تاریخ فلسفه اسلامی

خبرگزاری مهر - گروه دین و اندیشه : این مجلد شامل بخش سوم و چهارم است که در بخش سوم به فیلسوفان مسلمان در غرب عالم اسلام می پردازد.

در این بخش این فلاسفه مورد بررسی و معرفی قرار گرفته اند : ابن مسره، ابن باجه، ابن طفیل، ابن رشد، ابن سبعین، ابن خلدون.

در بخش چهارم موضوع فلسفه و سنت عرفانی بررسی شده است. عناوین موضوعات این بخش عبارتند از : مقدمه ای بر سنت عرفانی، عین القضات همدانی و اوضاع فکری زمانه اش، شهاب الدین سهروردی: بنیانگذار مکتب اشراق، سنت اشراقی، ابن عربی، مکتب ابن عربی.

از چهره های شاخص نویسندگان این تاریخ فلسفه اسلامی می توان به گودمن، نصر، دباشی، ضیایی، چیتیک اشاره کرد.  

دکتر نصر در مقاله مقدمه ای بر سنت عرفانی که دکتر غلامرضا اعوانی آن را ترجمه کرده است نوشته " اگر بخواهیم از سنت عرفانی در اسلام سخن بگوییم بیش از هر چیز باید معنای عرفان را در زمینه اسلامی آن بفهمیم ،خاصه با ملاحظه ماهیت ابهام آمیزی که معنای این تعبیر در زبان امروز دارد. فقط هنگامی می توانیم درباره عرفان اسلامی سخن بگوییم که معنای اصلی این تعبیر را همچون امری که با اسرار الهی سر و کار دارد درک کنیم ".

همچنین دکتر ضیایی در مقاله ای که در باب اندیشه های سهروردی نوشته بر این مورد تاکید کرده است که اغلب مستشرقین و مورخین فلسفه اسلامی از بسیاری مطالعات و تحقیقات در مورد بعد نظام مند این فلسفه پس از ابن سینا غفلت ورزیده اند. سنت اشراقی که توسط سهروردی در قرن ششم بنا شد پیشرفتی اساسی را در فلسفه اسلامی، درست پس از ابن سینا نشان می دهد. اما دوره زمانی میان وفات ابن سینا در سال 429 و وفات ابن رشد در سال 595 در برگیرنده سه نگرش و سبک فلسفی ممتاز است. این سه نگرش عبارتند از: مشایی، ابن رشدی و اشراقی.