به گزارش خبرنگار مهر، در حالی که هر از چند گاهی استعدادهای توانمندی در این رشته ظهور پیدا می‌کنند اما با بی توجهی مسئولان و عدم آماده سازی شرایط مطلوب تمرینی و عدم حضور در مسابقات و اردوهای برون مرزی این استعدادها راه به جایی نمی‌برند.
کار به جایی رسیده است که برخی از بوکسورهای مستعد ملی پوش راهی کشورهای دیگری شده‌اند تا ادامه فعالیت حرفه‌ای شان را در کشوری دیگر تجربه کنند و زمزمه‌ها از احتمال جدایی تعداد دیگری از برترین ملی‌پوشان بوکس هم در آینده‌ای نزدیک به گوش می‌رسد.
بوکس جوانان ایران که باید چشم امید بوکس کشور باشد حتی بیش از بزرگسالان دچار سردرگمی شده است، در همین مدت ریاست مدیریت فعلی فدراسیون کادر فنی تیم ملی جوانان چندین بار تغییر کرد و هربار با ناکامی سرمربی دیگری بر صندلی هدایت ملی‌پوشان نشست.
امسال با توجه به شرایط خاص شیوع ویروس کرونا برخی از کشورها قید حضور در رقابتهای جهانی را زدند و تیم جوانان ایران با وجود آنکه توجیه چندانی برای حضور در رقابتهای جهانی نداشت با این شرایط مالی و با اندک آمادگی عازم رقابتهای جهانی شد.
تیم بوکس کشورمان با هفت بوکسور مسابقات لهستان شرکت کرد. شاگردان رضا مهدی پور در این مسابقات مقابل مشت‌زنان کلمبیا (۲ مرتبه)، استونی، جمهوری چک، مغولستان و لتونی به برتری رسیدند. همچنین مشت‌زنان تیم ایران در مقابل بوکسورهای قدرتمند ازبکستان، روسیه (۳ مرتبه)، هند، اوکراین و اسلواکی شکست خوردند. ترکیب تیم ایران در این رقابت‌ها بدین شرح بود:
وزن ۴۹ کیلوگرم: مهدی پرویزی
وزن ۵۲ کیلوگرم: مصطفی ریگی
وزن ۶۰ کیلوگرم: رامین بابالو
وزن ۶۴ کیلوگرم: امیررضا شکاری
وزن ۶۹ کیلوگرم: فرهاد مرادی
وزن ۹۱ کیلوگرم: سید علی سیدصدری
وزن به اضافه ۹۱ کیلوگرم: مهدی جشنانی
رضا مهدی‌پور سرمربی تیم جوانان بود و مرتضی سپهوند، ایمان طیبی و سید مهدی ابراهیمی هم به عنوان مربی این تیم را همراهی می‌کردند.
حاصل تلاش تیم جوانان تنها صعود دو بوکسور به جمع هشت بوکسور نهایی رقابت‌ها بود که البته مصاف با حریفان به نسبت قوی‌تر از مرحله نخست نشان داد که بوکس ایران هنوز آمادگی رقابت با رقیبان حتی نه چندان مطرح و نیمه سنتی و با تجربه را ندارد چرا که اندک زیر ساخت‌های مورد نیاز برای این رویارویی را نیز از دست داده است. فراموش نکنیم تیم ملی ۶ پیروزی خود را در شرایطی کسب کرد که ۷ مبارزه را نیز واگذار کرد.
در حالی که در دوران ریاست ناطق نوری و مدیریت روح‌اله حسینی در تیم‌های ملی و تحت عنوان نایب رییس، بوکس نونهالان و نوجوانان تکان اساسی خورد و نقطه عطفی در تاریخ رده‌های سنی این رشته به وجود آمد تا جایی که هر ماه رقابتهای قهرمانی نونهالان کشور در رده‌های سنی مختلف به میزبانی استان‌های سراسر کشور برگزار می‌شد با روی کار آمدن حسین ثوری به عنوان رییس فدراسیون این رقابت‌ها و فعالیت‌ها که یکی از درخشان‌ترین تصمیمات تاریخ بوکس کشور بود به حداقل خود رسید و نتیجه آن شکاف و گپ عمیق میان رده سنی نونهالان و نوجوانان و جوانان و فروکش کردن آتش داغ رقابت‌ها در کشور بود.
چگونه است که تیم ملی بوکس جوانان در رقابتهای آسیایی با ۱۰ باخت متوالی و تنها یک برد حذف می‌شود و در رقابتهای جهانی با دو پیروزی مقابل بوکسورهای نه چندان سرشناس تحت عنوان تاریخ سازی مطلق جلوه می‌کند؟
آیا منطقی نیست عملکرد تیم ملی با توجه به شرایط خاص مسابقه، حریفان و غایبان رقابت ارزیابی شود؟ نباید از زحمات و تلاش‌های ملی پوشان و کادر فنی چشم‌پوشی کرد که با دست خالی در این مسابقات ظاهر شدند اما قهرمان سازی و در بوق و کرنا کردن نتیجه‌ای که حاصل نشد منطقی نیست.
سوال اینجاست که چرا فدراسیون بوکس روند برگزاری رقابت‌ها و فستیوال‌های روتین و منظم رده‌های پایه سابق (در دوره مدیریت گذشته) را ادامه نداد تا امروز همان نونهالان رینگ جهانی را میدان تمرینی خود نبینند؟
تغییر مداوم در کادر فنی تیم‌های ملی با نظر چه کمیته یا چه افرادی صورت می‌گیرد و آیا رئیس فدراسیون در این تصمیم گیری ها از کسی مشورت می‌گیرد؟
آیا مقصر عدم برگزاری اردو و یا مسابقات تدارکاتی مناسب کادر فنی تیم ملی است که با دست خالی راهی رقابتهای جهانی می‌شود؟ آیا هزینه کردن برای اعزام تیم ناآماده به رقابتهای جهانی بهتر و به صرفه تر است یا اختصاص همان هزینه به برگزاری اردوی آماده سازی و تدارکاتی با یک تیم قدرتمند آسیایی؟
داغ حسرت مدال بوکس جوانان جهان در حالی دوباره زنده شد که جوانان ایران نشان داده‌اند پتانسیل کسب نتیجه را دارند اما تشنه یک مدیریت اصولی، خالی از شوآف و بزرگنمایی و آشنا به علم روز بوکس جهان هستند، مدیریتی که نه به صورت سفارشی و فرمایشی بلکه بر اساس توانمندی و تجربه خود زمام امور را بر عهده بگیرد.
نظر شما