به گزارش خبرنگار مهر، ویژه نقد جامعه شناسی هنر در قالب دو بخش اصول و مبانی نقد و پژوهش هنری و نقدنامه تقسیم می‌شود.
در بخش نخست مقاله متن و زیر متن گفتگوی نمایش به مثابه کنش به نگارش منصور براهیمی و مقاله مقدماتی در باب نقد آثار معماری و شیوه‌های آن در دوره جدید به قلم خویی آمده است.
در مقاله متن و زیر متن گفتگوی نمایشی به مثابه کنش (با نگاهی به نظریه عمل گفتاری و بنیان‌های اولیه نمایشنامه‌نویسی در ایران) منصور براهیمی پژوهشگر و مدرس تئاتر ابتدا به تعریف کنش دست زده و با بررسی مصادیق آن در ادبیات قدیم و جدید به ویژه در سرآغاز نمایشنامه نویسی مدرن ایران دنبال کرده و طی یک بررسی تطبیقی به این نتیجه رسیده که صحنه ادبیات نمایشی مدرن ایران به عرصه کنش تک صدایی نویسنده بدل شده و شخصیتها نتوانستند به کنشگری غایی خود در عرصه متنی دست یابند.
مقاله دیگر این بخش مقدماتی در باب نقد آثار معماری و شیوه‌های آن در دوره جدیدی دکتر حمیدرضا خویی عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی به مطالعه شیوه‌های نقد، فهم نقد و آموختن نقادی بر آمده است. هدف از بخش دوم یعنی نقد نامه پرداختن به رویکردهای مختلف نقد است. باتوجه به این هدف کلی جامعه شناسی اثر هنری، جامعه شناسی بی‌هنرها، گفتمانهای موسیقی در ایران و وضعیت ساختاری شعر در جامعه ایران مجموعه مقالات این بخش را شامل می‌شوند.
"مطالعات اجتماعی هنر" موضوعی است که سابقه آن به دلیل اهمیتی که دارد به نخستین نقدهای شناخته شده هنری و ادبی یعنی یونان باستان بر می‌گردد. در مقاله بعدی جامعه شناسی بی‌هنرها، تحلیلی بر جامعه شناسی دریافت هنری، دکتر سارا شریعتی عضو هیئت علمی دانشگاه تهران به جامعه شناسی اصحاب بی‌هنرها و نامخاطبان هنر نگاه دقیقی داشته است. این مطلب از سه فرضیه منتج از هم تشکیل شده است: هنر در ایران، عرصه وارثان فرهنگی است؛ در ایران، ضعیفترین حلقه در تثلیث تولید، توزیع، مصرف، حلقه توزیع است که به شکاف میان تولید کنندگان (هنرمندان) و مصرف‌کنندگان (مردم) منجر شده است و همچین در ایران ما مشخصا نه با مخاطبان که با نامخاطبان هنر مواجهیم. سنجش این فرضیات، موضوع این مقاله است.
گفتمانهای موسیقی در ایران عنوان مقاله بعدی است که در آن دکتر مسعود کوثری می‌کوشد با بررسی وضعیت موسیقی و اندیشه‌ها و مواضع موسیقیدانان کشور تصویری از گفتمانهای رایج موسیقی در ایران را به دست دهد. اهمیت بررسی گفتمانهای موسیقی در آن است که به نظر می‌رسد هر گونه سیاستگذاری فرهنگی و هر راهی برای رشد و ارتقای موسیقی در ایران با احترام به این گفتمان‌ای مختلف و زیست چند گفتمانی آنها امکانپذیر است.
نظر شما