زمین ها و آدم های خاکی فراموش می شوند / پول های بی زحمت و رفتن از میان مردم

به گزارش خبرنگار مهر، فرهنگ غنی ایرانی حکایات بسیاری را برای ما به میراث گذشته که سر سوزنی توجه به آن می تواند دنیایی آرمانی عایدمان کند. آن کودک تنبلی را به خاطر بیاورید که پند پدرش را ندید می گرفت و به جای اینکه تن به کار بدهد ، خودش را مخفی می کرد تا شب هنگام با پولی که مخفیانه از مادر می گرفت، پدر را فریب دهد. پدر هم هر بار پول را به تنور می انداخت و پسر دریغ از کوچک ترین عکس العمل برای نجات دسترنج یک روز کاری خویش. اما یک روز که آن پسر واقعا از راه کار و تلاش  پول به دست آورده بود ، دست خود را تا بازو داخل کوره سوزان کرد و آن وقت بود که پدر گفت: " معلوم شد برای این پول زحمت کشیدی".

امروز در ورزش و بویژه در فوتبال ما شاهد هزینه شدن پول های بی حسابی هستیم که عایدی برای ورزش به دنبال نخواهد داشت چرا که ورزشکار در حکم همان پسربچه حکایت است که برای این پول ها عرق نریخته و نتیجه این می شود که امروز پس از گذشت این همه سال ، به جای اینکه شاهد رشد فوتبال کشور باشیم، چه بسا درجا زده ایم و پسرفت هم داشته ایم. 

آن روزهای فوتبال ما، بسیار بسیار با این روزهای فوتبالمان فرق دارد. آن روزها صفای دیگری بر این فوتبال حاکم بود. فوتبال امروز سرخوردگی و اعصاب خردکنی و ناملایمت دارد. اما آن روزها اگر امکانات نبود، اگر توپ و زمین نبود ، اگر پول نبود اما فوتبال بود. بازیکنان و تیم ها فوتبال بازی می کردند.

در دانشگاه استادی داشتیم که می گفت: ایرانی جماعت استاد ماکزیمم گرفتن از مینیمم است." یکی پرسید یعنی چی استاد. او گفت :" نگاه کنید هرچی پزشکه و مهندسه از طبقه های پایین دست بلند شده. اگر پیشینه این آدم ها رو مرور کنین متوجه می شین با چه سختی هایی دست به گریبان بوده اند. "

راست می گفت استاد ما. وقتی همه چیز فراهم باشد چه کسی تن به سختی می دهد. فوتبال امروز ما هم چنین سیاقی را در پیش گرفته است. قبلا که فوتبالیست ها موتور گازی و دنده ای داشتند، به مراتب بازی بهتری هم می کردند. امروز همه پشت ماشین های کولر دار و 12 سوپاپ می نشینند اما شما اگر توانستی یک فوتبالیست داخلی پیدا کنید که بی توجه به مسائل مالی در زمین عرق بریزد؟ با غمض عین می توان یافت.

بچه که بودم سرکوچه مان توی خیابان عارف عباس بنیان - کاپیتان وقت وحدت - مغازه خواربار فروشی داشت. بنیان همزمان معلم ورزش ما هم بود. چهار تا مغازه بالاتر مجید جلالی لوازم ورزشی می فروخت و من اولین و آخرین توپ چهل تکه تمام عمرم را از او خریدم. چهار تا مغازه پایین تر هم علی پروین ماشین معامله می کرد و کمیسیون می گرفت.                         

دوران کودکی من پر است از خاطره دیدار کسانی که اسطوره بودند و درعین حال در میان مردم بودند. یک بار تنگ غروب وقتی داشتیم توی زمین استوار بازی می کردیم علی پروین آمد، از اتومبیل شیک خود پیاده شد و پا به توپ شد. دروازه مان چهار تا تخته سنگ بود که از توی بیابانی پیدا کرده بودیم. علی پروین به همین سادگی با بروبچه های محله دمخور می شد و آن هم درست زمانی که شهرت و محبوبیتی به مراتب بیشتر از امروز داشت.                                   

امروز بازیکنان غوره نشده مویز می شوند. کافی است یک بازیکن اولین دریافتی هنگفت خود را به جیب بزند تا رفتارهایش زمین تا آسمان با گذشته فرق کند. در این فوتبال اینقدر الی ماشاءاله مدیر برنامه حضور دارد که بازیکنان بی تیم نمی مانند و البته پول خوبی هم دریافت می کنند. این شده وضعیت امروز فوتبال ما.

نگویید این نوع نگاه به فوتبال نگاه تلخی است. فلاش بک بزنید. ببینید امروز چند تا هافبک وسط مثل محسن عاشوری و مجید نامجو مطلق داریم؟ ببینید کدام هافبک دفاعی مثل ضیا عربشاهی و رحیم یوسفی در این فوتبال پیدا می شود؟ فکر کنید آیا دفاعی به محکمی و فوتبال فهمی مهدی فنونی زاده یافت می شود؟ یافت می نشود. هرگز.

دوباره یاد حرف استادمان می افتم. ایرانی ها استاد ماکزیمم گرفتن از مینیمم هستند. بازیکنان ما حالا دیگر متعلق به این کوچه پس کوچه ها نیستند. خیلی از آنها دیگر با مردم نیستند. رفته اند توی لاک خودشان و منزوی شده اند. پول، آنها را از ما گرفت. زمین های خاکی مان هم به باد رفت. امروز زمین استوار و زمین یخچالی و زمین قیایی به باد فنا رفته. می خواهید فوتبالیست به باد فنا نرود؟

اما من هنوز بنیان را پشت دخل می بینم و جلالی را در کسوت یک ورزشی فروش. پروین هم همیشه توی نمایشگاه بزرگش نشسته و به بازی مهمی فکر می کند که تیمش روز جمعه باید برگزار کند. آنها نیستند ولی من می بینمشان.

 این بیت حافظ می تواند حسن ختامی باشد بر سطوری که از نظر گذراندید:
دولت فقر خدایا به من ارزانی دار            کاین کرامت سبب حشمت و تمکین من است

نویسنده: مسعود حسینی