جسارت و تواضع فکری رورتی مثال‌زدنی بود

به گزارش خبرگزاری مهر، رورتی طی دوران فعالیت آکادمیک خود که بیش از چهاردهه به طول انجامید آثار گسترده و کتابهای بسیار و مقالات متعددی برای روزنامه ها ومجلات منتشر کرد. وی زمانی گفت که خط مشی خود را با هدف یافتن علت سودمندی فلسفه، اگر علتی وجود داشته باشد، سپری کرده است.

علی رغم آنکه دیدگاههای جنجال برانگیز وی بشدت مورد انتقاد قرار می گرفتند اما همچنان مورد حمایت طرفداران فلسفه پراگماتیسم قرار داشته و دارد؛ بسیاری اعتقاد دارند که وی سرآمد فیلسوفان زمان خود محسوب می شود.

جی رورتی فرزند ریچارد رورتی دیروز یکشنبه 20 خرداد درباره پدر خود گفت: پدرم اعتقاد داشت که اندیشه‌هایش بدون اتکا به شخصیت عمومی وی بوده و مستقل قلمداد می‌شود. وی همواره منتقدان خود را با پاسخهای مستدل می پذیرفت و همواره آماده مطرح کردن پرسش درباره فرضیه های خود بود.

ورود رورتی به دانشگاه استفورد در سال 1988 موفقیت قابل توجهی برای این دانشگاه بود. رورتی خط مشی تدریس خود را در سال 1958 در ولسلی آغاز کرده و قسمت اعظم فعالیت خود را در پرینستون گذراند به طوری که طی سالهای 1961 تا 1982 در این دانشگاه به تدریس پرداخت و پس از آن از سال 1982 تا 1998 پیش از سفر به استفورد در دانشگاه ویرجینیا اقامت گزید.

سث لیرر رئیس دپارتمان ادبیات تطبیقی دانشگاه استنفورد آن دوره، درباره رورتی گفت: استخدام وی در جامعه استنفورد و جامعه دانشمندان ملی نشانه این بود که این دانشگاه نسبت به جایگاه مطالعه ادبیات و علوم انسانی بسیار جدی است.

براساس بیانیه دانشگاه استنفورد که پس از مرگ وی صادر شد تصمیم وی برای تدریس در دپارتمان ادبیات تطبیقی به جای دپارتمان فلسفی نشان دهنده اعتقاد وی به گفتگوی ادبیات و فلسفه به عنوان بخشی از گفتگویی واحد است.

جرم اسچیویند دوست و استاد فلسفه دانشگاه جان هاپکینز طی بیانیه دانشگاه استنفورد به مناسب مرگ رورتی اظهار داشت: رورتی نگاه عجیبی به فلسفه داشت. وی یکی از شخصتیهای برجسته در به چالش طلبیدن فضیلتهای مورد توافق فلسفه تحلیلی و همچنین فضیلتهای مورد توافق فلسفه قاره ای بود.

مارتا نوسبام استاد حقوق واخلاق دانشگاه شیکاگو نیز درباره ریچارد رورتی گفت: وی متفکری دلیر و جسوری بود که سهم بزرگی در فرهنگ عمومی ما داشت و از دست دادن وی یک خسارت جبران ناپذیر است.

مایکل ویلیامز، رئیس دپارتمان فلسفه جان هاپکینز اظهار داشت که رورتی به عنوان یکی از مربیان به وی آموخته است که هیچ بنیاد دائمی و ثابتی برای هیچ امری که در معرض تغییر است وجود ندارد. گاهی ما این اصل را عاملی برای ناامیدی می دانیم اما وی این اصل را علت امید دانست چرا که بیان این اصل بدین معنا است که ما همواره می توانیم بهتراز پیش باشیم.

ویلیامز معتقد است که رورتی به جای آنکه تلاش کند ماهیت وجودی انسان را تعریف کند می آموزد که ما باید خلاقانه به احتمالات جدید بیندیشیم، که چه باشیم و چگونه زندگی کنیم. وی اظهار می داشت که ما تابع چگونگی رخداد امور نیستیم. وی از پراگماتسم به مثابه فلسفه جهت‌دار (oriented) صحبت می کرد.

هانس اولریش گوم برشت استاد ادبیات دانشگاه استنفورد که در انتقال رورتی به این دانشگاه نقش مهمی داشت گفت: حضور توانا و غیرقابل باور وی به عنوان مدرس و نویسنده وی را به الگویی برای شهروندی تبدیل کرده بود. کلاسهای وی همواره با تعداد قابل توجهی از دانشجویان دوره کارشناسی پر می شد.

اگرچه رورتی به عنوان یکی از هوشمندترین متفکران جهان شناخته می شد، اما رفتاری متواضعانه داشت. براساس اظهارات فرزندش وی در زندگی شخصی و حرفه ای خود مهربان و بخشنده بود. رورتی به مدت 20 سال از بورسیه فول برایت حمایت می کرد و همواره برای هرکسی که از وی درخواست کرده بود نسخه هایی از آثار خود را پست می کرد و به نامه ها و پستهای الکترونیک دانشجویان جوان، طرفداران و منتقدان پاسخ می داد.

ریچارد رورتی روز جمعه 18 خرداد ماه به علت سرطان لوزالمعده در منزل خود درگذشت.