به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از واشنگتن پست، "جیمز دابیس" نویسنده این مقاله در ادامه مطلب با اشاره به احتمال برگزاری دور دوم گفتگوهای ایران و آمریکا در خصوص عراق می نویسد: شاید سازنده ترین دوره دیپلماسی بین ایران و آمریکا پس از سقوط شاه ایران را دوره پس از حملات یازده سپتامبر سال 2001 نامید.
دابیس در ادامه می نویسد: آمریکا به افغانستان حمله کرد و کمک های ایران برای برچیده شدن طالبان و همچنین همکاری تهران در کنفرانس برلین برای بازسازی افغانستان و دیدار مقام های آمریکایی با مسئولان ایرانی در این کنفرانس بسیار مثبت بود.
وی یادآور شد: من به عنوان نماینده آمریکا در این کنفرانس از نزدیک با نمایندگان ایرانی و دیگران همکاری داشتم که در این بین همکاری ایرانی ها بسیار امیدوار کننده بود و تاکید نماینده ایران برای برگزاری انتخابات دموکراتیک و همچنین توصیه های آنها به ائتلاف شمال سبب شد تا نشست نتیجه ای موفقیت آمیز داشته باشد.
وی در ادامه می نویسد: هم اکنون بسیاری با این امید به دولت جرج بوش فشار وارد می کنند تا با ایران گفتگو کند که امیداورند تجربه همکاری ایران در افغانستان بار دیگر تکرار شود.
این تحلیلگر مؤسسه رند با اشاره به تغییر فضای سیاسی در ایران و آمریکا نسبت به سال 2001 می نویسد: در آن زمان همکاری تهران و واشنگتن به سوی یک پیروزی مشترک بود، اما تنها چند هفته پس از آن که حامد کرزای رئیس جمهوری افغانستان سوگند یاد کرد جرج بوش رئیس جمهوری آمریکا ایران را در زمره محور شرارت قرار داد که این مسئله به عنوان پاداش کمک های تهران در افغانستان بود و جمهوری اسلامی را بسیار شگفت زده کرد و پس از یک سال و کمی پس از تهاجم به عراق روابط دو طرف به حال تعلیق درآمد و از آن زمان به بعد موضوع هسته ای ایران و همچنین اتهام هایی که آمریکا به ایران می زند و بازداشت اتباع ایرانی- آمریکایی از سوی تهران وضعیت را وخیم تر کرده است.
به باور این کارشناس، هنوز دو طرف اهداف مشترک بسیار در عراق مانند آنچه که در افغانستان داشتند، دارند؛ هیچ کدام خواهان تجزیه عراق نیستند و هر دو از دولت نوری المالکی نخست وزیر عراق حمایت می کنند و در حقیقت ایران ممکن است تنها همسایه عراق باشد که دارای منافع مشترک بسیار با واشنگتن است اما وضعیت دو کشور ناامیده کننده تر شده است.
وی برای رفع این مشکلات چنین پیشنهاد می دهد: دو کشور باید تلاش کنند تا بدون جنجال رسانه ای به طور خصوصی با همدیگر گفتگو کنند و اگر گفتگوها به صورت محرمانه و غیر رسمی برگزار شود چشم انداز پیشرفت ها عالی خواهد بود و نشست های عمومی که بیشتر گلایه و شکوه در آن مطرح می شود چیز ارزشمندی را به بار نخواهد آورد.
نظر شما