اشاره کرد که کمی افراطی بودند و به سنت حمله می کردند بی آنکه آن را به درستی بشناسند. نوآوری را تمجید می کردند بی آنکه آن را به درستی تعریف کنند. اما به هر حال پایه خوبی بودند. بعد مجله « نقش و نگار » بود که وزارت فرهنگ و هنر آن زمان در می آورد به سردبیری سیمین دانشور که دنبال فکر ایرانی و تکنیک غربی بود که به هر حال ناکام ماند. بعد مجله « هنر و مردم » بود که خیلی خوب کار کرد و کسانی چون یحیی ذکاء و دکتر سمسار در آن کار می کردند و بخشی از نقاشی عصر قاجار را به ما شناساندند. و بعد در این سال ها « طاووس » ، « تندیس » و « حرفه هنرمند » و به نظر من دوره تازه ای شروع شده است .
مجابی تصریح کرد: در جایی که فضای فرهنگی پویا وجود ندارد پایمردی عده ای که به صرف آرمان های اصیل خودشان کوشش می کنند نشریه ای را ادامه بدهند و به صد شماره برسانند چیزی شبیه معجزه است .
در پایان این مراسم، جوایزی به طراحان جلد صدمین شماره تندیس اعطا شد.
نظر شما