به گزارش خبرنگار مهر، تیم فوتبال کشورمان در حالی با سرافکندگی به کشور بازمی گردد که از پیش با توجه به وضعیت موجود در ساختار فوتبال کشور ، این نتیجه پیش بینی می شد. طی سال های گذشته هرگاه فوتبال ما شکست خورده ، جامعه، سرمربی تیم ملی را به عنوان اصلی ترین عامل باخت شناخته اما تغییر این نگرش می تواند وضعیت موجود را اندکی بهبود بخشد. امروز انگشت اشاره همگان به سوی امیر قلعه نویی است اما براستی او نیست که باید بار این همه انتقاد را به دوش بکشد. قلعه نویی نمی بایست در این سمت کلیدی به کار گماشته می شد و وای بر ما که وقتی خواستیم از توان مربی ایرانی استفاده کنیم، بهترین آن را انتخاب نکردیم. اگر قلعه نویی بر حضور بازیکن گل نزنی چون رسول خطیبی در زمین اصرار می کرد، مسئولان ورزش ما هم بر حضور کسی چون قلعه نویی بیهوده پافشاری کردند. پس این به آن در. رطب خورده کی منع رطب کند.
زمانی که امیر قلعه نویی به عنوان اصلی ترین مسبب حذف استقلال از لیگ قهرمانان آسیا شناخته شد، مسئولان سازمان تربیت بدنی و در راس آن علی آبادی اعلام کردند مسببان حذف این تیم از ورزش کشور حذف می شوند. آیا براستی این اتفاق روی داد؟ آن زمان که قلعه نویی بر سر پنالتی درستی که داور در یک تورنمنت دوستانه و بی اهمیت برای تیم آلمانی در امارات گرفت و سرمربی تیم ملی ، می خواست تیم را از زمین بیرون بکشد باید می فهمیدیم(می فهمیدند) این مربی بزرگ نیست . با این حساب چرا باید از امیرقلعه نویی خرده گرفت؟ او تمام سعی خود را کرد تا تیم ملی ایران را پس از 31 سال به عنوان قهرمانی جام ملت های آسیا برساند اما از کف دستی که مو ندارد نمی توان مو کند.
من از بچگی برای تماشای فوتبال با مادربزرگم که به همراه ما زندگی می کند مشکل داشتم. او می گفت "اینها دارند بازی می کنند تو چرا تو سر و کله خودت می زنی". حق با مادربرگم است. همین بازیکنان ما که امروز در نقش بازنده هستند، هرکدام تا بدینجای کار چندین هزار دلار دریافت کرده اند و اگر مسئولان ورزش نمی دانند ، بدانند اینان بازیکنان این مملکت هستند و نه مزدور پس چرا مدام پول دریافت می کنند حال آنکه وظیفه دارند برای پیراهن تیم ملی سر بدهند نه اینکه در روز آخر از ایستادن پشت ضربات پنالتی طفره بروند. اینان چه سربازانی هستند که از دستور، سر باز می زنند؟ بازنده ماییم که توی سر و کله خودمان زدیم تا فوتبال آنها را ببینیم. اینجا فقط هواداران بازنده اند.
امروز همه می گویند خط حمله ایران در این رقابت ها یک گل هم نزد و من می گویم این فقط به این فدراسیون و این مربی بازنمی گردد . وقتی ما برای بازی با تیم دوم مقدونیه هم علی دایی را نوک حمله می کاشتیم و ابراهیم میرزاپور را درون دروازه، با این حساب کدام مهاجم باید رفته رفته در نقش جانشین دایی خودش را عرضه می کرد. و امروز قلعه نویی این بلا را بر سر آینده فوتبال ما آورد و شجاعی حتی برای ثانیه ای و حتی در بازی با مالزی نتوانست در زمین حضور پیدا کند تا جای کریمی که دیگر دل به فوتبال نمی دهد را پر کند. هادی عقیلی می توانست به عنوان یکی از مدافعان آینده دار فوتبال ایران در این رقابت ها مطرح شود اما وای از این سازمان فوتبال که هرگز شهامت از خود نشان نداد.
تیم فوتبال کره جنوبی در این رقابت ها پارک جی سونگ، سئول کی هیون و لی یونگ پیو را به همراه ندارد اما خیالش راحت است که اگر جام ملت های آسیا را هم از دست بدهد، حضور در جام جهانی روی شاخش است اما ما در تیم مان نکونام ها، تیموریان ها، مهدوی کیاها ، کریمی ها، رضایی ها، هاشمیان ها و... را داشتیم و اینان نبودند آنچه می بایست می بودند. و دوباره مربیان آینده این فوتبال به وقت بازی های مقدماتی جام جهانی انگشت روی نام همین بازیکنان می گذارند و انگار نه انگار که در این فوتبال لیگی داریم و از دل این لیگ ده ها بازیکن بیرون می جوشد.
فوتبال ما سال سیاهی را پشت سر می گذارد. تیم ملی دیروز حذف شد، تیم امید قبل از آن به خانه بازگشت، جوانان و نوجوانان هم به همین ترتیب. موفقیت یک پروسه دارد. فیلیپ تروسیه یک بار گفت تیم ملی فرانسه برای اینکه قهرمان جام جهانی 1998 شود 30 سال کار مقدماتی انجام داد. ما برای فردا برنامه نداریم چون اصلا رئیس و مرئوسی دراین فوتبال نیست و او هم - هر که می خواهد باشد - ابتدا باید چند سالی را با من نوعی ، درست یا غلط ، جنگ کند و معلوم نیست کی قرار است به فوتبال برسد.
در انتها فقط امیدواریم هرکه بر مسند این فوتبال می نشیند یک جو شهامت داشته باشد. امه ژاکه چون به هدفش ایمان داشت کانتونا و ژینولا را از فوتبال فرانسه کنار گذاشت. چرا مربیان ما و در کل مسئولان ورزش ما به هدف خود ایمان ندارند و از توانایی واقعی این ورزش استفاده نمی کنند؟ چرا اینجا فقط سر هواداران کلاه می رود؟ از این دست چراها زیاد است اما در خانه اگر کس باشد یک حرف بس باشد.
* مسعود حسینی
نظر شما