به گزارش خبرگزاری مهر، موسسه تحقیقاتی "واشنگتن کوارترلی" در تحلیلی نوشت: استراتژی آمریکا در عراق چه افزایش شمار نیروهای آن درعراق باشد و یا هر تلاش دیگری برای برقراری ثبات درآن، اگر می خواهد فرصتی برای موفقیت داشته باشد، نمی تواند تنها به عنوان یک استراتژی نظامی رها شود. برای حفظ هر دستاوردی در ثبات، ایجاد یک توافق سیاسی مکمل برای رسیدن به صلح پایدار امری حساس و مهم است.
"کنث پولاک و "کارلوس پاسکوال" نویسندگان این تحلیل خاطر نشان می کنند: بدون آتش بسی که طرفهای درگیر را وادار می کند تا جنگ خود را متوقف کنند، نه آمریکا و نه دولت عراق نخواهند توانست امنیت پایدارو یک زندگی بهتر را برای مردم عراق ایجاد کنند.
نویسندگان خاطر نشان می کنند: پیش از عراق و افغانستان، آمریکا در جنگهای دیگری از جمله در بوسنی، السالوادور، هائیتی، کوزوو، نیکاراگوئه ، سومالی ، سودان و مناطق دیگر شرکت کرده و سیاست آمریکا در عراق باید دست کم شش اصلی را که از قبل در زمینه ایجاد و حفظ صلح آموخته ، مد نظر قرار دهد:
نخست آنکه، جنگهای داخلی به طور کلی مستلزم راه حلهای سیاسی است. نیروهای نظامی خارجی می توانند به ایجاد فشار برای یک توافق سیاسی کمک کنند، اما آنها اغلب نمی توانند صلح را بر طرفهای درگیر تحمیل کنند.
دوم آنکه، چنین راه حلهای سیاسی مستلزم آن است که زمان آن "فرا رسیده" باشد که نوعا تنها زمانی حاصل می شود که همه طرفها از جنگ خسته می شوند و یک نیروی قوی تر خارجی آنها را وادار می کند تا فعالیتهای خود را متوقف کنند و یا شرایط به گونه ای تغییر کند که مصالحه واقعی را برای طرفهای درگیر بیشتر اجباری کند نه اینکه آنها به درگیری های خود ادامه دهند.
سوم آنکه، توافقهای سیاسی باید یک آتش بس را در نقاط اصلی اختلاف در بین گروه های درگیر ایجاد کنند تا زمانی را در اختیار طرفها قرار دهد که اعتماد سازی کنند و به یک راه حل طولانی مدت تر برسند.
چهارم، یک فضای امنیتی محکم که در نتیجه حضور نیروهای امنیتی مناسب ادامه پیدا کند؛ برای تسهیل در امر حاکمیت و فعالیت اقتصادی الزامی است.
پنجم، آمریکا و جامعه بین المللی باید برای تداوم حضور نیروهای خارجی و حمایت اقتصادی 8 تا 10 ساله پس از یک توافق سیاسی آماده شوند.
ششم، تلاشها برای ایجاد ثبات و بازسازی باید چندجانبه و ترجیحا تحت حکم سازمان ملل متحد باشد تا مشروعیت داشته باشد و سطح حمایت بین المللی را که برای 8 تا 10 سال مورد نیاز است، حفظ کند.
نویسندگان خاطر نشان می کند: مشارکت ایران، سوریه، ترکیه و همسایگان عرب سنی در این روند امری مهم است. سازمان ملل متحد هم باید نقش رهبری داشته باشد و البته به یک تیم کاملا جدید برای عراق نیاز دارد که از سوی فردی با تجربه هدایت شود.
در ادامه این تحلیل آمده است: یک ابتکار عمل معتبر سازمان ملل متحد ممکن است این امکان را برای آمریکا و کشورهای سنی فراهم آورد تا در فرایندی با ایران همراه شوند. تحت این ابتکار عمل سازمان ملل متحد، بازیگران مهم خارجی - اتحادیه اروپا، ایران، اردن، کویت، عربستان سعودی، سوریه ، ترکیه و آمریکا - به ایجاد یک گروه تماس برای هدایت این فرایند نیاز دارند.
یک دایره گسترده تر از کشورها و سازمانها از جمله اتحادیه عرب، شورای همکاری خلیج فارس، چین، ژاپن و روسیه نیز باید وارد شوند ، اما از نظر لجستیکی، مشارکت همه آنها در هر مرحله از مذاکرات غیرممکن است. برای رسیدن به یک نتیجه واقعی ، همه رهبران اصلی عراقی باید وارد بحث و مذاکره شوند .
به عقیده نویسندگان، جامعه بین المللی باید از امنیت درعراق حمایت ودر آنجا اشتغال زایی کند. آمریکا هم باید نیروهای امنیتی را تحت حکم سازمان ملل متحد به سرپرستی این سازمان درآورد.
نظر شما